Nederlandsch Museum. Vierde Reeks. Jaargang 3

[p. 53]

Paus en Ketter.
(653.)

Juich, Moederkerk! d'aartsketter, die uw hoofd
In 't aangezicht weêrstaan dorst, ligt op sterven;
Weldra vindt hij zijn loon in 't eeuwig vuur! -
Maar hoe! ik zie geen enklen priesterblik
In dankb're tranen zwemmen! 'k zie geen lach
Der vreugd, die past bij Waarheids zegepraal...
De heil'ge mannen sluipen sidd'rend weg...
Wat vreeze drijft hen?

Hoor het wild gerucht,

Dat door de straten zweeft der keizersstad,
Dat al wie gaarne ziet, naar 't marktplein jaagt, -
Dat eindlijk doordringt in des ketters woning...
‘Mijn zoon, ga hooren waarom 't volk zoo joelt?’

De trouwe waker gaat - en keert, het hoofd
Zoo fier omhoog, als bracht hij blijde maar:

‘De paus staat aan den schandpaal, van verraad
Beticht en overtuigd, door 't volk met slijk
En vuil en lage grappen overstelpt;
En heeft dit schouwspel lang genoeg geduurd,
Dan laat de keizer hem in stukken houwen.
Gij zijt gewroken, meester!’

‘Niet alzoo,

Mijn zoon! Martinus, ja, heeft mij vervloekt...
Wien heeft de Heiland ons geleerd te zeeg'nen?’

[p. 54]

 

‘Ga tot den Keizer; zeg, dat Paulus hem

 

Eén bede doet voor 't laatst...’

 

De jongling gaat

 

En valt Constans te voet.

 

‘Genade, heer!’

 

‘Voor wien?’

 

‘Martinus.’

 

‘Knaap, wat gaat u aan?

 

‘Den man, wien 't heiligste als een masker diende,

 

Die samenspande tegen ons gezag,

 

En die den patriarch vervolgde, vloekte...’

 

 

 

‘Juist van des patriarchen wegen koom ik,

 

O heer! hij zal wellicht geen uur meer leven -

 

Het is, zegt hij, zijn laatste bede aan u!’

 

 

 

Verbazing slaat Constans met zwijgen...

 

lang

 

Staart hij den smeek'ling aan, en barst dan uit:

 

‘Voorwaar, die man is Christen! Hem geschiede

 

Naar zijn begeerte! - Gaat, ontbindt Martinus,

 

En zegt hem, dat wij hem zijn leven schenken,

 

Mits hij op staanden voet, en voor altijd,

 

Ons rijk verlaat; - gij, boodschap Paulus dit!’

 

 

 

De jong'ling gaat, en vindt zijn meester, d'adem

 

Nog even toevend op den veegen mond:

 

‘Ik dank u voor dees laatste gunst, mijn God!’

 

 

 

En daarmeê vaart hij heen ten eeuw'gen vuur.

 

 

 

W-a.