Nederlandsch Museum. Vierde Reeks. Jaargang 3

[p. 63]

De Bedevaart.

In breede bochten komt de Leie het vriendelijk dorpje binnen gekronkeld en stuwt hare wateren tot vóór den hoofdingang der kerk, wijd en zijd beroemd in Vlaanderen door het groot getal bedevaarders, die er elk jaar de voorspraak komen afsmeeken van de sancten Cornelius en Ghislenus, beschermheiligen tegen de stuipen.

Dien morgen zagen de aankabbelende golfjes vóór het portaal, neergeknield in het zand, het gansche lichaam trillend van nameloozen angst, eene oude vrouw liggen.

Zij hield krampachtig den rozenkrans van palmenhout in de hand en bes voor bes gleed hij door hare eeltige, magere vingeren, terwijl hare bevende lippen zonder ophouden het ‘Wees gegroet’ prevelden.

Het ruischende water fluisterde der arme woorden toe van troost en bemoediging, maar zij verstond die niet.

Zij hoorde slechts den weerklank der bange stem, welke haar dien nacht uit den slaap gewekt had: ‘Moeder, mijn kind, ons Leentje, wat krijgt het, om Gods wil?’ Die stem, zoo vol jammer, die haar gedurende haren langen tocht herwaarts als eene doodstijding in de ooren geklonken had, haar moed en kracht gevende om de lange baan af te leggen.

Zij zag niets anders dan de twee heiligenbeelden, daar hoog

[p. 64]

in hunne nissen aan weerskanten der kerkdeur, die haar met hunne blikken schenen te volgen.

‘Heilige Maria, moeder Gods, bid voor ons. Heilige Cornelius en Ghislenus, machtige patronen dezer gemeente, bid voor ons. Ziet mijne droefheid. Hoort mijn smeeken aan. Redt ons kindje; richt uwen genadigen blik op mij; ik lig voor u neergeknield, ik sleep mij voort op mijne knieën om uw heiligdom!’

En door het zand, op de keitjes, de beenen nu en dan verward in hare kleederen, begon de oude boerin den moeilijken tocht. - Hare oogen waren door de tranen verduisterd, hare lenden deden haar wee, zij stortte voorover op hare handen; zij achtte het niet! Zij liet het zware hoofd een oogenblik op hare borst hangen, haalde lang en diep adem en kroop schrede voor schrede verder. - Halverwegen schenen hare krachten haar te begeven maar daar verscheen haar als in een vizioen het paarsblauwe gezichtje, dat zij te huis had zien liggen in het kussen en weer waren hare knieën lenig.

Als zij weer voor het hoofdportaal kwam, parelden dikke zweetdruppels op haar oud, rimpelig voorhoofd. Zij kuste innig het kleine kruis van den paternoster en beproefde op te staan. Doch zij duizelde en moest eenen steun zoeken tegen den kerkmuur.

Met de lichamelijke uitputting scheen eenige kalmte in haar gemoed gekomen te zijn.

Den rug tegen den arduinen wand geleund, de trillende beenen uitgestrekt, de handen moedeloos in den schoot gevouwen, staarde zij eene wijl gedachteloos naar de koeien, die in de weide op den anderen Leioever graasden en naar de eenden, die in het water, den staart in de lucht, duikelden...

[p. 65]

Alles was gelijk andere dagen; slechts in heur harte, slechts in haar huizeken was verandering gekomen.

Moede richtte zij zich op.

‘Daar had ik het bijna vergeten’ sprak zij. Haar afgeteerde hand woelde een oogenblik in de tasch, spreidde den zakdoek open en haalde er het zilverstuk uit, dat zorgvuldig in een hoekje vastgebonden zat.

In een bijgebouwtje, aan de kerk palend, kraaiden eenige kippen en kirde een duivenpaar.

Zij trad er binnen en gaf het zuurgewonnen, langgespaard vijffrankstuk in ruil voor twee hennen, die zij volgens oud gebruik aan de heiligen moest offeren; daarna ving zij den terugtocht aan.

De eerlijke verkooper loerde haar een oogenblik na, stak het geldstuk in den vestzak en zette de hennen terug in haar hok, wanneer het laatste pijpje van de witte muts der oude achter den kerkhofmuur verdween.

Op den groenen regenscherm geleund, de kousen en schoenen in de hand, stapte zij voort op de breede heerbaan, droomend.

Hou zou zij het kindje vinden bij hare thuiskomst?

Gisteren nog speelde het vroolijk en uitgelaten, babbelend en joelend; dezen morgen reeds had de vreeselijke kwaal het terneergeslagen... En al was het een kind der schande, al had zij bij zijne geboorte bittere tranen geweend, het was toch het kind harer dochter, het bloed van haar bloed; het was toch de zon van haar huisje, de glimlach van haar treurig, eentonig bestaan. Het lieve wicht! Had het geen vader, wel, dan beminden en streelden en troetelden moeder en grootmoeder het zooveel te meer.

Een glimlach verscheen om haren gerimpelden, tandeloozen mond, spoedig gevolgd door een' traan.

[p. 66]

‘Heilige Cornelius, heilige Ghislenus, bidt voor ons.’

Met nieuwe haast spoedde zij zich verder. Een scherpe steen sneed haar de voetzool; een bloeddruppel verscheen op de wonde en zijpelde in het zand.

Zij voelde het zelfs niet. Zij bad, zij droomde. Ginds in het verschiet ontwaarde zij reeds den toren van haar dorpje; zij zou klein Leentje terug zien, beter, genezen, want de heiligen zouden gewis hare bede niet verwerpen!

Hare vurige bede!

Daar was het hutje met zijne twee kleine raampjes en de bloemen voor zijn venster. De arme liep meer dan zij ging, den steenweg af, door het enge pad in de korenvelden.

In hare koortsige haast trad zij eenen anjelier plat langs den weg, in haren kleinen moestuin, zij, anders zoo nauwziende, zoo oplettend.

De deur stond open: eene stomme vraag aan de dochter, die, neergeknield voor het Mariabeeld haar binnentreden niet bemerkt, eenen blik in de wieg; zij slaakte eenen luiden gil: Het kindje was dood.

Hannah.