Nederlandsch Museum. Derde Reeks. Jaargang 4

[p. 50]

De liederen van Jan I⁽¹⁾, Hertog van Brabant,
Op muziek gebracht door Fl. Van Duyse.

V.

(1) Vervolg, zie Nederlandsch Museum 5^e aflev., 1890, blz. 321.

[p. 51]

[p. 52]

Der cuuscher sma-len brune o-ghen die heb-ben mi dat ghe-daen,
dat ic min-neu moe-te do-ghen; ic val, en can niet ghe-staen.
Gheeft si mi troost, so waer mi wael ghe-schiet;
och arme, ic pen-se si-ne wels doen niet.
Die mi heeft sus be-vaen, in haer pri-soen ghe-daen,
die en wel-le mi troos-ten, ic ben doot son-der waen.

Küs-che smal, ir brun' ou-gen diu hant mir daz ge-tan,
daz ich min-nen muoz tou-gen, ich valle, in' kan's ge-stan.
Git si mir trost, so wae-re mir wol be-schit;
ach arm, ich pen-se sin' welle es tuon nit.
Diu mich hat sus be-van, in ir pri-sun ge-tan,
diu en wel-le mich troes-ten, ich bin dot sun-der wan.

[p. 53]

VI.

[p. 54]

[p. 55]

[p. 56]

Ic sach noit so ro-den mont, noch ooc so min-ne-like o-ghen,
als si heeft, die mi heeft ghe-wont al in dat her-te do-ghen:
toch leve ic in ho-ghem en-de ho-pes loon ont-faen:
gheeft si mi qua-le do-ghen, si mach mijs be-te-ren saen.
Lief, mi heeft u min-ne so vrien-de-lije be-we-sen on-der-daen.

Ik sach noit so ro-den munt, noch ouch so min-lich ou-gen,
als si hat, die mik hat ge-wunt al in dat her-ze dou-gen:
dog leve ic in hou-gen unt hof-fe, es lon ent-fan:
geft si mir kwa-le dou-gen, si mah mis bet-tern san.
Lieb, mich hat ü min-ne so vrün-de-lik be-we-sen un-der-tan.

Mi es wael, als ic mach sijn bi mie-re schoon-re vrou-wen,
ende ic dan haer clear aen-schijn ende haer ghelaet mach schouwen.
God ver-re si van rou-wen! si es so wael-ghe-daen,
dat ic haer met trou-wen moet tal-len dien-sten staen.
vaen, dat ie u met sin-ne moet

Mik es wol, als ik mag sin bi min-re sco-nen vrou-wen,
und ik danne ir kla-ren scin end er ge-lat mak scouwen.
Got ver-re si van rou-wen! si est so wal ge-dan,
dat ik er het trou-wen muoz z'al-len dien-sten stan.
van, dat ik iu mit sin-ne muoz

(Wordt voortgezet.)