|
| |
Daer aen volghde noch een verhaelweerdighe reden, van eenen gesontheyt voelenden krancken,
die in 't eerste zijn vrients besoeck noch gedachtigh was: dan doch op ghestaen ende wat
uytgegaen zijnde, verheughde hem in 't aenschauwen ende genieten van 't lievelijcke ghesont vermeerende schoon weder, met sulcke woorden:
| |
Ghesont-werckigh schoon weder.
MY heugt noch vrients besoeck, end' hoe hy oorlof nam,
End' hoe na zijn vertreck Apollos soon in quam,
Doe Hesper rechts begost verdrijven Sols klaer schijnen,
Ic wert hem stracs gewaer, want hy schoof mijn gordijnen:
Na groet end' wedergroet, so sprack hy met den gangh,
Hebt nu wat beter moedt, ick hoop ghy sult eer langh,
Ghesonder dan ghy zijt, de Parcus voelen wijcken.
| |
| |
Mits dien begond' hy vast den slaep mijns hoofts te strijcken
Met yet dat krachtigh roock, end' wrochte na begeer,
Hy voeld' oock mijnen pols, die sloegh, maer niet so seer,
Waer door de bleecke vrees' allengskens wert verdreven,
Hy heeft m' ooc eenen dranck tot hert verquick gegeven,
Geperst uyt kruyden groen, van Phoebus selfs bekracht,
End' hiet my stille zijn, den heel aenstaenden nacht,
So deed' hy somtijts eens: dus minderde 't sieck woelen,
End' ick begonde kracht in lijf end' gheest te voelen,
Dies ick verquickingh socht, als zijnde ligghens mat.
Eens, doe den dagh oprees, ick mijn bewaerster badt,
Dat sy my helpen woud', in 't opstaen ende kleyden,
End' voort in 't achter uyt my ondersteunigh leyden,
Dat ic (tot mijn vermaeck) mocht sien hoe 't was gestelt,
Of niet (gelijck mijn kracht) al 't kruyt en lagh ghevelt:
Want om alleen te gaen, was ick te swack van leden.
Dus zijnde daer ghebracht, beweeghde my de reden,
Te prijsen 't groene gras, daer Napeen kruyden staen,
End' Tydeloose Jeught, die oock is schoon ontdaen,
Daer Hyëm, noch zijn broers, niet meer en doen verdorren
Den Ceerschen vreugden halm: want hy begint hem porren,
Om steken 't hooft om hoog, door Zephyr soet vervromt,
End' lieflijck staet verciert schier alderley gheblomt,
Dat Flora loven doet, van Auster niet versopen:
Want Herses tranigh vocht dat heeft het soo bedropen,
Dat voor een afghesnoeyt, ontspringhen weder thien.
Och, hoe ghenoegh'lijck is, dit alles aen te sien,
Daer nevens hoort dien vloet, end' die Nayades stroomen,
Hoe hubsch zijn ooc bekroont Vertumnes schoone boomen,
Door Pomenas vercier, 't onvruchtbaer afghesnoeyt,
Dies 't vruchtbaer jeugdig staet in weeldigheyt en groeyt,
End' nu den Boream van hier is moeten schuyven,
Heeft Bacchus hem bemoeyt te seynden ons zijn druyven,
Aen Dryads Eyck end' Olm, daer menig rancxken spruyt,
Aen dien kant sie ick oock, hoe trots dat komen uyt
Hun duyster kluysigh perck Silvanen end' Satyren,
| |
| |
De Herders hoopen t' saem, hun wolledrigsche Dieren,
Om die te weyden gaen, op berghen breet end' smal,
Daer hun soet Pijp-geruysch geeft vreemden wederschal:
Siet oock op ghenen bergh, daer komen d' Oreaden:
Ey doch, maer siet doch eens, hoe ginder komt geladen
'T gheselschap van Diaen, met veelderley ghediert,
Hoe vrolyck gaen sy heen, als edel ghemaniert:
Siet, d' eene draegt de vangst, en d' ander leyt de Honden,
De derde gaet met al het Net-ghetuygh omwonden,
De vierd' heeft strick en spriet, de vijfde boogh end' pijl,
Dit moet den gantschen nacht gebruyct geweest zijn, 't wijl
Het wildt ghediert hem rust aen struycken end' in holen,
Eer schoon Aurora soet, met roose roode solen,
Hier voort getrocken wort van Peerden sneeuwigh wit,
In een vergult ghestoelt, daer 't Vraulijck wesen sit,
Verlatend' Ocean, end' wort om hoogh ghedraghen,
Al langs het blaeu verwelf, in roosgheverfden waghen,
'T behangh zijnd' al verciert met blijde lijfs ghewaet,
Als of den rock gheboort waer met een gouden naet,
Ghespickelt allesins, ghelijck de Lupaerts vellen,
End' komt dus toeghemaeckt Apollos komst vertellen,
Als een bodin ghetrau, die noyt gheweyghert heeft
Haer werck te voeren uyt: want even stadigh sweeft
Sy in den arbeydt voort, met blosigh eerlijck wesen:
Dus dobbelvoudigh sy verdient te zijn ghepresen:
Met sulck cieraet verciert te wesen, komt die toe,
Die g'lijck sy nemmermeer vertraegt en wort, noch moe:
Maer (of sy eerst begost) altijdt is licht in 't varen,
End' daer komt Phaetons Va'er hem oock al openbaren.
Maer siet eens, hoe soo haest hy 't al verlichten kan,
Met vlackte Peerden vier komt hy ghestooten an,
Haer leydende soo recht door 't dwingen van de toomen,
Dat sy in eff'nen wegh alreede sweetigh doomen,
Den onghemeten padt moet haer wel vallen swaer:
Maer merct, hoe kost'lijc blinct al 't geen men siet aen haer,
Het Peerd' end' waghentuygh en is niet om uytspreken,
| |
| |
Wat Menschen oogh bestraelt, geen ding daer by geleken,
Hoe heerlijc, schoon end' reyn, dat sulcx ooc wesen magh:
Want zijnen schoonen glants oorsaeckt, en ciert den dagh,
'T gewas met zijner kracht hy krachtig komt verstercken,
Ooc geestigh kloec verstant kan hy den Mensch in wercken.
O licht van lichten groot, o Weerelts ziel end' hert,
Hoe wel dat ick ghevoel verlichtingh van sieckts smert,
Nochtans word' ick vermoeyt van staen soo ongemack'lijc:
Want al mijn leden zijn van siecte noch wat swack'lijck:
Noch korts heeft my verveelt so wel besoeck als spraeck.
Maer nu het betert dus, soo schepp' ick groot vermaeck,
Dit alles aen te sien, dat my vertoont dit weder,
Ick mocht wel erghens gaen, end' setten my wat neder.
Bey, ginder hebb' ick my een sitplaets fraey beooght,
Ick wil, hoe swack ick ben, my voeghen aen de hooght,
Daer magh ick onderwijls my lenen, ligghen, sitten:
Ick werd' oock daer bevrijdt al van der Sonnen hitten,
Door boomen schaduw' koel: hier sittend' al alleen,
Magh ick na mijn gemac ververschen mijn macht kleen,
End' voeghen my vast aen dees jeughdighe poplieren.
Hoe fraey ist hier beplant met rieckend' eglentieren!
Hoe staet dien ouden Olm bewassen al met klijft!
Wat ist oock, dat ons hier soo soeten lucht aendrijft?
Ist Leucothos wieroock? 't en kan my niet mispassen:
Oft soude Lotes spruyt hier erghens moghen wassen?
Neen, 't is dien Roosmarijn, daer onder dien Abeel,
By Thymus, Meld' en Marck, dit is daer meestendeel,
Hoe wel 't onlangs verdort hadd' een droef deerlijc schijnsel,
'T verrijst nu jeugdigh weer door 't lieflijc Sonneschijnsel,
Het schijnt of desen dagh den aerdtschen kloot ontluyckt:
Want al dat leeft en roert, zijn kracht en konst gebruyct,
'T viervoetig wild' gediert toont dertelheyt in 't springen,
'T gevogelt op 't gheboomt en houdt niet op van singen,
Men siet, hoe Progn' om 't dac al vliegend' maect gekrijs,
Misschien om 't ongheluck van haren soon Ithys,
Anyus dochters oock in 't veldt gheknorrigh roncken,
| |
| |
Het Tortelduyfken soet men siet na 't gaeyken loncken,
Soo Amber 't stroo vertreckt, so treckt elcks wederpaer.
O Philomela soet, u stemm' ick hoor oock daer,
Maect helder veldt geschrey, dat Echo mach voleynden:
Want 't is nu al verheugt, waer datmen hem gaet weynden,
Ghelijck in Elizee, daer elck heeft vreught na wil,
De bauw'ren in hun werck en blijven oock niet stil:
Want, siet, met Oss' en Ploeg gaet eenen 't lant daer bauwen,
Maer hy begint wel laet, 't mocht hem wel vroeg berauwen,
Ick hebbet dick ghedaen, dan vroeger was mijn tocht.
Ey of ick wederom sulck werck aenveerden mocht,
Ick soud' voor mijn versuym lichaem'lijc toonen wrake:
Want ick, als visch na 't vocht, om weer t' arbeyden hake,
En hoop' belooft my hulp, mits 't nut der kruyden groen.
Moy we'er is nootdrufts helft, een yeder wel van doen,
Bysonder voor die zijn veld-arbeydtsame Menschen.
Den Lantman sal voornaemst om sulcke dagen wenschen,
Dat hy magh zijn ghewas ooghlustigh sien verblijdt:
Het schijnt wel, dat het hoy seer schoon wert in hoy-tijt,
Mits schoonen nachtschen dau, veel sonschijn, weynig regen.
Maer wat komt daer voor volc gegaen op gene wegen?
'T zijn Kamerieren jae 't der liev'lijckste Goddin,
Sy scheyden van den wegh, elck spoeyt te veldwaert in,
Om spelen eenigh spel, in eerbaerheyts ghenieten:
Maer siet eens Cupido, hoe doend' is hy met schieten,
Hy treft van daer hy sit, noch op zijn Moeders schoot,
Met schichtgens klaer vergult, en sommig' oock van loot,
Dat kindt, dat blinde wicht, hoe weet het soo te treffen,
Het schijnt, dat sy 't gewelt des scheuts in 't hert beseffen,
Men merckt aen haer ghelaet, dat liefdigh 't herte brant,
Sy wringen arm om arm, end' vlechten handt in handt,
De jongst bejaerde gaen al wijts end' zijdts al bucken,
Om soo tot liefs vermaeck, meyblomkens af te plucken,
Daer van sy t' samen dan gaen wringhen eenen krans,
Daer meed' dat haer wel lust te danssen eenen dans,
Oft t' saem uyt spelen gaen, met schuyt oft wagen varen:
| |
| |
Dees dinghen sietmen nu al vreughdigh openbaren,
En staegh wat vreemts te sien, blijft een vol lastigh werc,
En t' wijlen ick met lust dees dinghen al aenmerck,
Siet, Phoebus daligh schijnt, na 't Wester eyndt gebogen:
Hoe magh hy doch soo haest soo wijd my zijn ontvlogen,
Dat hy nu daelt al vast na Thetis vochte zael?
Daer hy met lust en graegh wil houden avontmael.
Dies hebb' ick mede lust, om t' huyswaert my beweghen.
My dunckt ick hebbe 't gras by na verdort gheleghen,
Den geest is wat verkloect, maer swac is noch 't lichaem.
Ick soude wenschen wel, dat hier een hulpe quaem,
Om my te helpen voort: maer of ick oock besaghe,
Of ick soud' konnen gaen langs dees Alchitoes haghe,
Eer 't nood van vallen doet, magh ick my houden vast,
Indien my 't ongheluck (misgrijpigh) niet verrast,
Of 't soo voort lucken woud', ick hoefde niet te schromen,
'T ghenesigh kruyt oft dranc, wat ick hebb' ingenomen,
En heeft my sulcke deughd' bewesen noyt in sieckt:
Want ick ghevoele my als voghel jongh gewieckt:
Ic dancke schoon we'ers Heer, die my dus komt verkloecken,
Ist morgen we'er sulck we'er, ic komt hier we'er besoecken.
Liefde baert vrede. Pr. Vergheelsz.
|
|
Auteursrechtvrij