Ick hadde ghenoegh oorsake, om met ghenuechte my te verwonderen, hoe ghenoegelijck dat elck
een daer in zijnen sweetigen arbeydt was: want soo haest en hadde desen niet uyt, of eenen
anderen begonde, ende dat met ernstighe redenen (soo 't scheen) te segghen dit,
Rust-wenschende Klinck-dicht.
NAer dat den Bastaerd noch, met zijn keybollig hooft,
Den gulden waghen mendt over d' asuren boghen,
En dat den mancken Smidt, niet en heeft smeden mogen
Die wapens, daer Iupijn sulck het lijf door berooft.
Soo ducht wel den Morijn (Batavi hem ghelooft)
Naer dat zijn Scheld' en Ley alhier werdt uytghesoghen,
Dat oock Maes, Leck, en Rijn, u werden haest ontoghen,
[pagina 241]
[p. 241]
Door g'lijcke pompghezuygh, so hy 't voorsiet geschooft,
Duchtend' hy 't byna hoept, om dat hy onder ander
Meend', dat hy dan sou sien den slangvlietenden Mander,
Uytboordigh maken vocht zijn droef droogh Vaderlant:
Maer hopend' hy meer wenscht, te mogen eens sien stane
Die nesten Alcions, over g'heel d' Oceane,
En den verwaenden kop ghedondert doot in 't zandt.
Auteursrechtvrij