|
| |
Een deser Jonghelinghen, hier door verweckt wesende, heeft hem verstout ooc voor den dagh te brengen, ende 't gansch geselschap (om volkomelijck den soeten oorlust ghenoegh te doen ende te versadigen) te laten hooren, eenen noch onlangs van hem gemaecten
| |
Groet-ghewensch, aen een uytlandigen
Reyser, ende vriendt.
GHelijck de gulden Son steeckt op zijn gulden hooft,
En dat door hem verquickt, dat t' eenmael scheen verdooft,
Te weten, Blom, en blaen, en 't groen gewas der velden,
Verquickt my nu ooc 't hert, door 't lievelijck vermelden,
En 't groet-gewensch aen my, soo dat de liefd' hier door
Tot u most komen oock, we'erliefdigh naer behoor:
Want siet, dees edel liefd' is altijt soo van aerde,
Dat liefd' end' wederliefd', haer oyt seer geerne paerde.
Dus wensch ick veel gheluck, u goeden maet en vrient,
En oock ghesontheyt veel, alst u maer saligh dient,
Daer af die d' herten kent, alleen maer is den weter,
Die u, als g' hem betraut, wert nemmermeer vergeter,
Maer wert u roer, en toom, daer ghy med' wert gestiert:
Nu by een varend' Schip wort ghy van my versiert,
Dat Palemons ghewelt, met Eolus ghesellen,
Wel dicmaels straf an boort met wreetheyt komen quellen,
Om 't Schip te doen vergaen, en sincken in den grondt:
Siet, dits de nijdigheyt, die m' over langh al vondt,
En lasterigen smaet, die oock men niet siet sterven,
Maer soeckt ons mensch'lijc schip t' verdrucken en t' bederven,
En meestendeel als m' is in eenigh vreemde Landt.
Doch om dit fel ghedrocht te bieden wederstandt,
Men dient wel in de vliet, van Styx hem heel te baden,
Op dat sulc gifs fenijn, ons gantsch'lijc niet mach schaden,
'T welc moet als 't buygig loot, op 't harde deugdig stael,
| |
| |
Doch vallen gants ter neer, en kracht'loos t' eenemael,
Soo werdt verwonnen siet, van u dit dier afgrijs'lijck,
En ghy verkrijgt dan eer, door dijn verwinning prijslijc,
En komt met vreughden groot, soo wederom na huys,
Al waer g' ontfangen sult veel groote vreugt voor t' kruys,
Dat ghy hebt lang gheleen, en met een wilkoms groeten
Men u uyt reynder liefd' seer liefdigh sal ontmoeten:
Want wie dit dier verwint, gewint dan noch een Kroon,
Die eeuwigh dueren dal, en stadigh bloeyen schoon,
Dus wensch ick tot dien strijt, dat ghy uyt reynder minnen // gaet,
Als eertijts kloecken helt, en so meugt overwinnen // maet.
Elck heeft ghebreck.
Nauwelijck te degen en hadde desen zijn goede groetwenschende reden voleyndight, of een yeghelijck van 't gantsche gheselschap (die tot nu toe het lichaem met natuerlijcke spijse ende dranck versadight, ende de zinnen ondertusschen met alderhande vermakelijckheyt verlustight hadden) begonden nu te dencken (als aengheport doort hooren verhalen van reysen ende vertrecken) dat sy daer gheen blijf-stede en hadden, maer dat den tijdt nakende, ja alreede ghekomen was, dat sy behoorden van daer te vertrecken, ende elck na zijn hantwerck te gaen, te meer, dewijle sy opsiende, merckten, dat den dagh-makenden Phoebus op zijnen vierighen Wagen sittende, nu niet langer van den Oostkant (daer Auroras schoon woonstede staet) opkomende, zijn heete stralen (die de moede ghewrochte Menschen amachtigh maken) niet meer gloediger en dede worden, maer dat hy de zuydersche middagh hooghte al voorby gherent wesende, hem al hadde begonnen stellen (met neder gebuckten hoofde) al dalende, na den Westerschen Zephirus te gaen rijden, waer door d' aldergrootste dagh-hitte al begonde wat ghetempert ende ghematight te wesen, ende veel bequamer te zijn om te arbeyden (door de aen-nakende koelte) dan 't nu al een wijltgen geweest hadde. Dus sylieden, na dat sy (uyt goeder danckbaerder herten) de genutte goede gaven, aen den goeden ghever, met goeden danck (want hy niet meer en eyscht) gheloont hadden, zijn sy al te samen op ghestaen, ende van daer vertreckende, hebben met hun genomen Spaden, Schoppen, Bijlen, Hauweelen, Picken, Sickels, Seyssenen, Snoeymessen, Tuynscharen, Raken, Reepen, Vorcken, Manden, Korven, Kruywaghens, Karren, Waghens, Peerden, ende noch wel hondertderley (ist moghelijck) ander
| |
| |
landt-werktuygh, dat ick 't (gheen Landt-bauwer wesende) niet al noemen en kan, ende een yeghelijck wiste hem daer soo dadelijck aen zijn werck te voegen, dattet wonder ende lustigh was om aen te sien: want men sagh daer aen den eenen kant, hoe sy doende waren met de wijngaerden te besnoeyen, het overtollig hout uyt de boomen te hauwen, de hagen te bescheeren, jonghe spruyten te verplanten, ende bequame scheutgens in te enten: aen den anderen kant, hoe dat het quade onkruyt van tusschen het goede gewas uytgewijet werdt, ende hoe de landen, ende velden, met hare voren, slooten, dijcxkens ende beheyninghen, voorsien ende ghebetert wierden: oock saghmender de sorghdraghende Herders haer woldrichtighe Schapen weyden, de soetemelck fonteynkens haer gaen vermeyden, ende veel meer ander dinghen. Eyndelijck saghmender het lange groene gras af maeyen, ende dat ordentlijck by regels afleggen, om 't selve (door heete somer-cracht) in dorre hoy te doen veranderen, dat omkeerende ende na nootdruft wederom keerende, ende drooghe zijnde, dat opperen, op den waghen laden, t' huys voeren, ende daer op een leggen, met sulcke groote hoopen, dattet met recht wel mogen Hoy-bergen ghenaemt zijn. Ende in sulcker voeghen elck in 't zijne besigh wesende, 't welck ick met ongheboetten lust noch aensiende, begonde oock voor te nemen, niet langher stille te blijven, maer mijn soo verre begonnen wandelinge voorder te gaen voleynden, om te sien, wat my noch meer sonderlings ontmoeten soude. Ende met dat ick begonde voort te gaen, so vandt ick eenen sittende onder een doornen haghe, die van wandelen vermoeyt was, hem aldaer sat en ruste, in hem selven een schoon verhael doende van den Wegh, ende wat de wijse ende onvroede wandelaers nakende staet, ende heeft also begonnen zijn redenen.
|
|
Auteursrechtvrij