Den Nederduytschen Helicon

Doe nu daer onderlinghe veel praet begonde te worden, van de vrymoedige ghemeensaemheyt der Dichters (doch al in eerbaerheyt bestaende) so heeft hy wederom zijnen Boeck openende, hunlieden laten sien het gedicht van eenen, die in schijn van schilslissinge te versoecken, van zijnen onbekenden vrient wel vrymoedigh wat dorfde afeysschen, ende zijn versoeck luyde alsoo:

Schilslissigh versoeck.

EEn onderling geschil heeft Kolenkamp en Busscher,
Mijn onbekende vrient, ghy dient te zijn den blusscher
Van dit hoogh laeyend vyer, eer dat ons beyd' verslindt,
Ons drien te doen versoeck aen dy was ick ghesint.

Om wat bedruckt pampier 't geen Blomschilt men magh nommen,

Geweygert was my dit, hy meend' hy is gecommen

So ver in 't voorspel, dat hem dunckt hy hoeft geen hulp,
'T vergheven waer my licht, waer hy een jonghen wulp,

Dat onverstant en jeugt noch schuylden int gordijntgen,

Maer neen, hy is gewent te trecken dobbel 't lijntgen,

Is dit gheen sober liefd', wiens hert in 't hert ick druck?

[p. 208]

 

Is dit geen vrients geterg, wat dunct u vrient van 't stuck?

 

Is dit goed' vrienden daet, oft oorsaeck om te kijven?

 

Oft ist een dobbel treck, en grontvest van mijn schrijven?

 

Leert dit de Hengste born, leert dit der liefden aert?

 

Is dit Anteros werck, van Venus oock ghebaert?

 

Is dit Mercuri raedt, oft zijnt Vlissis listen?

 

Ic ben doch Ajax niet, 'k en wil niet met hem twisten,

 

Om Achilles gheweir, oft wapen-tuygh in strijt,

 

Al heb ick 't niet, maer hy, ten werdt hem niet benijt,

 

Ick sal my selven niet door onghedult beroven,

 

't geen my noyt mensch en gaf, maer een die woont hier boven:

 

Want Busscher steelt my 't hert, door minsaem vrienden daet,

 

Wy kennen twist noch strijdt, al ist dat ick dus praet,

 

Ten is maer soet gheschil, 't geen ick, o vrient, u sende,

 

Al segh ick niet waerom, ghy siet wel tot wat ende.

     De liefde sticht,