Praalbeeld
voor den Vader des Vaderlands
Den recht' en oprechte Voorstander der Hollandsche vryheid.
It non inglorius Umbra.
ZAl dan die Vaderzorg, en afgepynde Trouw,
Geen dankbaarheid beloonen?
Die Wysheid, die men niet na waarde loonen zouw,
Al woeg men ze in een schaal met Scepteren en Kroonen?
Maar de ongetemde Deugd, waar van in 't minste deel
Geen Goud den top kon halen,
Op dat men d'eeuwigheid haar ruchtbaarheid beveel,
Staat met een (staande Beeld van koper te betalen:
Want Heldendeugd haar' roem toe-eigent deze praal;
En kan men grooter wyzen,
Als in 's Lands dienst het bloed te storten door het staal,
Na dat men hemelhoog's Lands Praalgebouw deê ryzen?
Rechtschapen Landeszaat geeft dan den stem hier toe,
En heeft zich niet gequeten,
Voor dat hy, door zoo trots een Toonstuk, blyken doe,
Dat zyn geleden leed hy voelt in zyn geweten;
Dat hem 't geleden leed, met leed, ter herten ga,
En, op de wyz' der Ouden,
Hy hem, diens Achtbaarheid die schennis quam te na,
Door schooner Eerenbeeld volkomen wenscht vergouden.
Men rechte dan een Beeld van 't stevige Metaal,
(Al zal 't de Wrevel laken)
Recht voor den uitgang en de trappen van de Zaal,
Daareertyds blinde Wraak dien Schouwburg had doen maken;
| |
Het Toon stuk heb den Hoed der vryheid in den hand,
En trap den Nyd te bersten,
En eenig Beeld op 't Hert, 't geen hygt en knerssetand,
't Geen juichte, toen van spyt elk op zyn tanden knerste:
Na't Veinster toe hy 't oog, vol eed'le gramschap, keer,
Daar 't Hoofd der Dwingelanden
Het Treurspel uit beschouwd', en zeide; Ziet, hoe zeer
Die oude Hondsvot beeft, hoe Schudden hem de handen!
De Zinnestof ter zy, vertoon' aan d'eenen kant,
Deê sluiten, door zyn vlyt. de Wetten van 't Bestand:
En voor een tyd, den kryg, dat Schrikdier, aan een keten:
Aan d'and'ren, daar een Vorst de Brieven geeft een sneê,
De Panden doet ontslaken,
En 't Krygsvolk trekt te rug, en wegvoert over Zee,
En lydet, om een kleen, een' gladden stok te maken:
Het ruggestuk vertoon' een Klyfboom, die den muur
Waar by noch z wak en teder
Hy tot zyn hoogte klom, allengs dringt over stuur,
En eindlyk plotseling aan brokken rukt ter neder:
Dit opschrift sta met goud, voor, op een Marmersteen:
Den Loon, de Deugd verworven,
Die zoo veel leed' en deê, ten dienste van 't Gemeen,
En blinde Wraak ten dienst, de Hals a'er wierd door korven.
Hier zy de voet van't werk, voor 't zakken van den grond,
Dien men dien last beloofde,
(Gelyk de koop're Zee op twaalef Ossen stond)
Een saamgewrochte Schraag van vierentwintig hoofden.
Dan zal een Dwingeland, die meer uit evelmoed,
Te spelen, Moordaltaar en Vleeschbank rechten doet,
Voor zulk gezicht, van schrik, 't hert in den boezem kloppen.
Of vind de Landzaat zich tot zulk een stuk te laf?
Of heeft hy 't goed vergeten,
En blyft de roem des Mans begraven in zyn Graf?
Of weet hy zvn bedryf, en poogt hy 't niet te weten?
| |
Zoo zal men noch een Beeld, van ongemeene zwier,
Hem vlyën naar het leven;
Hem wyën in geschrift onsterf'lyk op 't papier,
Daar t'elkens Dwingeland en Moorder voor zal beven:
Hier zullen uitgedrukt zyn goude deugden staan,
Zyn wakk're omzichtigheid om alles t'ondergaan;
Zyn kloek beleid in doen; zyn ryp vernuft in raden:
Zyn ongekreukte trouw, in zaken van den staat,
Zyn Voorraad van verstand, in voorval buiten raad;
Zyn onvermoeide ernst, ook in zyn' avondstonde:
Zyn evenmoedigheid in voorspoed; zyn geduld
Zyn lyden om zyn Deugd, maar lyden buiten schuld;
En nevens dien, de snoode ondankbaarheid der tyden.
Dan zal 't, gewis, noch wel zyn Heldenschimme doen,
Nakomelingen ('t zy wat rechter in den sehoen
Niet recht ga) die bedaard een beter vonnis wyzen.
Schrik voor dit Heldenbeeld, rampzaal'ge Dwingeland;
Uw wreedheit moet zich schamen;
Weg Kind'ren van de nacht, en blinde Stokebrand;
Zyn glory trapt op 't hert uw daden al te zamen.
|
|
Auteursrechtvrij