|
| |
| |
| |
Daer naer begonde den anderen een vermakelijck ghesangh, van een noch onlangs ghebeurde
gheschiedenis, te weten: van eenen Man, die des Nachtegaels sangh soo gants natuerlijck
nabootste, dat men eygentlijck mochte ghemeent hebben, een veranderinghe gheschiedt te zijn recht andersins, dan men leest van Tereus gheschaecte swagherinne: want het luyde alsoo:
| |
Van dien Engelsman, die den Nachtegael soo levendigh naesingt.
MEn houdt het voor een fraey versierde loghen
Des ouden tijts, die ghy nu niet soudt moghen
In des' ons' eeuw voor goedt en waer ontfaen,
Soo g' anders woudt den naem van sot ontgaen:
Te weten, dat de Conincklijcke maghet,
Pandions kindt, van Tereus ghejaghet,
Met een bloodt sweert, eer datse werdt gheraeckt,
Is uyt een Mensch een Nachtegael ghemaeckt,
End' kreegh, in plaets van Menschelijcke beenen,
Twee klaeukens, met twee pootkens, dun van scheenen,
Dat in een wieck veranderd' elcke handt,
In eenen beck haer lippen, mondt end' tandt,
End' al haer hayr, end' schoon ghemaelde kleeren,
Verandert zijn in soet gheverfde veeren,
Dat al haer gheest, daer van sy rijcker was,
Dan van ghesteent of goudt, om op zijn pas,
Met sijd' end' goudt, seer wonderlijck te gheven
Verand'ringh groot, sulckx dat het scheen te leven,
Al 't ghene sy met hare naelde wrocht,
Gheworden is een stem, die door de locht
Verspreyt end' maelt soo veel verscheydentheden,
Van toon end' stem, als sy nu langh gheleden,
Noch zijnde Mensch, met kloecken gheest bevaen,
Op haer rijck doeck te maken placht bestaen,
Verscheyden werck, met veelderley coleuren,
Dat sy tot lust wist konstigh te bordeuren,
Een yeghelijck sal hier op schudden 't hooft,
| |
| |
End' teghenstaen, dat dat soud' zijn ghelooft,
Daer 't doch maer is een enckel leughen-fabel,
Hoe wel het wordt verhaelt wat fraey end' abel,
Doch machment nu wel houden schier voor waer,
Door 't gheen by ons nu blijckt in 't openbaer,
Dat klaerlijck is den Nachtegael herschapen,
In eenen Mensch, die nu met handt end' wapen
Dient Bellona, in wiens keel dat noch woont
Den Nachtegael, die sich daer merck'lijck thoont.
Noyt Nachtegael men beter hoorde singhen,
Als Nachtegael, die bet weet voort te bringhen
Des Nachtegaels seer aenghenaem ghesanck.
'T is niet ghemaeckt met eenen halven klanck,
Die luy en doof komt uyt den mondt ghedronghen:
Maer wacker, klaer, als een fonteyn gespronghen,
Den Nachtegael soud' selv' wel doen den eedt,
Dat die soo singt, een Nachtegael recht heet.
Sulckx dat, of schoon van boven tot beneden
Verdonckert zijn de Nachtegaelsche leden,
In Menschen schijn, nochtans in mondt, tongh, keel,
Blijft noch end' blijckt den Nachtegael gheheel.
Soudt niet wel zijn, dat Philomela klaerlijck,
Die eertijts is gheweest een Mensch eerbaerlijck,
Haer over langh verlaten deel seer soet,
Nu op een nieuw' vernieuwt in Mensche goet,
Met d' oud' natuer eens weer heeft lust te smaken,
End' sich dus weer tot Mensch heeft laten maken?
Hier maeckt schier waer Pithagoras zijn leer,
Dat elcke ziel verhuyst al heen end' weer,
Nu uyt den Mensch in redeloose dieren,
End' weer uyt haer gaet in een Mensch logieren,
Dies men nu soud' wel segghen, dat alleens
Ghelijck de ziel van Philomela eens
Ghegaen is huys in Nachtegaeltgien houwen,
Sy nu oock weer sich wil een woonste bouwen
In eenen Mensch, doch een dinck is hier vreemt,
| |
| |
Dat dese ziel soo arm een lichaem neemt,
Tot haer vertreck, als desen schaem'len ruyter,
Oft voetknecht is, welck schijnt te zijn een buyter
Van d' armoed' selv', die hy gheladen heeft,
Dat niet haer selv' sy liever en begheeft
In een palleys van Conincklijcke leden,
Verciert met goudt, om als een Vorst te treden,
Daer doch, ghelijck het een groot wonder is,
Dat niemandt veel hem na sal doen ghewis,
Hy oock alsoo behoorde t' overtreffen,
Met loon van goedt end' eer, al die hem neffen
Oft gaen oft staen, ghelijck hy s' al passeert,
Met zijne konst, wel weert te zijn gheeert.
Wanneer dat eens een Nachtegael quam spreken
Des Menschen tael, soudt' hem wel yet ghebreken?
Hoe soud' hy zijn gheciert, hoe wel ghevoedt?
Gheen hutt', hoe fraey, en soud' hem zijn te goet.
Soo hoort dan oock dees Mensch, die soo kan maecken
's Nachtegaels tael, tot sulckx wel te gheraecken:
Doch sulckx oock wel hem aengheboden is
Van Heeren groot, maer sloeghen by hem mis,
Van haer versoeck: want (seyd' hy) 't best beloonen
Des Nachtegaels is, dat hy ruym magh woonen.
Wie weet, of hy oock niet en vreest misschien
In Hoven groot noch overlust te sien,
End' boosen dwangh, die Philomel uyt jaeghde,
End' dat daerom hem vrijheyt best behaeghde.
Zijn vrijheyt dan is hem zijn Koninckrijck,
Daer in hy is den Nachtegael soo lijck,
Als met zijn stem: 't gheruysch van loof en blaren
Gheeft hem veel min, dan 't slaefsche Hof, beswaren.
Maer evenwel staet een die vrijheyt dier,
Die een beneemt al 't ciersel, ende chier,
End' in de plaets daer af, een gaet bedwinghen
Met armoeds last, end' vele quade dinghen.
Maer ten propoost, ist noch al ghestoffeert,
| |
| |
End' machment niet, om niet te zijn onteert,
Voor geck en dwaes, voor goet end' waer aenveerden,
Dat eertijts eens de Goden oudt verkeerden
Pandions kindt in eenen Nachtegael,
End' nu blijckt wel, door stem end' rechte tael
Des Nachtegaels, dat hy is in den desen
Ghemaeckt een Mensch, oprecht in aerdt end' wesen
A.V. Mijl.
|
|
Auteursrechtvrij