Nederlandsch Museum. Jaargang 3

[p. 83]

Flaminganten-begrafenis.

Zóó zullen ze ook mijn lijk begeleiden naar
Het verre kerkhof; zwijgend en ernstig, als

De omstandigheid vereischt, geschaard om

De opene groeve, den onverschillgen

Grafmaker aanzien, welke de nommerplaat
Vlug op de kist vasthamert, en naar den vriend

Dan luistren, die, de stem in tranen

Zwemmend, hetzij in gewiekten dichtvorm

Of keurig proze, aan superlatieven rijk,
Des nu voor eeuwig slapenden lof verkondt.

Dan zullen ze, een voor een, een spâvol

Aarde, van menschengebeent doormengeld,

Den engen kuil inwerpen - en telkens zal
Dat alleraakligst dreunen op 't harde hout...

En eindlijk 't veld des doods verlatend,

Zullen ze zich naar de naaste herberg

Heenspoeden, waar bij 't schuimende vocht allengs
De strakke weemoedsplooi van hun aangezicht

Zal weggetooverd worden door een

Puntig gezegde op den verzenslijper -

Ex-paedagoog... misschien door een geestig woord,
Mij zelven eens toevallig ontsnapt, of wel

Een juist me naar den mond gezongen

Vroolijk refrein uit mijn eigen liedboek.

[p. 84]

 

Zóó is het goed ook. Tranen verlang ik niet.

 

Ik heb altijd graag medegelachen, nooit

 

Moedwillig eenig stuk gedicht, waar

 

Iedere strophe eenen verschen zakdoek

 

 

 

Vereischt: en zou ik, dood, u bewegen tot

 

Smartwaterstorting, ik, die bij leven liefst

 

Bëoogde om uwen mond den glimlach

 

Weder te roepen of vast te kluistren?

 

 

 

En zoudt ge zelfs, o vrienden, me heel en gansch

 

Vergeten, mijns u nimmer gedenken bij

 

't Aanheffen mijner simple deuntjes -

 

Spijts de belofte der fraaie grafreê -

 

 

 

Alweder goed. Waar haalden we, moesten wij

 

Verwijlen steeds met onze gepeinzen in

 

Der dooden rijk, den moed vandaan om

 

't Vluchtige levensgenot te smaken?...

 

 

 

Frans de Cort.