|
| |
'T gene dat boven op 't herte light, moet hem ghemeenlijck eerst openbaren, soo 't bleeck
aen den vierden (eenen Franschen Minnaer wel gelijckende) die soo 't scheen, menighmael den
donckeren Nacht, in plaets van den klaren Dagh, ghewenscht ende verkoren hadde, om te bet
onbehindert ende onbekent van yemandt, d' eenighe uytverkorene te moghen gaen besoecken, ende
soete wederliefdige troostwoorden van haer ontfangen, dan also Latonas
Dochter, met haer klaer ontsteken licht ('t welck dicwils oorsaect, dat al laet in den Nacht de
straten vol Volck zijn) hem altemet tegen zijnen danck belet gedaen hadde, dat hadde hem in 't
ghemoet so gequelt, dat hy ter oorsake van dien gemaeckt hadde dit KlaegLiedt, O nuict, jalouse nuict, 't welck den schoonen avontstont (die 't dan was) hem weder in 't ghedacht brachte, ende met een volmeenende ghemoedt dede singhen: ende in onse Landtsche tale soude men 't hem alsoo moghen na singhen.
| |
Nacht-Minne-klacht.
O Nacht, zeloerschen nacht, tegen my boos verbonden,
Die met een klaerheyt nieu den Hemel we'er verklaert,
Hebb' ick u heden dan ghewenscht tot soo veel stonden,
Om dat ghy wederstaen soo seer soudt mijn welvaert?
Och armen siet, ick docht, dat in u bruyn verhooghen,
Den Hemel met 't swart kleet altijt behanghen wert,
Maer ghy komt u so klaer als Somer-dagh vertoogen,
Saeyend' in 't Hemels veldt u Vyeren klaer ghestert.
Apollos suster oock, ghy wilde loopster cierigh,
Die om te melden my soo klaer u vlamm' op doet,
Ontsteect ghy wel den nacht met sulcken klaer licht vierigh,
Als ghy in 't stille daelt, om u lief kussen soet?
Maer ach, oft u ghedenckt, Goddinne vol van minne,
End' soo men soetigheyt oock smaeckt in 't kussen yet,
Nu ick dan oock uyt ga om kussen mijn vriendinne,
| |
| |
U silv'righ voorhooft klaer en laet soo blincken niet.
Waert dat ghy had gemint, also m' ons wijs wil maken,
Eens Herders oogen schoon, in langen slaep ghestreckt,
In uwe lusten heet hadt ghy behoort te smaken,
Dat minne-dieverien al willen zijn bedeckt.
Ey siet, de fabel lieght, der minnen vlammen brandigh
U koude vochtigheyt verwarmen niet en kan,
Maer Pan, die in u kend' een Wijfs natuer onstandigh,
Vereerend' u een Vlies, u kuysheyt al verwan.
Maer blakert wel na wil, dat uwen silv'ren hooren
Nu doe al langs hoe meer zijn stralen glinst'ren vry,
Ghy hebt t' ontleende licht wel schoon te stellen vooren,
Maer mijn verborghen liefd' en sult niet melden ghy.
Ic ga, ic kom', en vlied', ic luystr', end' wandel stadigh,
Na de ghewenschte plaets keerende d' ooghen bly,
Maer ick en voorder niet: want nijders onberadigh,
Zijn hier de straten vol, die altijt melden my.
Och wat een moey'lijck volck, ey watte vremde zeden,
Te blijven alsoo spad', om klappen op de straet,
Ey vlied doch d' avontlocht, vreest gy niet haer vochtheden
Den nacht gaet vast voor by, ey doch te ruste gaet.
Ic woud' wel Koning zijn, om dan te doen gebieden,
Dat yeghelijck des nachts in huys soud' moeten zijn,
Behalven de minnaers, die vryheyt soud' gheschieden,
Blev' yemant anders daer, ick soud' hem doen ghepijn.
O slaep, o soete rust der wercken alder weghen,
Die door u soetheyt dempt 't vyandigh dencken wel,
Verdwellemt d' ooghen oock van Argus, my soo teghen,
Die door ghebreck van slaep mijn welvaert hind'ren snel.
Ick wil dan ingaen nu, dat gheen dingh my vervare,
End' voor mijn aenghesicht wil ick den mantel slaen,
Maer siet, elck kijckt na my, dat word' ick wel gheware,
Sonder ghemelt te zijn en kan ick niet in gaen.
Voor my en vrees' ic niet, 'k soud' door een heyrcracht raken
Om komen ter woonplaets, die mijn gheluck op houdt,
Maer ick vrees, dat mijn lief soud' mogen leet genaken,
| |
| |
Haer rust is liever my, dan mijne duysentfout.
Maer ongheluckigh ick verliese tijdt end' reden,
Den slaep door hare slaep verslaghen leyt te mael,
En t' wijlen dat ick klaegh, den nacht gaet henen treden,
Aurora komt alreed' ontsluyten 's Hemels zael.
Wat sal ick dan gaen doen, wat wil ic gaen beginnen?
Evenwel langs hoe meer men siet den dagh opstaen.
O hope vol bedrogh, wel dien, die tot ghewinnen,
Tot liefden loon maer hoopt voor goe'n dienst quaet tontfaen.
Doorsiet den grondt.
|
|
Auteursrechtvrij