Den Nederduytschen Helicon
(1610)–Anoniem Nederduytschen Helicon, Den–
AuteursrechtvrijMet dien zijn daer voorby komen gaende drie Herders (ghevolght zijnde van hunne woldrichtige melckghevende kudde) de welcke op hun t'samenghekleefde Herderpijpkens soo lievelijck over handt speelden, dat het hooren des selven, eens Menschen herte mochte verlustighen: ende den eersten speelde een liedeken van 't verdervelijck Gedijngh, ende wat eenen Franschen Landtman daer in wedervaren was, door het versoecken van | |
[pagina 243]
| |
Der ghener, die het werck-tuygh zijn van 't Recht:
Of 't voos bedrogh der snood' krackeelders twistigh,
Meest oorsaeck zijn, dat t' fel Ghedyngh, seer listigh,
In 't Nederlandt heeft kreghen menigh knecht.
Aldaer men 't siet seer woedigh heerschen veirdigh,
Met wreetheyt fel, tot swaren last onweirdigh,
Der wijse, vroed', end' rechte Rechters goet:
Tot eyghen baet der lieden boos, schoontaligh:
Tot groot verderf der trotsche Dynghers dwaligh,
Die dick hier door wel raecken onder voet.
Want 't is soo veel (soo dickmaels wort beseven)
Dat, alsmen meent door 't eerste Vonnis gheven,
Eyndt van 't Ghedingh (na zijnen wil) t' ontfaen,
Men siet daer uyt, wel twee oft drie weer rijsen:
Derhalven dan, is grootelijckx te prijsen,
Eens Landtmans eysch, eens voor den Raedt ghedaen.
Want zijn begheert was, dat m' hem soud' verleenen
Een Vonnis kort, en dat ghelubt met eenen:
Dies d' een daer sagh al op den and'ren vast,
Elck docht in sich, wat mach dien eysch bedieden?
Soo vreemt scheen dien te wesen voor hunlieden,
Waer door hem wierdt van daer te gaen belast.
Veel overleghs was om den eysch versinnen,
En doen hy met hun konde komen binnen,
Soo lieten sy hem weder roepen daer:
Dat hy 't verklaer, van zijnen sonderlinghen
En vreemden eysch, voor hun eens soud' uytbringhen:
Dies met bescheet hy g'antwoort heeft tot haer.
Mijn Heeren, siet, 't is onlangs noch gheleden,
Dat my (na wil, met recht end' goede reden)
Op mijn Ghedyngh een Vonnis is verclaert:
Maer (leyder doch) de qua Voorspraken gierigh,
Die hebben 't selfd' ontschaeckt soo onmanierigh,
Dat t' my alreed' weer heeft een nieuw ghebaert.
Daerom is nu mijn ernstelijck begheeren,
Dat ick gheniet van u, mijn edel Heeren,
| |
[pagina 244]
| |
Een Vonnis kort, ghelubt (tot mijn vernoegh)
Op dat, hoe snood' en wreed'lijck 't selfd' hantieren
Dyng-menners boos, met schandelijck schoffieren,
Dat t' gheen tijt my niet weer een nieuw toevoegh.
Soo sullen dan mijn Heeren zijn ontslaghen
Van moeyt end' last, end' ick (na mijn behaghen)
Van grooten kost, die daer aen wort beleyt:
Hier sietmen, t' was den Lantsman seer verdrietigh,
Veel kost te doen, en niet te zijn ghenietigh,
Daer goedt na quaet hy wierp, soo 't spreeckwoort seyt.
Dat soo ghesint nu alle Dinghers waren,
Soo mocht 't Ghedyngh seer haestelijck wech varen:
Maer dats al niet dan windt, end' ydel wensch,
Laetdunckentheyt, 't Ghedyngh te goet een voedsel,
En 't krijght, na wil, ghenoeghsaem sulck versoetsel:
Want 't wort ghevoedt nu schier van yeder Mensch.
Of Crassus naem, end' Crates niet veel schillen,
'T gheen d' een veracht, men d' ander doch siet willen:
Soo is den Mensch, maer meest omvanghen seer
Van Crassus aert, end' Crates sy verlaten:
Want yeder schier is uyt, om eyghen baten,
Om 't aerdtsche goedt te garen meer end' meer.
Dies wel met recht Heraclitus mocht segghen
Dees reden, (die gheen Mensch en kan weerlegghen)
Dat al wat swiert, in locht, oft blommigh veldt,
Heel strijdigh leeft: want waer is doch den morghen,
Daer niet den Mensch met strijdelijck besorghen,
Oft gierigheyt, eer avondt wort ghequelt?
Te loven zijn d' eenvoudigh' Indianen
Verd' boven die, die selv' haer wijs hier wanen:
Want yeder daer grijpt eyghen saeck ter handt,
Tael-luyden ergh en winnen daer gheen schijven,
Het fel Ghedingh en magh daer niet beklijven,
Te wenschen waert, dat t' soo waer in elck Landt.
Elck heeft ghebreck. |
|