Den Nederduytschen Helicon

[p. 240]

Soo natuerlijck hoord' ick hier in uytbeelden, de bequame nuttigheydt, die hitte ende vochtigheyt (ordentlijck vermengt wesende) alle ghewassen doen, dattet te verwonderen was, ende terstont begonde eenen anderen te singhen,

Een Liedt van de Hengst-born.

Op de wijse: O nacht, jeloersche nacht.

HEt Peerdt, daer Perseus was kloeck'lijck op geseten
Aen Helicon den bergh, doend' eenmael eenen slagh,
Heeft daer med' tot vermaeck, den bergh alsoo ghereten,
Dat daer uyt een Fonteyn, men lieflijck vloeyen sagh.

Sulck een Fonteyn tot vloet, vruchtbarig is bedegen,

Dat niet 't dal Temp alleen, met Laurier is begroeyt,
Maer in Batavy schoon, men siet in alle wegen,
Deser Fonteynen vloet, veel blommen noch bevloeyt.

Bloeyend' in liefde soet, de schoon Egelentieren,

Door dien Apollos hulp, daer in seer krachtigh blaeckt,
Versaemt men nu kan sien by de reyn Wit angieren,
Getrauw' in liefd' elc een, dies vreugt warachtigh naect.

Gheen Pierides dan nu, by Musaes hier haer pijnen,

Noch gheen Arachne quaet, en komt Minerva schaen,
Maer 't is Mercurij geest, die vreugdig komt verschijnen
By Pallas, die vol jonst elck ander groeten saen.

     Deursiet den Grondt.