Een weynigh voorder, onder de schaduwe van eenen groot-gebladerden Vijghboom, sat oock
eenen, lenende tegen den stam des Booms, den welcken met een droev' uytsiende ghelaet, niet min
als den voorgaenden scheen seer erbarmelijck te sitten karmen, over zijn onspoedigh doch
trauhertigh ende volheerdigh minnen, met een dusdanighe
| |
Min-klacht.
WAnhopig 't roerloos schip d' inwoonders bang bedroeft
Wanneer Neptun verstoort heel ongestuymigh schroeft,
En woeste golven brack den vollen toom laet volghen,
Met schuymigh fel ghebruys op stijghende verbolghen,
En doen 't beweeghlijck schip op vlieghen na de lucht,
Met bortelich ghetier, sy weer met groot gherucht
De droeve Zielen al na diepen afgrondt senden,
Verwachtende de doot, tot loon van hun ellenden,
Ja smaken duysentmael zijn galligh bitter sap,
Eer sy noch, teghen wil, uyt drincken zijnen nap:
| |
Wanhopigh (leyder) soo zijn oock beroert mijn zinnen,
Mijn innerlijck ghemoedt wort oock gesolt van binnen,
Door baren strijdigh fel, van mijn ghedachten broos,
'T roer mijns verstants is wech, dus blijf ick troosteloos,
Vol vrees en angst bevaen, met kommerlijck versuchten,
De bleecke Doot onsacht en kan ick niet ontvluchten,
Dees sal in mijnen noot alleen mijn trooster zijn,
Als snee voor Phoebi strael heet-straligh ick verdwijn,
Door 't stralende ghesicht mijns uytghelesen schoone:
Volmaeckter wesen heus, hier onder zijnen Throone,
Heeft Iuppiter doch niet, o edel soet ghelaet,
Van edel hoogh gheslacht, Natuer aen u een daet
Volkomen heeft ghewracht, ja sonder vleck oft rimpel,
Ghy zijt alleen voorwaer de schoone schoonheyts wimpel
Sonder u schoonheyt schoon, geen schoonheyt waer verweent:
Want schoonheyt selfs van u haer schoonheyt maer ontleent.
Maer hoe mijn dolig hert, door 't prijsen u vriendinne,
't Kompas naer 't Noorden treckt, ghy raeckt weer t' Zeewaert inne,
Niet sonder p'rijckel groot, aen eenigh rotsigh klip
Te zijn geworpen wreet, mits hoop van troosts ontslip,
Af drijvend' met den stroom, ghy schielijck raeckt te gronde,
Ghevleughelt bode snel, u vloeysaem stem ten monde
My in wilt storten soet, op dat ick voor de Maeght
Breng redens cierlijc voort, waer door ic werd' behaegt.
Maer wat! of ick naer wil, schoon hadde duysent tongen,
Geschickt en wel bespraeckt, sy waren haest gedwongen,
Haer teghenwoordigheyt maeckt my gheheel verstomt,
De tongh belemmert, flau, versuft, haer dobbel kromt,
Een sitterigh ghebeef voel ick in al mijn leden,
Ja niet een druppel bloedt hem houden kan te vreden,
In 't lichaem sonder hert. Ey wat beroeringh // vreemt,
Die 't edel vry ghemoedt dus in vervoeringh // neemt!
'T is immer maer een Mensch, gelijc als ander Menschen,
Daer mijn beroerden gheest, dus met onmatig wenschen,
Verhitt na jaeght, en tracht. Ay neen, ick dool te seer,
| |
Waer sy niet meer volmaect, ic mind' haer ooc niet meer.
Naerdien sy dan alleen is 't leven van mijn sinnen,
Waerom en soud' ick haer niet boven ander minnen?
Maer ach, wat baet mijn min, soo lang ick minn' alleen,
Als my niet weder meent, de ghene die ick meen?
Nochtans soo sal ick haer ghestadigh minnen draghen,
Een wildt wort niet gevaen, dan met gestadigh jaghen.
Lust boven konst.
|
|
Auteursrechtvrij