|
| |
Als ick (met groot verwonderen) nu dit al langhe hadde staen aensien ende besien, om de
sonderlinghe konst, die my dochte in dit oogh-lustigh werck gheleghen te wesen, ende my effen begheven soude, om d' andere al vervolghens oock te gaen sien, soo zijn
| |
| |
met dien daer in ghekomen vier vreemt ghekleedde Mommers, om dese feesten oock te helpen
vercieren, niet met veel ydel dansserijen ende ander sulcke lichtveerdigheden: maer (als droncke
zijnde van de Hengst-borne, uyt den vliet Hippocrene) door
't uytbortelen van hunne kloeck beredende veerssen, die de bewandelerssen des Helicons hun gheleert hadden. Ende den genen die voor aen quam, konde men
genoegsaem kennen, dat hy was den vermaerden Tuscaner, die met 't hooft op d' een schouder hanghende, vast beklaeghde de Doot van zijn liefste Laura beginnende Voi ch' ascol- tate in ryme sparse: maer om dat ick weet dat ghylieden allegader gheen Florentijns gheleerde en zijt, soo wil ick u zijn klachten verduytschen, de welcke dan alsoo luyden.
| |
Ses Klick-dichten van Petrarcha, op de doot van zijn liefste Laure.
GHy die aenhoort in mijn ghedicht den klanck
Van t' saem-gesucht, dies ick mijn hert was voedig,
Doen dwaligh liep mijn jongheyt henen spoedigh,
Als niet mijn selfs, maer ander in bedwanck.
Van ydel moeyt ghemaeckt dicht-lieden lanck,
Verwacht ick siet (maer datment leest bevroedigh)
Niet deernis slechts, maer onschult overvloedigh,
Waer in men kent der liefden valscheyt stranck.
Doch sie ick wel nu in 't verstandt wat stijver,
Dat langhen tijdt ick was 's volcks tijt-verdrijver,
Waer over my de schaemt' in 't herte knaeght.
Aldus de vrucht van voorigh' ydel wercken,
Is spa berauw, die smaet-ghevigh doet mercken,
Dat 't al is droom, wat hier het vleesch behaeght.
O Ganck onwis, o schielijcke ghedachten,
O strangen bandt, o denckens vast aenhecht,
O herte swack, o wil in macht ghevlecht,
O ooghen mijn, niet ooghen, maer vloedt-klachten.
O eerlijck tack, als winbaer Hooftmans drachten,
O eenigh schildt, die Dichters dienstigh recht,
O dolingh soet, die in droev' leven slecht
| |
| |
My soecken doet op bergh, in dal, end' grachten.
O soet aenschijn, daer liefden Godt den toom
End' spooren stelt, waer med' hy teghen stroom
My dwingt na lust, end' weerstandt blijft bezijden.
O hertgens eel, end' minsaem zielkens bly,
Soo veel ghy zijt, schrickschaduwen oock ghy,
Staet doch wat stil, om eens aensien mijn lijden.
DIe wil aensien 't natuerlijck gantsch vernoeghen,
Aenschouwen komt hier een, die d' ooghen mijn
Verlicht alomm' als 't klare Sonne-schijn,
Selfs 't boerigh volck, niet onder deught gheboghen.
Ay komt doch flucx, want 's doots kracht heeft ontogen
Eerst d' alderbest, end' laet des noodst hier zijn:
Siet dese gaet by Goden hoop uyt pijn,
Wat sterflijck is end' schoon, is haest vervloghen.
Die komt by tijts, sal schoonheyt boven dien,
Oock volle deught, als Koninghs zeden sien,
In een lichaem versaemt by wonder krachtigh:
End' segghen dan, dat stom is mijn ghedicht,
End' dat my druckt een al te klaren licht,
Maer wie te laet vertoeft, sal blijven klachtigh.
DOot sonder Sonn' laet ghy al 's Weerelts zalen,
Doncker en koudt, en sonder boogh 't blindt schut,
Deughts schoonigheyt valt reed' al in den put,
End' my mistroost, doet ghy in angst diep dalen.
In Ban verjaeght zijn eerbaerheyts schoontalen,
End' ick ghequelt, gheboren in druckx hut,
Want deughden spruyt is afghepluckt onnut,
'T was 't eerste lief, waer sal ick 't tweed' eens halen?
Aerd', Lucht, en Zee, dient maken groot gheween,
End' 't Mensch gheslacht, 't welck als ringh sonder steen
Ghebleven is, oft als meersch sonder blommen.
De Weerelt heeft haer siende niet ghekent,
Ick kend' haer slechts, end' schreye nu in 't endt,
| |
| |
Als Hemel oock, die tranigh schijnt beswommen.
DEn eersten dagh, doe doot was d' overschoone,
De gheesten reyn, end' weyrdigh' Enghels soet,
De Heyligh' al, end' Hemel-borghers goet,
Verwondert seer, omringden haer persoone.
Wat heylsaem licht, wat schijnsel nieu ten toone
Beschijnt ons nu, seyd' elck tot ander vroet,
W' en saghen noyt, van d' Aerdtschen snood' ghebroet,
Sulck Zielken reyn rijsen in 's Hemels throone.
Sy wel te vreen, dat woonst verwisselt is,
Toont haer volmaeckt, als d' Enghels altijt wis,
Dan menighmael sy achterwaerts siet droeve:
Of ick haer volgh, 't schijnt dat sy my verbeydt,
Dies nerghens my, dan daer te zijn en greyt,
Sy roept, ick hoort, dat ick te langhe toeve.
VAn't schoonst aenschijn, en d' oogskens klaerst eersaemlijc,
Van 't schoonst langh hayr, dat oyt was hier oft el,
'T welck Son end' Goudt 't koleur deed' bleecken wel,
Van 't soet ghelach, end' spreken aenghenaemlijck.
Van d' handen eel, en d' armkens, die bequaemlijck
In diensts bedwanck elck hielden wel, hoe fel,
Van die, die gantsch van hooft tot voeten snel,
Scheen Godlijc meer, dan Mensch'lijc zijn lichaemlijck.
Ick 't leven schiep, end' nu verblijdt sick haers
Des Hemels Heer, met zijn vliegh-loop dienaers,
My latend' hier naeckt, blindt, end' swack by desen.
Slechts eenen troost verwachtend' in druck stil,
Dats, dat daer hoogh zy, die kent mijnen wil,
Verwerven sal, dat ick by haer magh wesen.
Met arbeyt heen.
|
|
Auteursrechtvrij