|
| |
In sulcke verhalinghen, hadden alle die daer vergaderden een soo aenghename
behaghelijckheyt, dat men ooghschijnelijck aen hunlieden mercken konde, datse daer door
verquickt, ende in hun ghemoedt soo verlustight zijn gheworden, datse haer geerne ghekeert
hebben te luysteren, naer noch eenen anderen, den welcken leersamelijck verhaelde, hoe vast in
een gheknocht (verre overtreffende den bandt der t' saem verbonden vrienden) dat den willighen bandt des lofbaren Houwelijckx is, ende beghonde met sulcke woorden.
| |
Lof des Houwelijcks.
SO lang als in den Mensch d' onnoosel kintsheyt blijft,
En baert hem zijnen lust gheen last seer onghenadigh:
Maer als de kintsheyt soet met stillen gangh wech drijft,
Komt minnelijcke jeught met meer verstandt beradigh,
Om mercken, hoe Natuer in alle dingh werckt stadigh,
Hoe lieflijck dat het al, naer eyghenschap end' aert,
Te samen wort gevoeght, hoe minsaem, oock weldadigh
Dat alle dieren zijn elck met het zijn ghepaert,
End' als hy overleght, wat nutheyt dit al baert,
Dat alle dingh hier door in standt blijft t' allen stonden,
Soo voelt hy eenen lust in hem met last beswaert,
Die hem komt strangelijck inwendigh vierigh wonden,
'T welc hem so treft an 't hert, dat niemant wert gevonden,
Die hem ten rechten kan ghenesen dese pijn,
Dan eene, sonder meer, daer med' hy werdt verbonden
In vaster Eendrachts bandt, dan Vrienden konnen zijn.
Als soo der liefden vyer vast in den Mensche woelt,
| |
| |
Hy soeckt verkoelingh soet, en daer toe moet hy wesen,
Daer hy van zijnen brandt een wedervlammingh voelt,
Dat sal dan zyn voor hem een wederpaer ghepresen,
Dit zijn dan rechte twee, daer elck alleen in desen
Hem self kan helpen niet, maer elck den and'ren wel,
Twee siecken sietmen hier malkanderen ghenesen,
Daer niemant ander haer kond' helpen uyt ghequel:
Want liefd' in weder liefd' is soo deurwassen snel,
Dat die voor desen oyt zijn twee gheweest seer cierigh,
Nu voort en zijn maer een: hoe vreemt voor die anstel,
Sy zijn nu aldernaest bestaend' in minnen vierigh:
Hoe onbekent wel eer, nu best bekent manierigh,
'T is al een lijf end' goet, men weet gheen mijn oft dijn,
Soo zijn hun herten t' saem vereenight goedertierigh,
In vaster Eendrachts bandt, dan Vrienden konnen zijn.
Door Echtelijcken bant, zijn Man end' Wijf bequaem
Soo vast in een verknocht, als 't hooft is met zijn leden,
't Wijf van den Man gemaect, is niet uyt 't hooft eersaem,
Op datse boven hem niet heerschen soud' t' onvreden:
Oock uyt de voeten niet, op dat hy quaet van zeden,
Door latendunckentheyt, haer soud' verachten niet:
Maer uyt zijn ribben een, is sy ghemaeckt met reden,
Die midden in het lijf haer plaets altijt gheschiedt,
By 't hert, op dat hy haer soud' hert'lijck minnen siet,
En sy hem wederom, met sulcke liefde gloedigh,
Haer liefd' is even vast, in blijdschap, in verdriet,
Als d' een wat overkomt, dat lijdt ooc d' ander vroedigh,
Hy draegt de sorg als 't hooft, sy helpt als 't lichaem goedig,
Hier is de rechte liefd', en gheen gheveynsden schijn:
Want d' Ouders laten sy, om leven so eenmoedigh
In vaster Eendrachts band, dan Vrienden konnen zijn.
Die sulck een Huwelijck verachten, dolen seer:
Want Godt en yder Mensch heeft daer an goet behagen,
'T is prijselijck by elck, 't bedd' onbevleckt in eer,
End' wee staet over hem, die hem alleen wil draghen:
Want overvalt hem druck, hy moet alleen beklaghen,
| |
| |
Daer twee melkander wel bystaen tot troost in noot,
End' hebben oock gheniet haers arbeyts t' allen daghen,
In 's Mans gheneeren helpt Gods zegheninghe groot,
En 't Wijf vruchtbarigh soet, die sal haer kinders bloot,
Als Olijf-planten schoon, rondtom de tafel leyden,
Haer vriendelijcke liefd' is sterck, ghelijck de Doot,
End' vierigh, als een vlam des Heeren in 't uytbreyden,
Wat Godt te samen voegt, en kan geen Mensche scheyden,
End' soo zijn Man end' Wijf, om trecken t' saem een lijn,
Verbonden na Gods wil, door hertelijck bereyden,
In vaster eendrachts bandt, dan Vrienden konnen zijn.
Doorsiet den grondt.
|
|
Auteursrechtvrij