|
| |
Eer dese verdreven Vrede haer klaegh-liedt met een weemoedighe stemme al gheheel
uytghesonghen hadde, soo sagh ick aen comen eenen, die aen kleedinghe, ghedaente ende reden, wel
eenen Vlaemschen Ackerman geleeck, den welcken, den bloedigen Mars
ontvluchtende, ick jammerlijck hoorde beklaghen 't verlies van zijn voorleden welvaert, door de
wreetheyt van den landt vernie- lenden krijgh, ende ondertusschen wenschen, om den voorighen versuymden Vrede-tijdt te moghen hersien, met sulcke redenen.
| |
Boere-klacht.
O Arcadischen Pan, al blasend' op u riet,
Doet met een droevigh liedt de wildernissen klincken,
Vertumnus end' Silvaen, ja Ceres doch aensiet,
End' hoe den wreeden Mars in Vlaender met verdriet
My armen Ackerman gheduerigh komt beschincken,
Ick plagh voortijts gerust, het magh my wel gedincken,
Den schoot der aerden milt doorklieven met den ploegh,
'T krom kouter klaer geschuert door voren ded' ic blincken,
Mijn groen bevruchte landt besagh ick spad' en vroegh,
End' hoe den Westen windt brootdroncken daer in sloegh,
Die 't koren somtijts ded' als Zee met baren drijven,
Ick sangh met blijden geest, mijn hert inwendigh loegh,
Aensiend' al mijn ghewas, door Hemel houfts beclijven.
Komt weder gulden tijdt, wilt eeuwigh by ons blijven,
Maer yser eeuwe fel, wijckt eerst end' stede // maeckt:
Want u bywesen baert veel duysent ongherijven,
Die Oorlog' heeft geproeft, die weet hoe Vrede // smaect.
2. Vol boom-vrucht hadd' ick 't hof, vol landt-vrucht oock mijn dack,
Gheen dinghen my ghebrack, wild' ick een feest bereyden,
Een vet ghemeste Lam ick uyt mijn kudde track,
Ick at en dranck na lust, end' wrocht op mijn gemack,
| |
| |
Ick sagh met ulders stijf, daer ick my ging vermeyden,
Mijn melck fonteynkens veel, in mijn gras-rijcke weyden,
De zeem-soeckende Byen, die quamen daer gherult
Op 't verwigh bloeysel soet, een beecxken in 't verspreyden
Zijns waters met gheruysch, mijn ooren heeft vervult,
End' lockte my tot slaep, terstont met onghedult
Een vrees'lijck nieu gherucht ded' al de velden waghen,
Omsiend', ick sagh een dier, al hadt gheweest vergult,
Soo lustigh docht my zijn, ey wat een sot behaghen,
Ick hoorde vry end' sagh, end' hadde meer te vraghen,
Ghelijck den Mensch altijt na nieuwighede // haeckt,
Maer van dit woedig beest te recht magh ic nu klagen,
Die Oorlog' heeft geproeft, die weet hoe Vrede // smaect.
3. Maer krijgh te zijn, so wreet vernielende serpent,
Was my noch onbekent // end' dacht in mijn onweten,
Men haddet wel ghelijck een ander dier ghewendt,
Ick hebt al vast gheaest, end' bleeffer stout ontrent,
Maer kreegh te loon allengs zijn moordadighe beten,
Wat ick verleesten kost, het wiert ghescheynt, op g'eten,
Gemaeckt tot schand', end' oock verquist, verbrant, verstroyt.
Och Vred', als ick by u in rusten was gheseten,
U nutte deughden groot, bekent en hebb' ick noyt,
Ghelijck ick nu wel doe, heel t' achter end' beroyt,
Van elck een wedersien, end' vriendeloos bevonden,
Als Hase licht verbaest, die voorvluchtigh verschoyt,
Zijnd' aller dieren roof, 't zy Wolven, Vossen, Honden,
So werd' ick ooc gejaegt, end' niemant tot mijn wonden
En biedt oly oft wijn, daer pijne mede // slaeckt,
Dus blijf ick onghetroost, end' magh te bet oorkonden,
Die Oorlog' heeft geproeft, die weet hoe Vrede // smaect.
4. Al waert soo, dat ick had alleen 't welspreken al,
Ja tonghen groot ghetal // end' oock een borst metaligh,
Dat eeuwig dueren mocht mijn stemm' en spraecks geschal,
K' en soude noch mijn last, verdriet end' ongheval,
Volkomelijck niet al, ghenoeghsaem zijn verhaligh:
Maer hier in was ick meest met alle Menschen dwaligh,
| |
| |
Denckend', om anders schult my strafte 's Heeren handt,
Maer beterd' elck een hooft, dat ware nut end' saligh,
Waer niemant anders dan zijn eyghen quaet vyandt,
Ten waer dan geenen noot te schuwen plaegh' oft landt,
Dits licht om wenschen wel, maer om volkomen swaerlijc,
End' dat door 't alghemeen verderflijck onverstandt,
Ooc 't ydel vleeschs vernuft, en 's Werelts gront pylaerlijc:
Den Heere wilt voorsien, wiens werck is wonderbaerlijc,
Als yeder Mensche slechts recht in ghebede // waeckt,
Hy geeft ons dan de vred' die eeuwig duert: want waerlijc
Die Oorlog' heeft geproeft, die weet hoe Vrede // smaect.
Een is noodigh.
|
|
Auteursrechtvrij