|
| |
Doe desen uyt hadde, begonde den derden op zijn Liere te spelen een soo soet-luydende Vendamoisch Liedeken, beginnende, Pein moy janet, dat hy elck
daer naer dede luysteren, ende 't was het selve, daer mede hy voor desen eens zijnen Vriendt
ghebeden hadde, de ghedaente van zijn alderbemindtste natuerlijck na te schilderen, welck
Liedeken in onse soetvloeyende Nederduytsche tale aldus luydt:
| |
Kluchtigh versoeck, om 't Liefs afbeeldinge.
HAns schildert my, dat bidd' ick u manierigh,
Op dit Panneel, mijn liefkens schoonheyt cierigh,
In sulcker voegh, als ick sal segghen vry:
Want teghen recht wil ick niet quellen dy,
Door leughenkonst u jonst aen haer t' ontdecken,
'T is my ghenoegh, kondyse slechts na trecken,
Ghelijck sy is, sonder verkeeren // daer
Haer eyghenschap, om te vereeren // haer:
Want jonste dient slechts die, die van persoone
Gantsch leelijck zijn, end' schilderen doen schoone.
Dus maeckt haer eerst het hayr minsaem ghetoyt,
Ghestrickt, ghedraeyt, met kronckelkens vermoyt,
Van verwe schoon', ghelijck een Ceder rustigh,
Oft hanghet los, end' onghebonden lustigh,
Daer langs het berdt, vermaght u Konst eenpaer,
Van reucke soet, ghelijck haer eyghen hayr:
Want haer hayr rieckt, g'lijc in 't voorjaer de blommen,
Als Zephirus men siet daer over kommen.
Haer Voorhooft gladt, stelt rondt, na mijnen sin,
Dat rimpel gheen, oft voud' en zy daer in:
Maer dat het zy als water effen staende,
Daer gheenen windt beroerigh in is slaende,
End' dat s' in haer schoon bedde soet ghepast,
| |
| |
Van rauwe vry, schijnt ligghen slapen vast.
Van tusschen 't hayr brengt eenen steen robijnigh.
Wiens klaren glants daer blincken magh schoonschijnigh
Op 't Tafereel, ghelijck men 's nachts voorwaer
Siet blincken schoon der Manen stralen klaer,
Op witte snee, in een diep dal beneden,
Die van gheen Mensch noch noyt en is betreden.
Daer naer maect haer wijnbrauwen swart end' gants
Als Ebben-hout, waer om dat eenen krans
Te wassen schijnt, als in de groene tijden,
Een fraey ghewelf, begroeyt aen alle zijden:
Oft saeghdy oyt der Minnen boghe, dra
Wilt d' opper helft daer konstigh trecken na,
Van op den nock, staend' als een halve ronde:
Want 't een ghelijckt het ander t' allen stonde.
Maer lieven Heer, 'k en kan ghedincken niet,
Hoe dat ghy wel sult konnen schild'ren, siet,
Al hadt ghy al Apelles konstigh wesen,
Haer ooghen schoon, natuerlijck, recht ghepresen,
Die schoonder zijn dan 's Hemels sterren licht,
D' een vriend'lijck zy, in d' ander wreet ghesicht,
Ja d' een als Mars, als Venus d' ander zedigh,
Dat uyt de goed' altijt com' hope vredigh,
End' uyt de wreed', een swaer wanhopigh pijn,
Oft d' eene stelt, dat sy soo deerlijck schijn,
Als d' ooghen droev' van Areadn' verlaten,
Staend' op den kant van Dia heel verwaten,
Siend' op de Zee, uyt d' ooghen 't water liep,
End' Theseus daer al vergheefs na riep,
End' d' ander bly, als voortijts, tot verhooghen,
Penelope lofweerdigh toond' haer ooghen,
Als weder quam haer weerden Man eerbaer,
Die verre wegh gheweest hadd' twintigh jaer.
Haer ooren nu, ront-gaende, sonder laken,
Root-verwigh wit, wilt kleen end' effen maken,
Uyt-toonigh schoon van onder 't huyfken pas,
| |
| |
Als Lely-blom, wanneer sy staet in glas,
Oft oock ghelijck als Roosen, die soet-geurigh
Versch afghepluckt, in 't glas staen schoon koleurigh.
Maer al voor niet soud' wesen daer gheheel
Soo fraey verciert u lustigh tafereel,
Waert dat ghy niet, door konste van u trecken,
Haer neuse schoon en steldet daer ter plecken,
Dus maecktse dan, verheven dunne wat,
Van passe langh, daer niemandt dit noch dat
Berispen soud', al waer oock sulckx zijn pooghen,
Soo eyghentlijck moet ghy s' in 't werck vertooghen,
End' fraey langs heen het aensicht onghequelt,
Ghelijck als een kleen heuvelken op 't veldt.
Haer wanghen schoon, dat sy schier schijnen leven,
Een verwe maeckt, als Roose-knoppen even,
Op suyver melck, oft als een Lely wit,
Die teghen aen een rood' Gods ooghe sit,
Daer midden in kleen putgens, tot verkloecken,
Neen putgens niet, maer Cupidos schuyl-hoecken,
Van waer hy schiet, met zijn snel handen kleen,
Veel scheuten wel, en doch vergheefs niet een,
Of hy en treft door d' ooghen 't herte griev'lijck.
Nu om haer mondt te schilderen seer liev'lijck,
Homerus nauw' en soud' u segghen, hoe
Dat ghy een verw' root vinden soudt daer toe:
Want om die recht te maken na verdienste,
Maeckt na den mondt van een Goddin voor 't sienste:
Doch maeckt se soo, dat sy te spreken schijnt,
End' vriendelijck tot lachen somtijts pijnt,
Oock dat daer uyt den asem soet schijnt drijven.
Maer boven al, volmaecktse tot gherijven,
In soetigheyt van schoone woorden juyst,
Na mijnen sin, en daer rondtom wel duyst
Lock-grijntgens, die beleefdelijck my wincken.
Om peerlen schoon te stellen, wilt oock dincken,
Twee regels vol, ghelijck end' effen saen,
| |
| |
Als tanden wit, die al in oorden staen.
Rontom den mondt twee lippen wilt oock stellen,
Dat sy van selfs in 't open gaen vermellen
Van kuskens soet, root zijnd' als roosen snel,
Die in 't voor-jaer op doornen bloeyen wel,
Oft als korael, het welcke wordt ghevonden
Diep onder stroom des waters op Zee-gronden.
Nu maeckt den kin, in 't midden stelt terstont
Een putgen kleen, end' beede kanten ront,
Al even eens, ghelijck men siet na 't bloeyen,
Que-appels kleen, die eerst beginnen groeyen,
Soo wit als melck toont onder 't groene kruyt,
Maeckt haren hals, nu wat langachtigh uyt,
Rondt, wel ghevleescht, end' haer soet keelken sachtigh
Wilt als den hals oock maken wat langachtigh.
Nu schildert haer na Iuno recht ghepast,
Twee armen rondt, end' elleboghen vast,
Haer vinghers als Minerva, daerenboven
De handen als Aurora, weert om loven.
Maer lieven Hans, 'k en weet niet meer daer van,
Heel stom versuft, voort segghen ick en kan,
Als 't voorghemeld' u 't volghend' hier in 't stille:
Want onbekent ist my, tot mijn onwille,
Mits dat mijn lief my noyt haer jonst en boodt,
Om eens te sien haer schoone borstgens bloot:
Maer soo men magh oordeelen na vermoeden,
Soo segh ick vry, na reden end' bevroeden,
De schoonigheyt die sy bedeckt draeght, heeft
Ghelijckenis met die men siet beleeft.
Dus schildert voort, maer let daer op met sinnen,
Dat al 't vervolgh volmaeckt zy als 't beginnen.
Haer lichaem rondt wat op gheheven maeckt,
Schoon, effen, wit, breedt, gladt, end' wel gheraeckt,
Wilt hier en daer veel aders daer in bringhen,
Die vol root bloedt, al op end' neder springhen.
Als ghy dan fraey ghestelt hebt onder 't vel,
| |
| |
Vol aders 't lijf, end' zenuwen oock snel,
Daer boven op twee borstgens rondt wilt stellen,
Die zijn ghelijck twee appels, na 't vertellen,
Die jeughdigh noch staen op den boom wat groot,
End' noch maer eerst aen 't eynd' en worden root.
Heel boven op haer schouders marber cierigh,
Maeckt die rust-steed' der soete liefde vierigh,
Die Cupido in 't hupp'len altijt an
Deckt menighmael, end' strackx ontdeckt alsdan,
Als of hy vloogh, end' zijnen broeder mede,
Van tack op tack in Citheris lust-stede.
Wat meerder dan een ronden spieghel is,
Fraey wel ghevleescht, end' aerdigh maeckt ghewis,
Als Venus buyck, den haren overschoone,
Wiens navel rondt, als middel-punt hem toone,
Veel schoonder dan de roode blommen zijn,
Die open staen in 't klare Sonne-schijn.
Wat siedy om? maeckt 't ander sonder blamen,
'T is 't alder weirst, end' ick en darft niet namen,
'T houdt my altijt in hope vol verdriet:
Maer lieve doch, en willet decken niet,
Ten ware met een sijden doecxken kleene,
Licht om opslaen, dat ick 't mach sien ghemeene.
Dat is ghedaen, wilt maken nu haer dgien,
Heel effen, rondt end' gladt, aen allen sien,
Als een pilaer, rondtom ghewrocht vol konste,
Die vast houdt staen een Koninghlijcke wonste.
Verheven wat berghachtigh maeckt haer knien,
Soet wat ghevleescht, end' lustigh rondt by dien,
Daer onder stelt haer beenen, braen end' schenen,
Alsoo men siet de maeghden van Lacenen
By Eurota in 't worstelen te gaer,
Als door sulck spel sy neder vallen daer,
Oft als ter jacht sy loopen g'lijck de Honden,
Naer een groot Hert in 't minne-bosch ontbonden.
Ten laetsten, maeckt, na Thetis voeghend' al,
| |
| |
De hielen kleen, de voeten kort, end' smal.
Ay siet, ick sie s' al by volmaeckt in desen,
Noch eenen treck, noch eenen, 't sal wel wesen,
Weert nu dijn handt, ho daer ick siese vry,
'T en scheelt niet veel, of sy spreeckt teghen my.
Doorsiet den grondt.
|
|
Auteursrechtvrij