Den Nederduytschen Helicon

Tot noch toe, en hadde ick (door nieusgieren lust, die ick tot het voor-verhaelde hadde) niet eens ter degen besien, de uytermaten schoon-gewrochte Bruytlof-kleeden, daer dese Sale rontom mede behanghen was: maer nu begonden mijn verlustende ooghen het swierende ghesichte daer op te weynden, ende hebbe daer voor eerst in ghewrocht ghesien, eenen schoon-bloeyenden Boomgaert, daer, voor aen den inganck, onder eenen doornighen Roosboom, eenen ellendighen Minnaer zijnen ongheluckighen standt, ende byna onlijdelijck verdriet ende hertseer, seer jammerlijck sat en beklaeghde, met dit volghende droeve

Klaegh-Liedt, op de stemme.

AY druckigh hert // vol smert // end' bitter treuren,
Onrust ghemoedt // wat doet // ghy my beseuren?
Noyt soo ontrieft // o wreede Moeder ghy,
U dertel kindt // gantsch blindt // volght u ghebieden,
Mijn vrijheyt vry // doet hy // met schanden vlieden,
Is dit een liefd' // 't is felle woedery.

2. Noyt soo belaen // ghevaen // waren mijn sinnen,

Ay Attalant // den brandt // voel ick van binnen,
Als Ethna fel // een onverteerigh baeck,
Cicili groot // lijdt noot // nochtans hun pijne
By dese swaer // voorwaer // schijnt niet te zijne,
Sy vlien 't ghequel // ick 't noch begeerigh haeck.

3. Begeerig graeg // ic staeg // noch soeck t' aenschauwen

[p. 297]

 

'T verdriet, waer uyt // dat spruyt // mijn swaer benauwen,

 

En laes een winck // beklimt mijn teeder borst,

 

Dat gantsch beroert // ontvoert // zijn mijn ghedachten,

 

Maer desen wijn // gheen pijn // en doet versachten,

 

Hoe ick meer drinck // hoe dat my meerder dorst.

 

4. Meer dorsts behoef // ick proef // dan ic magh slicken,

 

Dies door den dranck // eer lanck // ick moet versticken,

 

En dorstigh noch // ick vol verwoetheyt smacht:

 

Ay aenghenaem // lichaem // ghemoedts bestueren,

 

Hert-lusts pryeel // gheheel // teghen natueren,

 

De wreetheyt och, vaert my in soetheyt kracht.

 

5. Komt dan mijn lust // mijn rust // soet aengenamigh,

 

Mijn lijden blust // end' kust // my eens minsamigh:

 

Want minn' werdt maer // met weder-minn' gheloont,

 

Geen schat oft goedt // en boet // doch dees versoeningh,

 

Weer-minne soet // zijn moet // alleen voldoeningh,

 

Dus Lief eerbaer // voor minne minne thoont.

     Lust boven Konst.