Den Nederduytschen Helicon

Achter aen dit ghedicht, volghde (oock tot gelijcken eynde streckende) een bequaem soetluydende Liedeken van de vijf sinnen.

[Lichtbaer Phoebus, wilt u pijnen]

Op de wijse: Een Jonck Heertgien deed' my vraghen.

'T Ghesichte.

LIchtbaer Phoebus, wilt u pijnen,
Spant u Peerden in den toom
Aen den waghen, om beschijnen
Door de wolcken u Golt-boom,
Die (aylaes) men siet verdwijnen
Midden in Charibdes stroom,
Spoeyt dat hy u hulp bekoom.

'T Ghehoor.

O Orpheus, stelt de snaren

Van u harpe zoet in toon,
Doet daer door by een vergaren
Al wat goet is zijn persoon,
Dat sy hem dees vruchten baren,
'S hertsen vreughts verlichtingh schoon,
En zijn swaricheyt uyt roon.

[p. 216]

 

Den Reuck.

 

Flora, ruyckende Goddinne,

 

Met u blomkens menighfout,

 

Pluckt de kruydekens uyt minne

 

Van Aurora zoet bedout,

 

Die tot zijn natuers ghewinne

 

Hem veel nutter zijn als goudt,

 

Dees niet langer hem onthoudt.

 

De Smaeck.

 

Voedster Ceres, wilt doch gheven

 

Smaeck, en voedtsel de natuer,

 

Mits dat spijs en dranck het leven

 

Onderhouden t' elcker uer:

 

Ghy Pomona hier beneven,

 

Brengt u 's hofs goe vruchten puer,

 

Hem bequaem, 't zy soet oft suer.

 

'T Ghevoel.

 

Hooghsten Godt, alleen de Heere,

 

Des ghesontheyts levens aer,

 

Doet ghevoelen, t' uwer eere,

 

Kracht en sterckheyt ons te gaer,

 

Soo dat hy u lof vermeere,

 

Door zijn handt, dees Konstenaer,

 

Hem gheneest in 't gulden Iaer.

     Deucht verwint.