|
| |
Den derden verhaelde een wonderlijck noch teghenwoordigh zijnde wonder, 't welck een yeder
in 't aenhooren wel sal doen verwonderen, maer in 't aensien elck een wel doet verschricken.
Ende op dat ghylieden niet langhe verwondert en blijft, dinckende wat dit wonder wesen magh, soo
sal ick ulieden laten hooren, hoe dat hy begonde zijn Liedeken.
| |
Van eenen knecht, Ioos Iacobs soon de puyt, Met een groot Been, werdt wonder hier beduyt.
NAtuer voorwaer en heeft in haer gheen wonder,
Doch dinghen, die met onderscheydt bysonder
Ons komen voor, in onbekenden aert,
End' van Natuer gheen eyghenschap med' bringhen,
Die heeten wy met recht al wonder dinghen,
Als zijnd' ons vreemt van onkond' al ghebaert.
2. Om nu hier dan een wonder te vertellen,
En wil ick niet (als Heydensch' schrijvers stellen)
Chimera voor, oft fabuleus soo yet,
Van Gerion drie-lijvigh, Sphynx seer schandigh,
Centauren wreet, oft Gigis hondert-handigh:
Maer 't ghene dat men noch voor ooghen siet.
3. Als derthien min dan sesthien hondert Jaren
Men 't Jaer-tal schreef, doe saghmen openbaren
Dit wonder groot, dat eerst nau wonder scheen,
In Vlaenderlandt, daer oorlogh, diert', end' rauwe,
Was elck ghemeen, te Wevelghem een Vrauwe,
Baerd' eenen soon, met slincker meerder been.
4. End' of de Moer, met sorgh end' neerstighede,
| |
| |
Uyt Moeders aerdt, haer alderbeste dede,
Om helpen 't been, soo quam daer hulp noch baet:
Want 't heeft altijdt meer wasdom aenghenomen,
Dan d' ander le'en: maer 't is daer toe ghekomen,
Dat hy aen gangh noch is gheraeckt, doch laet.
5. End' heeft alsoo met dit been onghemack'lijck,
Noch al ghegaen (hoe dick in't lichaem swack'lijck)
Tot dat hy was twee neghen Jaer ontrent,
Als elck Sint Jan in vreughden vierde dert'lijck,
Heeft hem bevaen een sware sieckte smert'lijck,
Waer door dan is al zijnen gangh ghe-endt.
6. Dit was ter tijdt, als duysent, daer beneven
Ses hondert vijf, men 't Jaer-tal heeft gheschreven,
Dat dese sieckt' in 't bedd' hem blijven deed',
End' oorsaeck gaf van suchten ende klaghen,
Door pijne groot, end' dan na veerthien daghen
Ghesoncken neer, de sieckt' in 't been nam steed'.
7. Maer daer med' heeft de pijn' hem niet verlaten:
Want 't been dat is gheswollen uytermaten,
Twee maenden langh, soo datt' in sulcken noot
Gheworden is soo ongheschickt van dickte,
Dat elck (wie 't sagh) verwondert schier verschrickte,
Van aen te sien een been soo over groot.
8. Zijn Ouders dan, vol kommerlijck beswaren,
Met hunnen soon, om 't been verleghen waren,
Gantsch t' eynden raedt' hulp soeckend' altijdt aen,
By Meesters kloeck, in steden veel verscheyden,
End' ernstigh ooc met traen-ghebeden schreyden,
Tot hooghsten Godt, die elck kan helpen saen.
9. Doe kreghen sy een Meester in hun wonste,
Die roemd' hem kloeck in Esculapij konste,
End' heeft belooft het been te helpen wis:
Hy vliemdet op, soo dat daer uyt gheloopen
Is vuyligheyt, wel meer dan achthien stoopen,
Waer af dat 't been gantsch dun gheworden is.
10. Als nu de wond' al suyver op ghenesen
| |
| |
Was t' eenemael, men dochte 't soud' wel wesen:
Dus d' Ouders bly dan hebben wel gheloont,
Met ghelt end' danck, den meester goedertierigh:
End' als men meest verblijden soude cierigh,
Soo heeft hem we'er 't droef wonder daer vertoont.
11. Want dunnigheyt des beens en bleef niet staende,
Midts datt' daer naer ghewassen alle Maende,
In langhd' end' dickt', is altijdt langhs hoe meer:
Waer door terstondt voorgaende vreught onduerigh
Verandert is, in een droef wesen truerigh,
In d' Ouders druck, den sone vol verseer.
12. End' dan en holp geen raedt oft bate soecken,
Geen moeyt oft kost, noch Meesters daet, hoe kloecken,
Gheen bedevaert, noch niet wat mochte zijn,
'T scheen peck in 't Vyer, al wat men ded' och armen,
Dus is met 't been al 't suchten ende karmen
Altijdt vermeert in angstelijck ghepijn.
13. End' in dier voegh is 't been al buyten orden
Ghewassen staegh, tot dattet is gheworden
Drie ellen dick, een achtendeel maer min,
Boven de knie in 't dickst' van 't been ghemeten:
Maer aen de bra, bene'en de knie te weten,
Daer houdet maer de boven-dickt' half in.
14. De groote langd' is noch het meeste wonder,
'T is van de heup, tot aen den voet daer onder,
Drie ellen langh, en drie sesthiendendeel.
Maer of dit been in langd' end' dickte blijck'lijck,
Het ander been soo gants is onghelijck'lijck,
Den voet nochtans ghelijckt den andren heel.
15. De teen des voets verroert hy al ter deghen,
Maer qualijck doch kan hy den voet beweghen,
Dan in den voet en 't been (hoe vol gequel)
Is over al noch sulck een goet ghevoelen,
Dat of maer slechts een vliegh', of muggh', al woelen
Daer over krop', hy kant ghevoelen wel.
16. 'T been is soo swaer, dat 't nauw' en is om seggen:
| |
| |
Want als men hem maer eens en sal verlegghen,
Vier kloecke Mans is dat een vollen last:
Maer d' ander le'en, in 't wassen al veel tragher,
Zijn over al seer kleene, teer, end' magher,
Als uyt gheteert door langhe sieckte vast.
17. Door onghemack, verdriet, en pijn, hy flauw'lijck,
Oock sieck'lijck is, ja dat hy dickwils nauw'lijck
Eet niet met al, in daghen drie oft vier,
End' somtijts oock, als lijf end' maegh bequaem'lijck
Is bet te pas, dan eet hy weder taem'lijck,
End' blijft nu soo in eenen doene schier.
18. Om tuyghen dit, hoev' ick niet voor te draghen,
Tot sekerheyt, dat hy end' ick zijn Maghen:
Want menigh duyst zijn mijn ghetuyghen al,
Die 't komen sien (van verr' end' na) verwondert,
End' nu men schrijft acht meer dan sesthien hondert,
Ist noch alsoo, Godt weet hoe 't worden sal.
Doorsiet den Grondt.
|
|
Auteursrechtvrij