|
| |
| |
| |
Een weynigh voorder stondt noch een eenighe nieu Jaer
groetinghe, die van eenen selven vrient, aen twee in een
vervaet zijner eenmoedighe vrienden, tot een betuyginghe zijner eenvoudighe jonste, die hy met een goet herte hun toedroeg, ende luyde als volgt:
So weynigh als den rooc des houts met vuyr ontsteken
Kan gantsch verborghen zijn, dat niemant dien en siet:
Soo weynigh kan de gunst, die 't hert gheneghen biedt,
D' een vrient tot d' ander draegt, ooc laten uyt te breken.
| |
Klinck-dicht.
EEn eenigh Noodigh een, voor groet, in 't jaer van eenen,
Wensch ick mijn hertsen vrient, u Goltzi, Mander mee,
Tot een gherust ghemoet, voor een met 's Hoogsten vree,
Van 't een daer 't al uyt vloeyt, die 't eenigh kan verleenen,
Ghemerckt ons in het Jaer van eenen is verscheenen,
En wy 't beginsel sien eens nieuwen Eeuws alree,
Des tijts waernemigh elck veroorsaeckt in zijn stee,
Daer 't eenigh een om schiep de mensch na 't eenig meenen,
Dit een eerwaerdigh is, dit soeckt, eer boven Golt,
Dit een met deucht verwint den Adam in ons Olt,
Verdorven van natuer, Doot, Helle, Duyvel snoodigh,
Dit een ist t' eenigh goedt, dat alles onderholt,
Dit een, die 't al verlaet, om t' eenigh een eenvolt,
Na dit een beter gheeft dit eenigh een is Noodigh.
Deucht verwint.
Mach by den Mensch ooc yet genoechelijckers wesen,
Als vrientschaps onderhoudt, met vrienden openbaer?
'T hert geeft voor antwoort, niet, dat oprecht is in desen,
En zijn vermoghen biedt zijn vrienden uytghelesen,
Geen silver ofte goudt doch acht ick beter waer.
Wat dan? 't mach zijn betrout, 't is liefd' in 't nieuwe jaer.
Ons herten dus vereent, met vrientschaps bant gebonden,
Het Eenigh een verleent den pijl des heyls ghesonden.
| |
Ende om de gierige ooge, die haer nimmermeeer sat sien en kan, te beter een voldoenigh
vernoeghen te gheven, soo volghde daer noch aen.
| |
| |
| |
Een Nieu-Jaer-Liedt, aen den Achtbaren,
Erentvesten, ende Konst beminnenden Heere, Melchior Wijntgis.
NIet langer magh ick 't nu aen laten staen,
Of, weyrde vriendt, ick moet u gheven
Eens eyndelijck moer-naeckt te schouwen aen,
Met mijner pens pinceel gedreven,
Op dit papier, 't ghevoelens rechte Beelt,
Dat ick van u in mijn ghedachten
Lang heb ghehadt. 'T sal u zijn mee ghedeelt,
Tot een Nieuw-Jaer, nu m' hondert achten
Tweemalen schrijft end' vier: want onbeleeft
Waer ick te seer, soo ick niet weder
U wat en gaefv', daer eerst ghy my wat gheeft:
Siet dan, daer ist, ick stelt hier neder.
Men seght alom, Ghelijck soeckt zijns ghelijck.
End' daer is aen: want alle luyden,
Oost ende West verspreyt, deur d' Aerde rijck,
Die segghen soo, van oudts end' huyden:
Maer sulck een woordt, dat van elck wordt gheseght,
Wordt als een woordt van Godt ghehouwen:
Jae dat het oock is waer, end' also recht,
Dat magh men klaer alom aenschouwen
Self met zijn oogh, in al dat m' yewers vindt,
Soo wel in 't goed' , als in het quade.
Een Sim alleen is tot een Sim ghesint,
Een Zeughe vuyl soeckt vroegh end' spade
'T beslijckte Swijn, end' wroet steeds in den dreck:
De Padde kruypt na leel'ke gaten,
End' neemt altoos in 't vuylste haer vertreck:
De Spinnekop en kan niet laten
Te suyghen uyt alom het vuyl fenijn:
Een Papegaey, schoon in zijn veeren,
Oock nimmermeer en soeckt verselt te zijn,
Dan met een Papegaey vol eeren:
De Bije eel vlieght slechts nae 't schoon cieraet,
| |
| |
End' lust van 't Jaer, de fraeye blommen,
Daer uyt sy suyght, tot aller Menschen baet,
Het soetste, dat men kan bekommen.
End' waerom dit? Om dat van sulcken aert
Elck dinghen is, als zijn de saken,
Die 't geirt end' soeckt. Hier uyt zy nu ghegaert
Een sulck besluyt, als ick moet maken
Op u. Ghy soeckt, end' toont een lust seer groot
Nae alle 't gheen, dat fraey magh heeten,
'T zy dat Natuer dat voort brengt uyt den schoot
Der Aerd' , oft Zee, niet licht om meeten:
Al 't fraeye, dat Rivier oft Strandt gheeft uyt,
In 't Oost, end' West, Zuydt ofte Noorden,
Wat uyt den gheest, oft handt des Menschen spruyt,
In wercken, oft Konst-rijcke woorden,
'T zy hier by ons, oft in landtschappen vremt:
Wat ziel end' gheest moet doch dan woonen
In u? Laet sien, wat hier Apoll' op stemt.
Op dat niet ick u schijn te thoonen
Een vleyingh vals, seght ghy 't rondelijck dan.
Hoort eens, hy seght met luyden monde:
De gheest end' ziel, die 'r woont in desen Man,
Ick daer van dit, voorwaer, oorkonde,
Dat soo men die mocht bloot sien end' oncleet
Van hares huyts end' vleesches kleeren,
Men soude sien met duydelijck bescheet,
Dats' is soo fraey, end' soo om eeren,
Ghelijck daer is de fraeyheyt al te saem,
Die 's Weerelts schat weet voort te bringhen,
Mits hy die soeckt: want vast ist end' bequaem,
'T gheen datmen seght van alle dinghen,
Dat immermeer Ghelijck soeckt zijns ghelijck.
Siet, Wijntgis, dit moet ick u schencken:
Laet dit mee gaen by u fraeyheden rijck:
Want soo ghy 't wilt eens wel bedencken,
'T is oock ghewis een fraeyicheyt niet slecht:
| |
| |
Want fraeyer doch, wort niet bevonden,
Dan waerheyt is: u dan zy toegheleght
Dees waerheyt oock, die 'ck derr' oorkonden,
Te zijn soo waer, als oprecht gout is gout,
End' als een peirl' een peirl mach wesen:
Tot een nieu-Jaer dan, maeck ick my oock stout,
Dat ick u nu vereer met desen.
Abr. van der Mijl.
|
|
Auteursrechtvrij