Den Nederduytschen Helicon

Door de voorstellinghen van dese ingekomen Mommers, hoordemen daer over al, in dese vergaderinghen, van de vergaderde veel t' samenspraecks van de redenen diese verhaelt hadden, ende ondertusschen veel overleghs, wat eygentlijck het minnen mochte wesen, ende waer by datmen alderbest des minnaers leven ende doen soude mogen ghelijcken, waer op den Vendamoyser willende antwoorden, heeft (al op zijn Lier spelende) begonnen te singen, Qui veut scavoir. daer in hy den gantschen handel der minnen, met eyghenschap ende aert klaerlijck uytbeelde, ende soo ghylieden belust zijt om 't selve verduytscht te hebben, het is dit volgende Liedeken.

Uytbeeldinghe van Cupido:

Stemme, Mijn Heer van Maldegem.

DIe weten wil al Cupidos natuere,
Van schichten, bogh', end' zijn fel vyer 't bediedt,
Wat zijn begheert end' daet is t' alder uere,
Aenhoore dit navolghende nieu Liedt.

Der Minnen brandt is een qua sieckte schendigh,

Veel Meesters kloeck, die daer verhalen van,
Die segghen, 't is een rasery ellendigh,
Die met gheen kruydt ghenesen zijn en kan.

Want 't is een vreught vervult met druckigh wesen,

Een groot ghequel, met troost wat overdeckt,
Waenhope, daer altijt men hoopt ghepresen,
End' hope vol waenhop' in 't lijf ghestreckt.

'T is lachen met een treuren swaer inwendigh,

[p. 327]

 

Lijden, hertseer, onbeklaeght, onberaen,

 

Voor Meester koen, te worden knecht behendigh,

 

Duysentmael daeghs te sterven, end' opstaen.

 

'T is een heet vyer met wat ijs overtoghen,

 

End' een schoon spel, 't welck vol is van bedrogh,

 

Vol spijt in druck, bestandigh swaer oorloghen,

 

Een langh ghepeyns om weynigh woorden doch.

 

'T is veel onrust, om 't lievelijck ghesichte,

 

Al zijnde sieck hem houden als ghesont,

 

'T is twijffel groot, end' doch ghelooven lichte,

 

End' klaghelijck te smeecken t' alder stondt.

 

'T is zijn secreet zijn vrienden te verswijghen,

 

End' segghent haer, van die men wort veracht,

 

Te jaghen 's nachts, om dan een Wildt te krijghen,

 

End' wel ghetroost, mistroostigh zijn onsacht.

 

'T is voor de jeught een jammerlijck verdolen,

 

Die liever is ghevanghelijck dan vry,

 

Met swaer ghepeyns bekommert end' verholen,

 

Daer ruste niet en kan ghedueren by.

 

'T is een beloft, end' in den grondt valsch lieghen,

 

Daer sekerst is, die minst betraut daer in,

 

Een koopmanschap, vol looselijck bedrieghen,

 

Daer meest verliest, die meest meent doen ghewin.

 

'T is Vrede goet, vol ongheduerigh kijven,

 

End' eenen strijdt, daer 't vred' is in den slagh,

 

Den prijs die moet by d' overwonnen blijven,

 

End' die verwint, gheen eer hebben en magh.

 

'T is oock een quaet, end' achterdinckigh loeren,

 

Daer in men raest, ghelijck in koortsen fel,

 

Gheen argher pijn in 't lijf en magh men voeren,

 

Dan in een Zee te staen verbranden snel.

 

Dus wie ghy zijt, op dat u hert end' sinnen

 

Ghy niet en stelt door dese Wet belaen,

 

Doorsiet den grondt, rad' ick u voor 't beginnen:

 

Want nabedacht, doet menigh druckigh gaen.

     Doorsiet den grondt.