Nederduitse en Latynse keurdigten

[p. 175]

Descartes
Verdedigt en gewroken.

WIe wroet aan Cartes heilig Graf,

En knaagt zijn dor gebeent,

Wat hert is zoo versteent,

Dat na de Dood nog wraak en straf

Wil op zyn boeken zoeken?

Men wreekt zig aan zijn boeken.

Men wreekt zig aan dat Godlijk schrift,

Dat alle monden stopt,

En met de waarheid propt,

Dat schrift, veel vaster als het stift

Van heldre diamanten,

Staat pal van alle kanten.

Wel zeid 'er een sintjuin en zot,⁺

Met stuirs gefronst gezag,

Zoo statig als hy mag,

Hy twijffelt offer is een God,

Wat Ketter zeid zijn leven?

Een marmer beeld zou beeven!

Neen fyne Priester slim en vals,

Hy is zoo niet van praat;

Hoor wolf in schaaps gewaat,

Ik zeg, gy liegt het door uw hals;

Schaamt uw, 't zyn Duivels nukken,

De waarheid zoo te drukken,

d'Een Duivel broet den and'ren uit,

De Aarde was bevrugt,

En baarde met een zugt,

Uit 't diepste van haar poel, een Guit,⁺

Die na zijn vader aarde,

En 't liegen niet en spaarde.

+ Professor Spanhemius.

+ Gerardus de Vries.

[p. 176]

 

Wat zeid die Gerrit zonder ziel,

 

Wanneer hy redeneert,

 

En 't averregts verkeert,

 

De waarheid omdrait als een wiel,

 

Van 's menschen Ziel en wezen,

 

Wat of die mogte wezen?

 

 

 

De Ziel bestaat in redlijkheid,

 

s' Heeft wil en ook verstant,

 

Twee werken van haar hant;

 

Maar isser iemant, die nu zeid,

 

Dat Ziel wil en verstant is,

 

Die loopt ook wal en kant Mis,

 

 

 

Neemt Gerrit, dat van uwe romp

 

't Verstant eens was verdeelt,

 

Gelijk het niet veel scheelt,

 

En dat de wil u liet een klomp,

 

Wie zou hier anders zeggen,

 

Of 't enkel lyk bleef leggen;

 

 

 

Zoekt dan vry door van top tee,

 

Of s'in 't gansch lighaam zit,

 

Of ook in eenig lit;

 

Gy moogt vry zoeken, geene stee

 

Daar z'is gy moogt vry zoeken,

 

Maar vint z'in hol nog hoeken.

 

 

 

Ziet eens hier aan komt nog een Neel!⁺

 

Een regte warmer boer,

 

't Wil zeggen Wurmer boer;

 

Die zal door 't spalken van zijn keel,

 

En 't bonsen van zijn klompen,

 

De waarheid onder dompen.

 

 

 

Maar Jan eer gy dat stuk begint,

 

Zoo knapt eerst wat beschuit,

 

Of anders kryg j'er kuit,

 

Nog haring af, mijn lieve Kint!

+ Johannis Nelenus.

[p. 177]

 

Je mogt in flaauwte vallen,

 

Daar is niet meê te mallen.

 

 

 

Ik moet wat vragen, wyl je zegt,

 

De werelt heeft een ent,

 

Hoe is jou dat bekent,

 

Waar jy'er oit, zeg Wurmer knegt?

 

Of stont gy op het kantje,

 

Van 's Werelds uiterst rantje?

 

 

 

Og! hadje eens gestruikelt Jan,

 

Door ong'luk of verzuim,

 

In 't ingebeelde ruim,

 

J'had weg geweest mijn lieve man,

 

Al zogten al jou vrinden,

 

In niet is niet te vinden:

 

 

 

Nu schrei niet, gy en hebt geen schult,

 

Jou Meesters gaan je voor,

 

En gy volgt slegts het spoor,

 

Leer kloek mijn zoon, en heb gedult,

 

Zoo worj' een man der mannen,

 

Een Jan als twee paar Jannen.

 

 

 

Maarag! te jammerlijken zaak,⁺

 

Dat hier Godts volk zig moeit,

 

En in die dwaasheid groeit,

 

En roept den Hemel als om wraak;

 

O haat der Predikheeren,

 

Wie zal uw yver weeren?

 

 

 

Ik spreek niet van u vrome Lien,⁺

 

Voorstanders van het waar,

 

Godts regt gewyde schaar,

 

Gy kunt uit beter oogen zien:

 

En 't rein van 't vuile schiften,

 

Door 't dwingen van uw driften.

 

 

 

'k Spreek van dat vuile Sabbats volk,⁺

 

De teenen van dien voet,

+ Predikanten.

+ Cocceanen.

+ Voetianen.

[p. 178]

 

Dat vry wat felder woet:

 

En stoot als een verraders dolk;

 

Die rokkenaars van twisten,

 

Die smeders van quaâ listen.

 

 

 

Wiens vinger steekt in stof van staat,

 

Tot aan de knokkel toe,

 

En geern Arons roe

 

Zag zwayen in den Burgerraat,

 

En 't Kussen overtrokken,

 

Met Kerkelyke rokken.