Nederduitse en Latynse keurdigten
(1710)–Anoniem Nederduitse en Latynse keurdigten–
Auteursrechtvrij
[pagina 514]
| |
1.
Toen 't Scheepryk Amsterdam, de Keizerin der stroomen
't Gewelt zag naderen, ontfonkte haar de moet.
Getergde dapperheit is qualyk te betoomen.
Nu liepze naar de wal, dan naar den zouten vloet;
Zy rukte 't volk by een; om 't woeste heir te keeren:
Want dieren waapnen hen om 't leven te verweeren.
| |
2.Gesp, riepze, 't harnas aan, en laad de donderbussen,
't Is voor de vryheit van het bloeiend Amstellant.
Men moet het oorlogsvuur door strydberheden blussen.
Dies leg het matte heir door eendragt aen den bant.
Wie voor zyn haartsteên waakt moet voor geen vyant zagen
Men moet om vry te zyn de halve vryheit wagen.
| |
3.Steek alle dyken deur, en open uwe sluizen;
't Is beter dat het nat komt vloejen over 't velt,
Dan dat men mensche bloedt langs 't welig gras ziet bruizen.
De schipper ligt zyn vragt als 't holle pekel zwelt,
En werpze buiten boort, om het gevaar t'ontvaren,
Men tapt den zieken 't bloet om 't leven te bewaren.
| |
4.Men eist'er twee. waarom? om datz' uw vryigheden
Hanthaven voor 't gewelt; dat met een dollen voet
Uw boezem en uw buik te barsten poogt te treden.
Behoed dit paar door 't zwaart, dat u voor 't zwaart behoed.
| |
[pagina 515]
| |
Het is een oorlogsdeugt zyn vyant te bestryën:
Maar 't is niet meer dan pligt zyn Vaders te bevryën.
| |
5Het volk hier door getergt, dat vatt' op hare reden,
De moedigheit in 't hart, en 't wapen in der handt.
Getrouwe burgers zyn de sterkten van de steden.
Men voert geen wett'ge kryg dan voor zyn Vaderlant.
Elk poogde het gewelt manhaftig te bespringen.
Wie kan een leeuw, die los gebroken is, bedwingen?
| |
6.De Bikkers, tot de rust van Amstellant genegen,
Die riepen: Mannen staat. Men moet eer men begint;
De dingen in de schaal van 't schrander oordeel wegen.
Het gaat niet zeker, dat, die regt heeft, overwint,
Men vang geen oorlog aan om lauwerier te dragen.
Ook moet men 't algemeen niet om 't bezonder wagen.
| |
7.Het leger schreeuwt om ons; dies leef door onze smarte.
Mit ging dit edel Paar van zelver uit hun staat:
Maar 't volk ontfing hen weêr in 't binnenst hunner harte.
De wyze Cicero verliet door dwang den Raat:
Maar deez' om 't heillooz' vuur tot heil van elk te blussen.
Zoo zit men niet voor zig, maar voor 't gemeen op 't kussen,
| |
8.Gy hoort geen poëzy, maar enkle waarheid, zingen:
Dog zoo haar glans ontbreekt, verwyt het my niet; neen:
Myn veder is te kort (ô trouwe stedelingen!)
Om aan de toppen van hun groote waardigheên
Te reiken. ik vervolg de schaduw van hun werken:
Want vaarzen gaan te voet, en deugden vliên op vlerken.
| |
9.De rustelooze Nyt, de bulderende Tooren,
De schadelyke Twist, en d'eerlooz' Eigenbaat,
Die barsten uit de hel, en donderen in d'ooren.
De Waarheit staat verbaast. Bedrog, hun naaste raat,
Had hen den mantel van den godsdienst omgehangen.
Een schelmstuk krygt geen schyn dan door bedekte gangen.
| |
[pagina 516]
| |
10.De Heimraadt dicht, ô schrik! 't verdrag van 't Y en Londen,
De Schriftverdraier heeft zyn pen vol gifts en gals,
En teelt zyn gruwelen, men braakt vervloekte vonden,
Nu door een duistre Mont, dan door een quaden Hals.
De Bikkers strekken 't wit der zwarte razernyën:
Maar 't woeden is om nier, de deugt verwint door lyën.
| |
11.De lauwren zyn niet door het blixemvuur te zengen.
Door 't onderdrukken beurt de groene palm haar kop.
De wynrank die men snoeit zal door den tyt verlangen.
De zon die 's avonts daalt ryst's morgens schooner op.
De waarheit blinkt altyd door alle lasterdampen.
De vromen worden niet doorlugtig dan door rampen.
| |
12.De Faam komt Willems doot in alle steên ontvouwen.
Zoo raakt de Vryheit los eer 't iemant had betrouwt.
Is Willem roept men, doot! zoo is hy voor Nassouwe
Te jong gesturven; maar voor Holland veel te oudt:
Neen; op den reg en tydt. wy hebben gunst genoten:
Want hy ontsloot ons 't oog, eer 't zyne was gesloten.
| |
13.Nu kan dit braaf geslagt aan 't Y weer aassem halen.
De raat herstelt de Broêrs tot nut van d'Amstelstroom.
O haven van Euroop! uw schildkroon zal meer pralen
Met zulke parelen, dan 't Raathuis van out Room
Met haar Fabriciën. zoo wyken d'oude tyden.
Men weet geen grooter deugt dan voor 't gemeen te lyden.
| |
14.Men wilde onlangs geen vlees dan hunne harten knaagen.
Godloozen, is het waar dat elk na 't voetsel aart,
Zoo hoort men, als de doot die Katoos heeft verslagen,
Om niet te weifelen, door het meineedig zwaart,
Van hunne harten met eerbiedigheit te nutten.
Men moet een dwinglant door dapperheden schutten.
| |
[pagina 517]
| |
De schelmen sidderen; zy zoeken vremde wegen.
Die 't twistvuur stookten vliên nu voor hun eigen vlam,
Is myn gedigt te scharp? veel scharper was de degen
Die 't leger wette op de Wet van Amsterdam,
Myn pen bereikt het oor, en quetstze; 't is door zingen:
Maar het moortdadig zwaart kan door den boezem dringen.
| |
16.Op! eert de Broeders, die de Vré en Vryheit teelden;
Ja die de tranen eer deên vloejen langs hun baart,
Dan 't water over 't lant. regt hen geen steene beelden:
Maar gietze van het gout, dat zy, zoo trou van aart,
De dieven van de Stad, door hunne zorg, onthalen.
Wie dat zyn wal ontzet, behoort te zegepralen.
| |
17.Der Bikkren trouheidt zal de doodt en 't woên der jaaren
Staag overweldigen zy zyn de Leeuwen, die
't Gekruiste wapenschilt voor alle kruis bewaren.
O groote Vaders van ons Vaderlant! ik zie
U weder schitteren. men vreest geen duistre lagen.
Toen 't nacht wierdt in het Hof, begon 't aan't Y te dagen.
| |
Themistocles:
Wy waren ongelukkig, hadden wy niet ongelukkig geweest.
P. de Groot.
|
|