Den Nederduytschen Helicon

Door 't aenschauwen van dese schielijcke veranderinghe, ende aenhooren van dese droeve klachte, was ick soo verschrickt, dat ick nauwelijcks en wiste, of ick soude durven voortgaen ofte niet, ende noch te meer, door dien ick ter selver stondt, de wit gekleedde lievelijcke ende nutte Vrede, van alle kanten soo nijdighlijck sagh verjaghen, vervolghen, ende benauwen, dat het een steenen herte soude hebben moghen erbarmen, sulcks aen te sien, ende sy in sulcken smertelijcken angst, heeft niet konnen doen, dan (ghelijck de Swane in den uytersten noodt doet) met een klaghelijcke stemme haer onrustigh lijden deerlijcken beklaghen, in een droevigh Liedeken, alsoo beghinnende.

Dit Lied gewaegt met kort doch klaer belijden Hoe Vrede klaeght in angst haer dag'lijcx lijden.

Stemme: Waerom raest, etc.

[p. 263]

 

WAer sal ick gaen, 'k en vinde nerghens rust,

 

Want over al staet 't onverstandt my teghen,

 

Elck roept om Vred', end' schijnt heeft aen my lust,

 

Maer dullen haet beset altijt mijn weghen,

 

De mondt prijst goet end' noodigh mijnen zeghen,

 

Maer 't herte boos om my verdrucken tracht,

 

Doch mochte baet zijn door mijn leet verkreghen,

 

Soo leed' ick gheern al mijn ellend' onsacht.

 

Ach deden my de stomme dieren pijn,

 

Ick woudet hun onwetenheyt toegheven,

 

Maer leyder nu mijn ooghen Vloeden zijn,

 

Van nat gheschrey, door droefheyts banghe beven:

 

Want als ick hoor' eens Menschen naem verheven,

 

End' dat ick meen', om zijn begaeft verstandt,

 

Daer vinden plaets, in Rauw' en Noodt verdreven

 

Word' ick: want daer heeft moet-will d' overhant.

 

End' meen ick my t' onthouden in een Stadt,

 

Om datmen daer houdt Borgher-Vrede-rechten,

 

Daer maeckt my stracks d' onrechte Valscheyt mat,

 

Ontrauwe baert ghekijf, end' toornigh vechten,

 

Bedrogh end' list 't verwerde Pleyt beslechten,

 

Begheerte sot brengt my ontrust in smert,

 

Dies ick dan moet, door 't jammerlijck aenhechten,

 

In angst benaut, met tranen laven 't hert.

 

Voegh' ick my oock by Koningh, Heer oft Vorst,

 

(Midts sulcke staen als Vrede-sorghen goedigh)

 

Bedeckten Nijdt, gheveynst verraedt, bloedt-dorst,

 

Roof, oproer, moort, end' scheynde-krijgh verwoedigh,

 

My jaghen wech, end' als ick meen' eenmoedigh,

 

Dat d' hoogh-gheleerd', als wijs', om my hun spoen,

 

Hun groot krackeel beswaert mijn weenen gloedigh,

 

Dies Vrees' end' Druck my klagh'lijck karmen doen.

 

Selfs by het volck, na Vrede-Godt ghenaemt,

 

Door laster-strijdt end' scheld-twist ben ick dwaligh:

 

In 't Houwelijck, daer Vred' is soo besaemt,

 

Zijn jaloersije end' onlust my afstraligh:

[p. 264]

 

Een eenigh Mensch is my niet recht onthaligh:

 

Want vleesch end' gheest tweedrachtigh altijt aen

 

Staen teghen een: o wee my arm' onsaligh!

 

Mijn rust is doot, waer sal ick henen gaen?

     Deursiet den grondt.