Den Nederduytschen Helicon

Desen Landtbauwer oordeelde ick een recht onderscheyder te wesen, dewijle hy (soo 't aen zijn reden geleeck) veelderley ondersocht hadde, nochtans zijnen teghenwoordigen staet boven alle andere in groot achtinghe hieldt, tegen het ghemeen gebruyck der Menschen, die op hunnen eygen staet t' onvreden, dien verachten, ende anders staet (sonder kennisse) daer boven groot maken, ende met dien hoorde ick eenen anderen een Liedeken singhen, waer nae ick luysterende, hoorde dattet was

Een T'samen-spraeck, tusschen Phoebus ende Iuno.

Phoebus.

AY waerom truert ghy soo bedruckt,
Schoon Iovis lief, is yet mis-luckt
In 't Houw'lijck dijn, dat u klaer ooghen
Soo vloeyen staegh van tranen heet,
In Humus schoot, 't veel-verwigh kleet,
Ja al meer dan ick kan afdrooghen?

Iuno.

O vlammigh licht, een droeve klacht

My dede kondt het Mensch gheslacht,
Nootwendich doch: want, siet, het gloedigh
Climeni wicht hadd' hun verbrant,
Soo dat van drooght op reet het landt,
Des jonstigh ick hun lave vloedigh.

Phoebus.

Verwijtigh wijt ghy daer een dingh,

'T welck onbedacht mijn soon aenvingh,
Doch hy heeft loon naer werck ontfanghen,
Nu menn' ick self mijn gulden jacht,
Tot mijn liefs nut, die na my wacht,
Ja om my roept, met natte wanghen.

[p. 239]

 

Iuno.

 

Wie is u lief, een Lauwer-boom?

 

Klaeght die u grief, doch s' is in droom,

 

'T waer al vergeefs, neems' in u armen,

 

U speel-tuygh ciert met hare blaen,

 

Dijn Goudt-geel hooft laet aenghedaen,

 

Een kransken zijn tot soet ontfarmen.

 

Phoebus.

 

De vindtster nut van 't noodigh broot,

 

Is mijn vriendin, die voor de doot

 

Den Schilt self draeght, door jonst gheneghen,

 

Als ick haer toon mijn blijd' aenschijn,

 

Soo swelt ghy op, en deckt al mijn

 

Vroylijck ghelaet, met droeven reghen.

 

Iuno.

 

Is die u lief, dats mijn speel-noot,

 

Onlanghs ick haer noch groet ontboot,

 

Met ooghen-vocht, door liefd' ghedreven,

 

Haer kleeders groen verversch ick dick,

 

Tot groeysaemheyt, ay ghy, end' ick,

 

Noch worden soo in vrientschap even.

 

Phoebus.

 

Ay weerde, merckt doch mijn vriendin,

 

Die swangher gaet op 't uytterst', in

 

Des barens noot, vol vrucht gheswollen,

 

Haer borstgens rondt een weynigh mijdt,

 

Met Iov' u lief cort dijnen tijdt,

 

Ons vrientschaps vyer wort dan ten vollen.

 

Iuno.

 

Wy beyde zijn hoogh-noodigh wis,

 

'T teelt wel daer 't heet en vochtigh is,

 

Dus onderlingh laet ons aenheffen

 

Een vast verbondt, dees Moeder wy

 

(Tot 's Menschen nut) te staen voort by,

 

Doch noodigh ist, de maet te treffen.

     Oordeelt recht. Door A. Schepens.