Nederlandsch Museum. Jaargang 2

[p. 354]

Najaarslandschap.

Kil, koud, klemmend
Zweeft de novemberlucht
Door het geboomte;
't Lichaam rilt onwillig
Onder den guren adem,
Die, ruw de takken schuddend,
De laatste geluwe bladren
Der weidsche kastanjenlanen
Siddren doet en vallen,
En ze ritselend, rammelend voortdrijft
Door de naakt geplonderde dreven
Van 't dicht gesloten kasteel. -
Suizend 't ruim doorstriemend,
Zwaaien de reuzenbeuken de kruinen,
Als heksenbezems de lucht
Doorvegende, en de slingrende wolken
Voortstuwend, die als vliegende vlammen
Vluchten voor den zweependen wind;
Zelfs de waterspiegel des vijvers,
Verscholen in zijne diepte,
Verlaten van eenden en zwanen,
Rimpelt en fronselt zijn vlak
Bij de ongure omhelzing des Noordwinds.
Alleen de marmeren Sater,
Verscholen in d'ontgroenden loofgang

[p. 355]

 

Kijkt spottend uit zijne nisse,

 

Schijnt hoonend me uit te schuiflen

 

En driest mij toe te roepen:

 

‘Ha! thans, thans ben ik de koning!

 

He! he! hoe vindt ge mijn rijkje?

 

Te koud? Te naakt? Te dor?......

 

't Is hier misschien nog het dorst niet,

 

't Is hier misschien niet het koudste,

 

Blik eventjes in uw harte

 

En zeg, of 't er vroolijker uitziet,

 

En of er de stormen des levens

 

Meer bloemen hebben gelaten

 

Dan op het veld, waar ik heerschte

 

Sinds meer dan drie halve eeuwen,

 

Steeds ongevoelig en lachend,

 

Met mijne marmeren ziele?....

 

Spreek op! gij, die nog zoo jong zijt,

 

Schoon meerder dan ik al versleten,

 

Gij eens zoo rijk aan hope,

 

Zeg! kunt ge nog lachen als ik?

Geeraard Jan Dodd.