Nederduitse en Latynse keurdigten

Op de Amnesty.

d'Oppermagt in 't aanzigt spoegen,
Heeren moorden en bewroegen,
Oproer stigten, stelt men vry:
Maar wat rond en vry te praten,
Van een dienaar van de Staten,
Dat is land verradery;
Daar zou Staat en Kerk van beven.
Heer wat schoonder Amnesty!

[p. 59]

Op Prins Willem den II. den.

PRins Willem die trok op voor Zomer Zonneschyn;
Maar quam nog veel te laat om Julius te zyn,
En nogtans veel te vroeg, om zig August te zyn, maken:
De lagen hebben uit, daar God voor 't volk wil waken.

Op den zelven.

Hier onder leid een Prins, die 't vrye Nederland
Beminden als zig zelfs, zyn Vaders regterhand
Behoedent door het zwaart, voor allerley bederven;
Maar dees behoede het voor rampen door zijn sterven.

Op den zelven.

Hier leid d'onrust van Amsterdam,

Die door qua lust haar rust benam:

Hie rust d'onrust van 't Vaderland

Die in haar rust, zyn onrust vant.

Hy storf van de pokken,

Van vreugd luyen de klokken.

Hier schuilt Oranje by zyn grootvaar, Oom en Vader,
't Verlies van een bewaart de winst van al te gader.

Hier legt de Prins in 't graf gezonken,

Hoog tyd, het lyk heeft lang gestonken.