Den Nederduytschen Helicon

Och armen Huysman, docht' ick, hadt ghy ende alle uwe mede Landtslieden dese uwe laetst-verhaelde redenen wel bedocht, ende naghetracht, u en ware niet overkomen, het ghene dat ghy nu soo angstelijck moet beklaghen, ende met dien hoorde ick eenen anderen (voelende oock de verwoedde felheyt des draeck-tandighen Krijgs) ende met een hertelijck verlanghen (na 't eynde des selven hakende) een zijner goede vrienden toesprekende, aldus vraghen.

Rust-hakigh Klinck-dicht.

WAnneer sal doch, met eenen blijden moedt,
Den wreeden Mars, bloet-dorstigh boven schreven,
Tot rust hem in Vulcanus plaetse gheven,
End' Nemesis met Tysiphon' onvroet:

Om smooren haer in Lethis duyster vloet?

O Iupiter, doet rasch doch d' Aerde beven,
Neemt Typhon wreet met uwen donder 't leven,
Dat wy voortaen met Themis rusten soet:

End' dat sy magh op den Parnassus weyden

De Konst-vroed' al, end' goede plaets bereyden,
Die na d' Hengstborn oyt hebben recht ghehaeckt.

End' dat aldaer Phoebus regier zijn Sonne,

End' Pallas oock al staegh met haer Gorgonne
In steen verkeer, wie quaet den Bergh ghenaeckt.

     D' werck gheeft ghetuyghe.