Den Nederduytschen Helicon

Maer het noch onversaedde herts der voorgemelde twee Konstghierighe jonghelinghen, op een nieu wederomme met nieusghierigheydt ontsteken, om tot ooghverlustinghe ende sin oeffeninge noch wat nieus te sien, dede hun aen desen Konst-oeffenaer begeeren noch een blat te mogen ommeslaen, 't welck hy toelatende, soo vonden sy daer voor eerst een minsaem troostdicht, dat eenen goethertighen aen zijnen siecken vriendt, tot verquickinghe, ghesonden hadde, beghinnende:

Sieck-troostigh Klinck-dicht.

BLom aerdigh gheest, uyt rechter vrientschaps wet,
In u ghetreur laet toe mijn vriend'lijck groeten,
Een wensche goet dijns herten druckx versoeten,
Des Hooghsten troost, tot dijn verlies gheset.

Grijpt weder moedt, en lust, u werdt te bet,

'T gheen u ghebeurt, sal yeder oock ontmoeten:
Want Atropos schelt niemant quijt de boeten,
Wel die in tijts op haer toekomste let.

Den Hovenier, die u blom quam uytrucken,

Wil daerom niet zijn blom-aert heel verdrucken,
Wie weet, of hy de selve noch vruchtbaer,

Een ander plaets voorsien heeft te ghelucken,

Door dit verlies, veel blomkens schoon te plucken,
Uyt een bequaem blomaert, in 't gulden Jaer.

     Deucht verwint.