Nederlandsch Museum. Tweede Reeks. Jaargang 4

[p. 82]

Twee gedichtjes⁽¹⁾ van Hélène Swarth.

I.
Verlangen.

In de nachtlijke stilt van mijn droomen,

Als geen windeken ruizelt in 't groen,

Als geen vogelken fluit in de boomen,

Wekt mij telkens het zelfde vizioen.

Langs de ronding der reuzige bogen,

Stort haar zilveren stroomen de maan

Op de golven, zich heffend ten hoogen,

Waar de sterren te vonkelen staan.

Ach! de maan is zoo hoog aan de kimme!

Ach! zoo laag, in haar bedding, de zee!

Hoe zij smacht, hoe zij tracht, hoe zij klimme,

Onverhoord blijft haar brandende beê.

(1) Behoorende tot eenen bundel: Losse Bladen, bij den uitgever Ad. Hoste onder de pers.

[p. 83]

 

En zij kan tot haar liefste niet komen

 

En haar liefste niet dalen tot haar....

 

In de nachtlijke stilt van mijn droomen

 

Stijgt mijn ziel met de ziedende baar.

 

 

 

Doch al rijze ook mijn zwellend verlangen,

 

Als de wellende golven der zee,

 

En al stapele ik zangen op zangen,

 

Ik bestijg er den hemel niet meê!

II.
De zonnige kamer.

Waar ik mijne oogen wende of keer',
Zie ik die zonnige kamer weer,

Vol geuren van hyacinthen,

Voel ik den wind, half ruw, half teêr,

Die speelde in mijn lokken en linten;

Voel ik den blik, op mij gericht,
Den blos, die brandde op mijn aangezicht,

Mijn hart, hoe het klopte als een hamer,

En heel het verleên, dat begraven ligt

In die vroolijke, zonnige kamer!

Blauw was de lucht en het loover malsch.
Vrij zwierden mijn lokken langs mijn hals.

O siddrende, blozende liefde!

Blauw was zijn oog en zoet, doch valsch,

De blik die mijn ziel doorkliefde.

[p. 84]

 

Schuchter, met bloemen in de hand,

 

Leek hij den prins uit Feeënland,

 

Die 't Slaapstertje in 't woud kwam wekken.

 

Ze ontwaakte en zij bloosde, in liefde ontbrand,

 

Toen zijn stemme doorklonk de vertrekken.

 

 

 

'k Hoor het nog, of ik wil of niet,

 

't Weggestorvene morgenlied,

 

Die droomen, nog zie ik ze dolen.

 

En al wat mij er van overschiet

 

Is een bosje verwelkte violen!