Den Nederduytschen Helicon

Den anderen, hier door met noch meerder verlanghenisse aengheprickelt, ende met een gheheel vierigh haken ontsteken zijnde, heeft met een ernstigh hertelijck wenschen, dit navolghende Liedeken ghesonghen.

Vreed-wenschende Liedt.

AY of nu Vred' vermocht
Te stillen Leeu op Leeu,
Van 't bloedigh moort-gheschreeu,
Om leven onbeswaert,
Gelijc men voormaels plocht
In d' eerst' oft gulden eeuw,
Door liefde nieuw gebaert,
End' al 't gheweir vergaert
In 't swarte velt dan laghe,
En 't vyer ons oude plaghe
In asschen al vernield',
End' Mars gheheel ontsield',
ay 't waer dan lust naer wensch
Te leven voor elck Mensch,
Als Vred' het veldt behield'.

Den ouden haet verdwijn,

Invidia vertreck
Uyt Stadt, uyt Dorp, end' vleck,
Met onverstandt terstont:
Minervigh klaer aenschijn
Der Vorsten herten weck,
Tot eewigh vast verbondt,
met liefden schicht doorwondt,
Soo dat door liefde gloedig,
De Vrede blijf voorspoedig
In 't herte vast gheplant,
Ghebonden metten bandt,
Die gheen bedrogh en lijdt,
Ach, of den gulden tijdt
dus bloeyd' hier in ons lant.

Wel op ghy Goden tolck,

Doet hier nu selv' u woordt,
En toont hoe gansch verstoort
Te lang het bloedig sweirt
Gedrongen heeft, het volck
Ontallijck veel vermoort,
En 's lants welvaert geweirt
De neeringhe begeirt
Met ons nu weer versellen,
Soo wy de Vrede stellen
In vol gebiedt oft macht,
De Schepen wel bevracht
Van neeringh worden dan:
Want Hemels wijt gespan
Een vreedsaem lant toe lacht.

Ay treedt nu t' saem in Echt

Twee rechter handen trauw
En blust elck anders rauw
die voortijts waert in twist
Een krans nu t' samen vlecht
Van lauriers soet bedauw,
Des vyants duyster mist,
Eergierigh waen, oft list,
En laet u niet bedrieghen,
Geen roode vaen meer vliegen
Laet in ons lants gehucht:

[p. 272]

 

Dan olijftacksche vrucht,

 

O Nectar dranck, nu geeft,

 

So lang de Sonne zweeft,

 

Al 't Landt een soete lucht.

 

Ay, Vesta is ghenoegh

 

Met menschen vlees gevet,

 

En krijgers bloedt ghenet,

 

U peirt end' sweirt te saem

 

Toevoegen wilt den ploeg,

 

Om 't lant te bauwen bet,

 

Den bauwer aenghenaem

 

De spietsen maect bequam,

 

Om ougsten ende maeyen,

 

Het stoppel-vier laet laeyen,

 

Voor 't moordig busgeschiet

 

Een lustigh Herder-liedt

 

Laet klincken over al,

 

Soo dat op bergh, in dal

 

Castali vloeden vliet.

 

Oorlof ghy Vorsten wijs,

 

Neemt dit mijn kort gedicht,

 

Van die (De liefde sticht)

 

voor dichtspreuc set in't goe:

 

's Lants overhoofden grijs

 

(Door Minerva verlicht)

 

Betrauwen wy wel toe,

 

Te waken als de vroe,

 

Met nuchter hert en sinnen,

 

S' Landts welvaert te beminnen

 

Meer dan hun eygen baet:

 

Oorlof, 't zy van wat staet,

 

Och of 't bestandigh bleev',

 

D' alleenen wijsen gheev',

 

Dat 't al in 't goed' vergaet.

De liefde sticht.