|
| |
Den tweeden daer aen volgende, en geleeck niemant beter, dan den Cahorschen kluchtigen
Kamerlingh, den welcken (misschien denckende, dat sulck droef-klaghtigh verhael op Bruyloften
geen vreught en wrochte) begonde (hoe wel in eygen tael) vertellen, hoe dat hy de trauwe Liefde soeckende, ghekomen was ter plaetsen,
| |
| |
daer hy vondt de Kercke van Cupido, de welcke hy ordentlijck
fraey uytbeelde, ende eyndelijck seyde de Trauwe Liefde te wesen in een trau
bevonden hert, ende zijn reden begonde, Sur le printemps; maer in onse rijcke Moeder-tale luydt also de beschrijvinge van
| |
Cupidos Kerck.
IN 't voor-jaer soet, als Flora d' overschoone
Met blommen hadd' het veldt bedeckt ten toone,
End' haren vriendt Zephirus die bewaeyd,
Als in de locht met soet ghesnuyf omdraeyd
Het kleene kindt Cupido, Godt der minnen,
Zijn ooghen blindt, hiet d' ontbindingh beginnen,
Om t' oversien, uyt zijnen throone naeckt,
De Minnaers al, die hy seer quelligh raeckt.
Hy sagh als dan rontomme zijnen waghen,
Met een opsien, veel Koninghen vertsaghen,
End' Keysers hoogh, Vorstinnen heerlijck daer,
Veel leelijck', oock in 't aensicht Godlijck klaer,
Veel Jongmans kloeck, en Dochters jong verwanigh,
Ja d' aldersterckst' hem al zijn onderdanigh.
In 't kort, hy sagh, dat alle volck verblindt
Boogh onder hem, als 't scheutgen voor den windt,
End' boven dien, de Goden oock der Lichten
Versuft al staen, door 't stralen van zijn schichten.
Maer alsoo haest, als my dit kindt seer wreedt
Oock siende was in ouderdom ghereedt,
End' my verblien by alle goe Landtsknechten,
Noch ongheproeft zijn schichtelijck aenvechten,
Ja siend' oock dan, dat ick met woordt end' werck
Veracht' altijt der Minnaers oorden sterck,
Besloot daerom, door min-kracht ongheluckigh
Te maken my mijn hert (om eene) druckigh.
Dat miste niet, want hy seer hittigh gram
Rasch eenen pijl uyt zijnen Koker nam,
Van dood'lijck hout, met Wraeck ghevedert stranghe,
Het strael ghesmeedt, door Onghenoeghte banghe,
| |
| |
In 't brandigh Vyer, Verachten wreedt ghenaemt,
Den welcken hy, om my beroert beschaemt
Te maken haest, seer straf schoot op mijn herte,
Die dan ghesien hadd' eens mijn bitter smerte,
Most hebben wel vyandigh 't hert vervult,
Hadd' hem mijn klacht verweckt niet tot ghedult:
Want gheenen troost en kreegh ick in der waerheyt
Van haer, om wie ick was in sulcke swaerheyt:
Maer soo men siet, dat Zuyden windt ghemeen
Niet scheuren kan den harden Marmersteen,
In sulcker voegh mijn suchtens klaeghlijck drijven,
Mijn woorden soet, end' mijn ootmoedigh schrijven,
Geensins het hert vermorwen konde van
Die tegen my verwinster bleef alsdan.
Dus siende dan mijn Meesteres ongoedigh,
Te wreet, te sterck, te straf, end' seer hooghmoedigh,
Voor Ridder jongh, end' kranck, ghelijck ick was,
Bemerckend' oock, dat liefde, waer ick ras
'T ghesicht op sloegh, wrocht doodelijck verstrecken,
Ick nam voor my, soo verr' van hier te trecken,
Dat haer ghedaent' ick schoon vergheten mocht:
Want wie niet geern en buyght voor liefd' onsocht,
End' oock met lust 't perijckel soeckt t' ontvluchten,
Van zijnen brandt, om quijt te zijn zijn suchten,
'T is noodigh hem te trecken wech van haer,
Daer hy aenhecht zijn hert door liefd' eerbaer.
Dus deed' ick dan, om sekerlijcker vroedigh
Vergheten haer, een verre reyse spoedigh:
Want ick bestondt, op hope van eens vreught,
Te soecken gaen een schoon Goddinn' vol deught,
Die Iovis uyt zijn Goddelijcke cellen
Hier voortijts quam in meer Landtschappen stellen,
Om herten trauw regieren hier alleen,
End' woonen dies op 't Koninglijcke Leen.
Dats Trauwe Liefd', een reyne suyver Vrauwe,
Die over langh men sagh in gheen Landauwe,
| |
| |
Haer goetheyt groot deed' my gaen verr' in 't bree,
Om soecken haer, te Land' end' oock ter Zee,
Ghelijck men siet een Ridder, die gaet dolen,
Gingh ick dees Vrauw' soo soecken onverholen,
Dat weynigh tijdt, na mijn uyt-trecken stout,
Ick hadd' omreyst een deel van 's Weerelts woudt,
Alwaer ick vondt veel lieden seer verscheyden,
Tot welck ick sprack: Goe lien, die Godt gheleyden
Wil hier te Landt, en hebdy niet ghekent
Een Vrauw', om wie ick wandel hier ontrent,
Der blommen blom, een kuyssche Duyve reene,
's Vreeds Moeder soet, de schoonst' ter Weerelt eene,
Die recht men heet, Trauw Liefd', o Heeren ghy,
Soo ghyse weet, soo wiltse wijsen my.
Den eenen sweegh, dus was ick in 't vervaren,
Den and'ren sprack, 't is meer dan duysent Jaren,
Dat Trauwe liefd' hier was aen desen kant,
Een ander seyd', s' en was hier noyt in 't landt,
Waer door ick dan verdrietigh wiert in 't reysen:
Want Iupiter hadd' haer, begond' ick peysen,
Van deser Aerd' in zijnen Throon ghevaett,
Dies niet te min, 't ghedachte niet versaedt
Door sulcks en was: want ick bereyd' altijden
Tot voort gaen my, en nam voor, tot verblijden,
Om vinden eens dees Vrauw' in deughdigh werck,
Al voort end' voort, tot Cupidos schoon Kerck
Vermeyden my: want siet, ick hoopt' in desen,
Dat hare woonst daer binnen soude wesen.
Dus trock ick heen, bereydt tot voortgaen vry,
Een morghen vroegh, Aurora scheydend' bly
Den schoonen dagh van duyst'ren nacht, die banghe
De wandelaers valt moeyelijck end' stranghe.
Den rechten wegh kond' ick daer vinden wel:
Want hier en daer, op dees plaets heyligh snel
De wandelaers, al gaende, saeyden stadigh
Roosemarijn, end' roosen wel beradigh,
| |
| |
En maeckten oock blom-heuvelkens seer schoon,
'T welck my noch deed' vreught hoopen, t' mijnen loon:
End' andersins, vondt ick daer oock ter sijden
Van desen wegh veel Pelgrims doligh schrijden,
Die haer onspoet beklaeghden met ghesucht,
Aengaende dan der minnen weyden vrucht,
Die heeft bevrijdt my van veel druckx misquamen:
Want elck een quam met danck by my versamen,
Tot dat ick was bereedt om gaen verschoont,
Recht in de Kerck, daer Minne-Godt in woont,
Die menigh valsch, en d' ander is ghetrauwe.
Maer seker, door dees Kercken schoon beschauwe,
Verweckt tot vreught is mijnen droeven gheest:
Want al rondtom dit Godlijck omvangh meest
Den soeten windt Zephirus waeyde zedigh,
Daer satt end' sangh vol vreught den Tityr vredigh,
Den grooten Pan dreef met zijn Herders gaer
Veel Schapen schoon, Varr', Ossen, Koeyen daer,
Al doend' een liedt op Pijp oft Musel kraken,
Oft fluytgen soet, om Muses wacker maken,
Veldt-Nimphen, oock de schoon Goddinnen al,
Voorts by elck Bosch, Thuyn, Vliet, oft minlijck dal,
De Voghelkens, met vreught end' blijde spronghen,
Fraey uyt der borst, daer antwoort-lieden songhen.
De Boomen daer oock waren altijt groen,
Klaer vlieten kleen daer lustigh vloeyden koen,
End' maeckten staegh, rondtom het veldt groengrasigh,
Een soet ghemor, als Phoebus in dat rasigh
Stelt over al zijn stralen schoon vol lucht,
Sulck een weerschijn verciert in 't soet gherucht
Dit Godlijck veldt, soo dat oock d' aerdtsche dochte,
Sulck Aerdtrijck schoon, een Hemel wel zijn mochte,
Dies dan mijn hert my voor betuyghde ras,
Dat dese plaets d' oprechte woonsteed' was
Van Liefde trauw, die ick dan sochte vierigh,
Waer door aensiend' aen buyten kant manierigh,
| |
| |
Dit zijn soo schoon, mijn hope riedt alom
Tot voortgaen my, end' porde 't vleesch hoe dom,
Te vinden die, die ick met 't hert socht, even
In dese plaets, ghemaeckt als na beschreven.
Dees Kercke was een kruydhof toe weerzijds,
Veel schoonder dan 't wellustigh dal vertoogigh,
Daer Paris, zijnd' een Herder jongh eertijts,
In liefden gloet, badt Pegasis schoon-oogigh,
Het scheen voorwaer, dat uyt den Hemel hoogigh
Was Iupiter ghedaelt op Aerden wijs,
Om dit alsoo te stichten t' zijnen prijs,
Soo lustigh wast, in schoonheyt onghemeten:
Ten kortsten, 't scheen een recht Aerdtsch Paradijs,
Hadd' Adam slechts met Eva daer gheseten.
Het wapen van der Liefden Godt voorwaer
Was in een Veldt, twee seer verscheyden schichten,
Des eenen strael, ghemaeckt van goude klaer,
Die in elck een komt liefden oorspronck stichten,
Den and'ren dient tot schade Venus wichten,
Wiens looden strael, 't welck menigh dick verheert,
Heeft aen den punt een haecxken omghekeert,
End' blust in 't hert altijt het minlijck blaken,
Den eenen heeft Apollos hert verseert,
Den and'ren slap, die saghmen Daphne raken.
Als ick den schildt hadd' oversien, ick dan
Hief d' ooghen op, end' sagh daer seer bequame,
In 't groot poortael, in 't alderhooghst ghespan,
Het aenschijn schoon, end' naeckt gheheel 't lichame,
Van Cupido, den welcken, groot van name,
Hadd' in zijn handt den boogh ghespannen fel,
Staend' op zijn schreed', stack uyt zijn armen snel,
Om schieten reed', met een der scherpe pijlen,
Daer 't vlieghen woud', op mall' oft vroeden wel,
Recht op zijn hert, gheen Mensch aensiende t'wijlen.
De schoonheyt groot, uytschijnigh buyten seer,
Van dit schoon huys der Liefden, vol van minnen,
| |
| |
Dat porde my tot ingaen altijt meer,
Om noch te sien meer kostelijckx daer binnen,
Dus gingh ick dan, met blijd' bedochte zinnen,
Na Goet onthael, een wel gheleerden Man,
Die my terstont by rechter handt vatt' an,
End' door een kleen end' smal ingangsken sachtigh
Ded' hy my gaen in 't schoon begrijp, waer van
Hy eerst gheweest Poort-wachter is aendachtigh.
Dees eerste deur, van seer veel blommen root
Was al ghemaeckt, uytbottigh knoppen mede,
'T welck klaerlijck thoont, dat altijt aen daer bloot
Is volle vreught, in dese bloeysaem stede,
Op desen wegh veel Reysers zijn vol vrede:
Want Goet onthael dien draeyboom heeft bewaert:
Maer achter hem heeft Valsch perijckels aert
Bewaert een poort, vol distelen behanghen,
End' joegh van daer veel reysers achterwaert,
Al quaemen sy om aflaet soet t' ontfanghen.
Maer Goet onthael, groen-kleedigh aenghedaen,
Bewaerder van den schoonen Hof, seer weerdigh,
Liet nacht en dagh de poort wijdt open staen,
Voor Minnaers trauw', in liefde soet volheerdigh,
End' troostelijck, met Goeden wille veerdigh,
Nam hy haer aen in zijn beschuttingh hier,
End' hy verjoegh oock onghenadigh schier,
Na rechten eysch van redelijck bedauwen,
Van daer oock elck, die quaet was van bestier,
Als Iason was, den valschen onghetrauwen.
Een hooghe klip stondt daer, als hoogh Altaer,
Van sulcker kracht, dat soo een minnaer suchtigh
Dien vlieden woud', te meer dien naeckte naer,
Ghelijck het stael kruypt na Magneetsten kluchtigh:
'T verhemelt was een Ceder, die soet-luchtigh
Maeckt yeders hert, der welcker grootheyt breedt
'T Outaer gantsch deckt, voor Offerhande reedt,
Lijf, hert' end' goedt, most elck daer Venus schincken,
| |
| |
't Lijf dienstbaer was, 't hert riep ghenaed' voor leet,
End' 't goedt dat deed' ghenad' op 't herte sincken.
Het kroonement van Cupido vermaert,
Was eenen hoedt van schoone roosen cierigh,
Die Venus selv' ghepluckt hadd' end' vergaert,
In haren thuyn, groen staend' end' root roosierigh,
End' als 't voor-jaer, was bloeysaem nieu regierigh,
Gaf sy dien dan haer lief, end' weerdigh kindt,
Die hem opsett' in 't herte wel ghesint,
End' hy gaf oock voor desen hoedt, te loone,
Zijn Moeder weert, een waghens fraey bewint,
Die wiert ghevoert van twelf reyn Duyfkens schoone.
Voor het Outaer, twee Cypres boomen fijn
Ick bloeyen sagh, vol reucken balsemierigh,
Men seyde my, dat twee pijlaren zijn
Van 't hoogh Outaer vernaemt seer buytertierigh,
Duyst voghels dan vervolghens al manierigh,
Die quamen daer bevlieghen 't groen gordijn,
Om singhen reet een Godlijck liedt in 't schijn,
'K vraeghd' oock, waerom sy quamen daer aendringen,
Men seyd' my, vriendt, t' zijn Matten vry van pijn,
Die Venus sy ter eeren komen singhen.
Voor 't schoone beeldt van Cupido, ghebrandt
Een Fackel heeft, ghenaemt Benautheyts wiecken,
Daer Dido van ontsteken wierdt tot schandt,
End' Biblis oock, de schoon Helen' uyt Griecken,
End' Ian de Meun, vol wijsheyt schoon in 't riecken,
Heeft dit ghenaemt in smakelijcken stondt,
'T fel Venus licht, om lijden onghesont,
Wiens hittigheyt kan geen tijdt nauw' ophouden,
In dese Kerck, vol minnelijck verbondt,
Wierdt dit alsdan noch voor een Lamp ghehouden,
D' Heylighen al, die yeder aenbadt daer,
Schoon spreken was, wel swijghen, goet na spreken,
Ghenade, danck, wel dienen, minnen klaer,
Die elck Minnaer ter goeder haven steken,
| |
| |
Veel ander oock, om hulpe niet t' ontbreken,
Aengaende 't werck van minnelijck versoeck,
Elck Pilgrem most veel bedinghen doen kloeck,
Beloften schoon, bidd'-offerhanden klaghtigh:
Want sonder dat, men kreegh in gheenen hoeck
'T wildt, dat men jaeght in 't minne-bosch onsachtigh.
Door keerssen, die klaer brandend', oft gheblust,
Aldaer ghebracht van minnen Pelgrims waren,
End' voor-ghestelt dees Heylighen gherust,
Elck tuylkens gaf, vol Roosemarijns blaren:
Voor sanghers, daer men Cijskens hoorde baren,
End' Nachtegaels, die jeughdigh songhen mildt,
Op doornen struyck, in 't groen Bosch, onghestilt,
Op tacxkens jongh, voor lessenaers gherieven,
End' songhen soo den vreughden-sanck in 't wildt,
In veers-ghedicht, in antwoordt end' in brieven:
De Glasen schoon, die zijn van klaer Cristael,
Beschildert met veel treffelijcke daden,
Van d' ouden tijts trauw-hertigh' altemael,
Die hielden kloeck der minnen Wet in staden,
Voort al vervolgh des Heylighdoms vol raden,
Half-ringhen schoon, bewaert in kisten sterck,
Ducaten veel, end' Croonen, tot opmerck,
Goudt-ketens groot, die menigh lijf begorden,
Die doen in liefd', al veel meer wonder werck,
Dan dat ghedaen kan door Schoontale worden.
'T ghewelfsel was ghemaeckt bysonderlijck,
Van wercken schoon, uytnemend' in 't aenschauwen:
Want Priapus hadd' dit seer wonderlijck,
Al traillewijs van wijngaerd-blaers gaen bauwen,
End' rancxkens groen, waer aen dat, sonder flauwen,
Veel botten groot, end' druyven hinghen soet,
End' om die daer te planten overvloet,
Komt Bacchus dick wel stout daer binnen schrijden,
Den welcken krijght van liefde macht en moedt,
Op Liesch-veldt dan te stoocken vele strijden.
| |
| |
Voor Klocken, daer was Trommel-spel gheset
Met Harp end' Luyt, veel speel-tuygh soet in 't quincken,
Schalmeye, Fluyt, de Ruysch-pijp, end' Trompet,
Die allegaer vermakelijck soo klincken,
Dat elck Mars knecht, hoe moedigh in 't bedincken,
Soud' laten haest schildt, spies, end' sweirt al staen,
End' trecken uyt Mars Kercke wel beraen,
Om Moninck zijn in dese Kerck der Minnen,
Hoord' hy maer eens dees klocxkens klincken saen,
Als t' samen sy 't Beyaerden soet beginnen.
De siecken, die te bedde ligghen daer,
Ontfanghen oock van 't Vrauwe volck vol trauwen
Veel toeghelagh, ghekus, end' loncken klaer:
Want dits in liefd' een Weldaet voor 't benauwen,
De Prekers wijs, zijn daer goed' oude Vrauwen,
Die gheven noch de jonghe moedt end' vreught,
Om wel besteen, haer bloeysaem groene jeught,
Ten dienste van der Liefden Koningh eerlijck:
Dus dickwils sy, door een welsprekens deught,
Tot sulcken Wet wel haest die zijn bekeerlijck.
Den grondt der Kerck een schoon springh-ader was,
Waer uyt men sagh schoon water-stroomkens vloeyigh,
Daer Vrau-volck was in badend' op dat pas,
Met 't lichaem naeckt, end' ronde borstgens bloeyigh,
Waer door men dan sagh op den oever boeyigh
Veel Minnaers arm, in hun ghemoedt ontschaeckt,
Den eenen brocht zijn Liefken onghelaeckt,
Sponsy end' kam, end' veel sulck tuygh ghehandigh,
Den and'ren 't Lief een loof-hut heeft ghemaeckt,
Om haer bevrien van Sonne-stralen brandigh.
Het Kerckhof was een groenen bosch voorwaer,
Met mueren van haegh-doornen, tot verstranghen,
Boom-planten voor dood' cruycen openbaer,
Schoon Liedekens voor De profundis sanghen:
De Minnaers oock, met bevens druck bevanghen,
Door liefde groot beklipt in droefheyts strick,
| |
| |
Voor yemants deur, vermoeyt door sulcken prick,
Dicht by het graf van 't eenigh overleden,
In groot gheklagh verdrietigh songh en dick,
't Requiescant in pace daer ter steden,
Ovidius, Meestr' Alain, Waghenaer,
Petrarchus oock 't oudt Rooseboeck ten toone,
Voor Psalmen boeck, Brevier, Mis-boeck eenpaer,
Men las in dicht end' ondicht in dien Throone,
De lessen, die men seyd' oft sangh seer schoone,
Rondeelen zijn, Baladen, oft Dans-liedt,
Lust-woorden veel, Dicht-spreucken met bediet,
Die Venus leert wel vastelijck onthouden
De Minnaers nieuw , op dat langs haren vliet
Elck t' Lief te bet soud' konnen onderhouden.
Doch Liedekens, gantsch anders van manier,
Seer veel aldaer, door groot bedwangh, oock songhen,
Met yselijck end' leelijck vuyl ghetier:
Want 't was gheschrey met klaghelijcke tonghen:
Daer waren voor Cappellen onbedwonghen
Schuyl-hoecken veel, end' kamerkens begeert,
Loof-hutgens oock in bosch end' thuynen weert,
Om schuylen daer in 't somersche saysoen // koen,
De deur een struyck van doorn' oft heuvligh eerdt,
Den vloer bespreyt was ooc vol vreugdigh doen // groen.
'T Wywater-vat, een Poel op een groot veldt,
Stondt verre wegh, van spruytgens, kruyt oft blomen,
'T Wywater was al tranen nat ghequelt,
End' wert ghenaemt des Droefheyts poel vol schromen:
Want Minnaers, die droefhertigh daer al komen,
Altijts vergheefs uytstorten men'ghen traen,
Der Liefden vreught en vondt men daer niet staen:
Want al 't jaer door verdort daer alle dinghen:
Maer wel is waer, datmender konde saen
Een dorre roos, voor Giet-quast, daer uyt bringhen,
De Duysent schoon, end' Madelieven veel,
Roosemarijn, Lelien, Christus oogen,
| |
| |
Schoon Roosen oock, end' Roode knopkens eel,
Lavender kruydt, soet-geurigh in 't vertooghen,
Voort alle kruydt, end' blommen, tot verhooghen,
Die soet van reuck, vermakelijck elck zijn,
End' noyt gheen hert en brocht in druck noch pijn,
Ghebruyckt elck een in dese Kerck voor wieroock:
Maer daer was oock Goutblommigh vreugts verdwijn,
D' welck mijnen sin beroert heeft buytertier // oock.
Soo yemandt oock, om van de Weerelt scheen,
Een Priester woud', oft Moninck daer in werden,
Al and'ren staet most hy afstaen ghemeen,
Voor Genius Eertspriester dan oock terden,
De rechter handt opheffen met volherden,
End' sweeren vast, voor elck te wesen trauw,
Op all' Outaers, bedeckt schoon-cierigh nauw,
'T welck bedden zijn, na elckx manier van stichten,
Daer 't Heylighdom der Liefden, vry van rauw,
By dagh, end' nacht, ghenutt wordt sonder lichten.
Wanneer daer toe hem eenigh Mensch begheeft,
'T zy sot oft vroedt, oft byna onbequame,
Of hy hem schoon noch niet beschoren heeft,
Men maeckt terstont hem Moninck goet van name,
Dan lieve siet, hy heeft kleen moeyt eersame,
Om zijnen dienst te leeren in 't verbondt:
Want desen dienst, in Liefden Kerck goet rondt,
Die wordt ghedaen, soo klaerlijck om bemercken,
Dat nieuwelinck, oft leerlingh, wel terstondt
Daer af meer weet, dan oude goede klercken.
Voor Requiem 's liefs deur bewandelt wort,
Tacxkens 't was-licht, de sit-steed' Groene kruyden,
Elck Minnaer maeckt daer minne-dichten kort,
D' een vroylijck is, end' d' andr' in drucks beduyden,
Ja d' eene vloeckt, met droeve klaegh-gheluyden,
Den dagh, dat sy tot trauwen haer begaf,
End' d' and're klaeght haers Mans zeloersheyt straf,
Oock was 't ghebedt, voor zielen hier verscheyen,
| |
| |
Als Vader ons, Ave Mary, op 't graf
Een groot ghesnap, end' keeck'len der klappeyen.
D' omganghen zijn, Morissche danssen fraey,
Die dickwils doen der minnen strijdtbaer helden,
Voor Allemand' doend' eenen lichten draey,
Kruys-voetschen sprongh, end' ronden dans niet selden,
Om krijghen troost voor lievelijck vermelden,
Een praette dick, met 't lief alleen te wil,
End' las haer daer voor Evangely stil,
Der minnen konst, van kloecke dichters maken,
Een ander kust oock 't lief vry van gheschil
Als heyligh, goet waerteecken, niet te laken,
Gantsch over al besagh ick dit schoon werck,
Byna versuft my vindend' in al 't wonder:
Want nimmermeer en meen ick sien een Kerck,
Soo fraey end' schoon, noch soo verciert bysonder,
Van als voorsien ten naesten by, waer onder
Een dingh nochtans geschort heeft, weert verhaelt,
Op Vred' Outaer en stondt noyt afghemaelt
Oorsaeck, waerom schoon Venus openbaerlijck,
End' Cupido, met zijnen schicht die straelt,
Bestrijden elck, met dood'lijck oorlogh swaerlijck.
Vreught is aldaer, oock druck, vol toorne fel,
Voor eens ghemack, thien moeyten vol afgrijsen,
End' ick en kan met recht niet segghen wel,
Of 't was een Hel, oft Hemel, weerdt om prijsen,
Maer by manier van spreken, wil ick wijsen,
Dees Kerck te zijn een schoone Roose soet,
Omgroeyt met doorn', end' distelen ongoet,
Kleen korte vreught, end' langhen druck vol klaghen.
Nu voort ghepooght, om eens te vinden vroet,
'T gheen dat ick daer in Min-kerck gingh bejaghen,
Ick reysd' in 't Schip des overwinders eel,
Wel langhen tijdt, met Overleggingh veel,
Verachtingh groot sagh ick, met strangh vermanen,
Verwecken staegh de Minnaers tot veel tranen,
| |
| |
Oock over al hoord' ick der klocken klanck,
Veel veers-ghesangh, om dienen 't Lief te danck,
Veel slaven oock van Cupido vol smerten,
Men jaghen sagh Konijnen, Hasen, Herten,
Der Valcken vlucht, der Honden bosch-gheloop,
Trompets gheblaes, Schalmeyen, Hoorns hoop,
Men roept, end' grijpt, som joeghen, end' som vinghen,
D' een vaett' een wilt, dat hem stracx gingh ontspringen,
Dan liep hy na, een ander oock door kracht
Vingh nimmer niet, men sagh noyt vreught van jacht
Aldaer en was, dus houd' ick 't al ghesien // doch,
Behalven een, die ick socht tot verblien // noch,
Die my ghebracht heeft in benaut ghequel,
End' van mijn hert is Meesteresse snel,
By weynigh Volck, ghehouden yet in waerden,
Maer Trauwe Liefd' is haren naem op Aerden.
Al over langh heb ickse snel ghesocht,
End' oock in 't Landt, daer ick ben in gherocht,
En vind' ick niet, dat my kan doen vertooningh,
Dat sy daer in lichaem'lijck heeft haer wooningh:
Dies ick vergheefs daer soecke (dunckt my) haer:
Want ick hier sie een dwaes end' mal Minnaer,
Die voor hem kiest een uytghelesen Vrauwe,
In schoonheyt groot, maer hy en hadde nauwe
Recht wel bemerckt haer lieflijck wesen soet,
Of Cupido dat kindt, vol hooghen moedt,
Den boghe span, end' schoot een van zijn pijlen,
Met ooghen blint, recht op zijn hert te wijlen,
Soo fellelijck end' stranghe, dat terstondt
Hy daer med' heeft hem doodelijck ghewondt,
End' Liefde dan sloegh hem met hare roede,
'K meen Liefde niet, daer ick soo seer na spoede,
Maer Liefde sot, wellustigh, brandigh heet,
Die by 't aertsch Volck soeckt eenen name breet,
De welck allom, om ydel vruchts betrachtingh,
Ter Weerelt meer, als d' ander is in achtingh.
| |
| |
Ick sagh daer oock een ander Liefde staen,
Die (soo ick acht) hier voortijts was ontfaen
Door Boream, den looper onghestadigh:
Want noyt men sagh gheen dingh soo wanckeldadigh,
Oft licht beraen, in eenigh plaets bereydt,
Haer macht is oock op Aerden uytghespreyt,
Elck onderhoudt end' wil haer 't zijnen wensche,
Om volghen haer, versaeckt hem licht elck Mensche.
Dat segh ick veel: want dese liefde wis,
Recht Dedalus met zijn Zee-vlieghen, is
Doch soo befaemt, dat sy den schoonen name
Van Trauwe Liefd', op haer treckt als bequame.
Op mijnen wegh ick in ghelijcker voegh,
Dees Liefden beed' veel meer vondt dan ghenoegh,
Maer d' eene was te wanckelbaer vremdt-bloode,
Na mijnen sin, end' d' ander licht end' snoode,
Soo datm' in noot haer vyandinne vindt,
Doe docht ick wel, dat mijn trauw Lief bemint
Noch nu noch noyt en wandeld' op dees weghen,
Daer dese twee soo geern' haer reyse pleghen.
Dus nam ick voor, op ander plaets te gaen,
End' uyt het schip my oock vertrecken saen,
Om vinden eens dees Vrauwe seer deurluchtigh,
Wiens schoonen glans hier voormaels onbeduchtigh
Verdrijven plagh all' swaerheyts duyst'ren noot,
End' gaf ons landt een vrede Godlijck groot.
Dees ist, die dick (om niemant te verkleenen)
Van herten twee, maer een maeckt, door 't vereenen:
Dees ist, voor wie den hooghsten Minnaer, siet,
Den hooghen Throon des Hemels voortijts liet,
End' woonen quam in dese neder-dalen,
Om trecken ons natuere boos vol qualen,
Uyt duyster, diep, helsch, swaer ghevanghenis.
Voortgangh my lust in hoops verlanghenis,
Recht na den Choor der Kercken gingh ick zedigh,
Met oogh opslagh, rondtom dees poorte vredigh
| |
| |
Ick 't maecksel sagh van blomkens, boomkens groen:
Maer ick en kond' 't omsien soo haest niet doen,
Of van my schiedt mijn droefheyt al end' klaghen,
Soo 't loof af valt in koude winter-daghen.
Als Rauw en druck soo was ghescheen van my,
Besief ick strackx vol vreught mijn herte bly:
Want ick daer sagh een grooten Vorst ten toone,
Gheseten by een Vrauw manierlijck schoone,
In haren schildt een Koninghlijcke blom,
Die Lely heet, op menigh Hertogh-dom
Seer vredigh t' saem in dees groen hutte rustigh,
Met Liefde trau, van haer bemint seer lustigh,
Soo schoon verciert met kleederen vol min,
Dat Dido selv', Carthagos Koninghin,
Alss' AEneas ontfingh in hare wijcken,
Sulck eere, schat, noch schoon ghedaent liet blijcken,
Als Trauwe Liefd', al had s' in mijn aenschauw
Een hoopken kleen van onderdanen trauw.
Dus Goet onthael de deur my open stelde
Van 's Kercken Choor, schoon als 't groen van den velde,
Die door verdienst ick Cupido sprack danck,
End' Venus ick een groetingh vriend'lijck schanck,
Oock Liefde trau, die naer mijn groetingh billigh
My soo bevandt, dat sy my gantsch ghewilligh
Oock nemen aen wild' in haer Vendel kleen,
Waer door ick my van haer dienaers alleen
Gheluckighst hieldt, dan gingh ick haer vertellen,
Hoe dat ick staegh, om haer soet-liefdigh quellen,
Hadd' om ghereyst veel vreemde landen swaer,
End' dick gheacht te zijn een Enghel haer,
Oft woonend' in des Hemels hooghe stede,
Dus haer Natuer most oock zijn Godd'lijck mede:
Voort seyd' ick haer, hoe dat ick in den boot
Van dese Kerck van Cupido, hoe groot,
Haer wesen eel noyt hebbe konnen vinden:
Maer by gheluck, in 't lest, als wel ghesinden,
| |
| |
Heel binnen quam, daer s' in haer woonsteed' sat.
Soo sluyt ick dan met rechte meeningh, dat
Trau Liefde woont in 't herte trauw bevonden,
Ick vandtse daer, dus magh ick 't vry oorkonden.
Doorsiet den grondt.
|
|
Auteursrechtvrij