Nederduitse en Latynse keurdigten

[p. 410]

Op Hendrik Verhoef.

DE roe, die geenzints g'leek gespaart,

Schynt hier nog gelt te wezen waart.

Koopt gy een van die geesselroên,
Wier slagen borst en rug doen bloên,
Van die twee trouwe Broedren harten,
Dorst brullent rukken uit de borst,
Ja jaren lang vertoonen dorst:
Hy lyd nu straf om andre parten.

Of tragt gy dat dees in den Haag

't Schelms moortgruis van zyn makkers raag,

Zoo hegtze vast op 't groene Zootje.

Aan 't hoogste topje van de wip,

Op dat zy 't bloedrot op een stip

Hunn' eind voorspell' na een kort stootje.

Alwaar hen 't hart gepropt vol steen,
'k Wed onderzoekt'er een voor een,

Die Berkemey zal hem vervaren,

En strekken tot een heugnismerk:
By 't vyftigjarig Rasphuis werk:

Arbeid en tyd doen 't woên bedaren.

Op den zelven.

Zoo gaat dan 't regt zyn gang, en wert de tugt herstelt,
Mits d'eene Beul verdient den andren Beul zyn gelt,
Een onbesproke winst mogt die den staat herstellen,
Wel sterk en heilig man, wat zoud gy schyven tellen!
Wat stont'er menig pal, en gy van slagen moe!
God spant zyn vierschaar dan, zyn oordeel is de roe,
Die zulke beulen prangt, met beulen, die 't gewisse
Doorteisteren met anxt en nare beeltenissen,
Van oproer, moort en wraak, den omgekeerden Haag
Die hal van menschevlees staat ledig, nu de maag

[p. t.o. 410]

 

[p. 411]

 

Der lydende Gemeent' walgt van hunn' moort banketten,

 

De lust op 't Leids geregt die moet u 't hart verpletten.

 

Vervloekte Hagenaars! op 't Zilversmits vertoog

 

Doet hier den Hemel regt in aller menschen oog.