Italië is er met geestdrift in beschreven, en de bespiegelingen over de kunst in het algemeen en de kunstvoorwerpen der oudheid nemen er eene zeer groote plaats in, misschien al te groot; want, hoe belangrijk ook op zich zelven genomen, wordt de handeling van het verhaal noodzakelijkerwijze door te veel redeneeringen verlamd, omdat in den roman het hoofdbelang in de ontwikkeling der toestanden en karakters ligt.
De hoofdpersonen zijn goed gestudeerd, de bijfiguren zooals Ada, de droomerige, ontevreden, maar zachtzinnige Hollandsche vrouw, zonder krachtdadigheid of zelfvertrouwen; de immer vroolijke, kreupele Italiaan, Salviati, die het leven zoo licht weet op te nemen; de sympathieke Heer van Walborch; de beeldhouwer Askol, zijn even voortreffelijk geteekend.
Nochtans schijnt dit boek veel meer een voortbrengsel van den geest en den wil des Schrijvers, dan het product der inspiratie: de Schrijver is niet door zijn onderwerp overheerscht of medegesleept geworden, maar hij beheerscht het volkomen: daardoor komt het wellicht, dat de lezer Amazone eerder met het hoofd dan met het hart beoordeelen zal.
Het uiterlijke is zeer verzorgd - het zicht van het boek alleen zou u tot lezen uitlokken. De stijl, die zich voortdurend op eene ongewone hoogte houdt, is steeds vloeiend en munt uit door keurigheid en kracht. De denkbeelden zijn verheven, de uitdrukkingen immer juist.
Kunstsmaak en eene meer dan alledaagsche letterkundige ontwikkeling worden vereischt om het werk te verstaan en te genieten; degenen, welke het geluk hadden Italië en zijne kunstschatten met eigene oogen te zien en te bewonderen, zullen er veel gewaardeerde herinneringen in terug vinden; voor anderen is er veel uit te leeren.