|
| |
Ende op dat niemant dencken en soude, dat de Dicht-konst alleene oorsproncklijck uyt Grieckenlandt is, ende dat den ghenen die yet daer van weet, 't selve arbeydelijck
van daer heeft moeten halen, soo heeft hy noodigh gheacht te doen blijcken, dat de Konste ende
liefde, met d' oorsakelijcke werckers der selve, so wel (ja meer) hier te lande voortkomen, als
oyt daer, ende heeft tot dien eynde ghelesen eenen Brief, voor desen ghesonden zijnde van
| |
| |
| |
Daniel Heyns aen Ioncker Ian van der Does, Heere van Noortwijck.
NU sie ick voor gewis, wat Dichters (oudt vermeten)
Van Phoebo, door haer konst, ons hebben laten weten,
Niet anders is gheweest dan slechs een valsch bediet,
In Grieckenlandt ghebroedt, ja oock veel min als niet.
Dat hy tot zijn gheboort' hadd' Delos uyt ghekoren,
Om daer te moghen zijn van Coeli kindt gheboren,
In 't midden van de Zee, ja by de wilde strandt,
Daer baren overhoop vermorselden het landt.
Aldaer den wilden Godt, en Godt van onse landen,
Neptunus 't Eylandt g'heel omringde met zijn banden,
Aldaer de wat'ren wreet, seer hoogh in haren tocht
Bespronghen met haer schuym de vreselijcke locht.
D' een helft houd' ic voor waer, maer 't ander is gelogen:
Want dat hy soude zijn in Delos opghetoghen,
En kan ick niet verstaen: maer dat hy by de kant
Der Zee gheboren is, dat blijckt uyt u verstandt.
Want hy in 't Hollants spreeckt, en als van onse steden
Een Borgher wesend', hy komt my aen boort ghetreden
Met eenen Duytschen voys, die my het hert beroert,
En wederom den kop na zijne beecken voert.
Ick wil voortaen, ick wil Boeoten laten varen,
Met al den Grieckschen pracht, en Pindaro zijn snaren
Weer gheven, als ick sie, dat hy, die onsen gheest
End' onse konste stiert, van Hollandt is gheweest:
Een Hollander was hy, soo ick speur uyt u reden,
Maer Delos is voorwaer niet verre van dees steden,
Niet in den wijden schoot van AEgee woesten grondt,
Noch daer een ronden hoop der Cycladen op stondt.
Maer Delos is niet verr' van Catwijck af gheleghen,
Niet verr' van Leyden schoon, rontom in groene wegen,
'T is Noortwijck nu genaemt, dat Noortwijck, daer den Helt
En Vorst van onse Konst, is Overste ghestelt.
Dat Noortwijc, daer de zee, dat Noortwijc daer de baren
| |
| |
De sterren trotsen self, en vreeselijck op varen,
Door Aeoli ghebiedt, dat Noortwijck daer het landt,
Als Delos hier te voor; bekroont wort van het zandt.
Daer g'heel het huysgesin van Nerëus groen benden
Al springende rontsom dwers door de Zee sich wenden,
Daer Triton met zijn schelp, daer Doris hier en daer
Laveert, end' sich verlust met hare volck al te gaer.
Hoe dickwils heb ick self, ick neem u tot ghetuyghen,
Ghy winden, die rontom de bladeren doet buyghen,
Hoe dickwils heb ick selfs, als ick daer ben ghegaen,
G'heel den gesteerten hoop rontom mijn lijf sien staen?
Hier in, segh ick, hier in, by 't swalpen van de baren,
Jae byna in de Zee, o wonderlijcke maren,
Is voort ghekomen eerst, die met zijn wijs ghemoet,
Als Phoebus, al den hoop van Roomen wijcken doet.
Men seght, dat Venus self, die uyt die Zee ghebooren,
Is selver oock gheweest, doen meer als van te vooren
Te Noortwijck is ghesien, die meyskens van het landt,
Die hebben haer doen self ghenomen by de handt.
En in den dans gheleyt, Cupido quam ghestreden,
En met een bly ghelaet naer onsen kant ghereden,
Zijn paert was Zephirus, die doe ter tijt een kleet
Van roosen om end' om zijn vleugels hadt bespreet.
Men seght, dat hy daer oock te schepe leerde varen,
Self met de kielen scherp doorsnijdende de baren,
Hy was bepeckt, betart, als ons matroosen zijn,
Die ontrent Noortwijck noch gaen zeylen in den Rijn.
Men seght, dat hy daer oock op d' Hollantsche manieren,
Zijn voeten leerd' op 't ijs, end' over die rivieren
Snel vlieghen als den wint, daer al den gantschen hoop
Der maeghdekens gaen heen, end' bieden sich te koop.
Hoe dickwils heeft hy ooc zijn pijlen daer vergheten,
En selve zijnen boogh al schietende versleten?
Hoe dickwils als men ginck hem soecken in dit landt,
Is hy ghevonden daer staen spelende by 't strandt?
Cupido manlijck kindt, Cupido die doet beven,
| |
| |
En met u soet vergif al stervende doet leven
Die maeghdekens benaut, Cupido zijt ghy wel
Indachtigh, hoe ghy daer ghespeelt hebt menigh spel?
Hoe menichmael ghy daer dijn Moeder hebt bedrogen,
En kruypend' onder 't lant, hebt haer daer niet bewogen,
Om wederom te gaen, als ghy by Iano stondt,
En hem zijn Ida gheeft met een soo kloecken vondt.
Ach wreet en lieflijc kindt, by een slangh vergeleken,
Die quetst en weer geneest, ghy hebt doen konnen spreken,
Oock Hollants acht ick wel, als Phaebus oock nu doet,
Die met zijn Duytschen vonck doet branden ons gemoet.
Anacreon vaert wel, vaert wel voortaen Athenen,
En ghy Romeynen oock, ick wil my van u spenen,
Als Delos by ons is, en Phoebus van dit landt,
Soo wil ick u voortaen niet nemen in de handt.
Anno M.D.CI.
|
|
Auteursrechtvrij