|
| |
Soo haest en was ick dese uyt het ghesichte niet quijt, of ick en sagh van seer verre, dicht
aen den Zee-kant, een Schip, het welcke, na dattet veel storm ende onweder gheleden hadde, ende
dat Seyl, Mast, ende alle wandt seer ghescheyndt, ende een deel verloren was, worde soo
gheweldigh van den fellen windt ende inghesackte baren teghen den harden ondiepen grondt
gesmeten, dattet aen tween scheurde, ende voort gantsch aen stucken ende daer was sulck een jammerlijck ghekrijt der beangste schiplieden,
dattet onmoghelijck ware te beschrijven, ende 't mochte een steenen herte ontbarmt hebben, dit ellendigh volck, dat de schrickelijcke
| |
| |
doot voor ooghen sagh, te hooren klaghen ende karmen, ende te sien wat neerstighen vlijt sy in den
hooghen noot deden, om haer weerdigh leven te bergen, op plancken ende afghescheurde stucken van 't
schip. Onder alles wasser eenen, den welcken op een stuc van den Mast, aen Landt (half in swijm)
ghedreven komende, na dat hy een weynigh tot hem selven ghekomen was, begonde soo luyde te karmen,
dat ick 't bescheedelijck verstaen konde: ende al klagende op ghestaen zijnde, ende voortgaende,
vandt hy een zijner Vrienden, die (uyt een bosch, daer hy oock veel tegenspoet geleden hadde) hem
int ghemoet quam, ende t'samen voortgaende vertelde elck den anderen zijn ongheluck ende voornemen,
ende den eersten begonde alsoo zijn klaghte.
| |
Droef eynde eener Schip-vaert, Wesende een t'saem-spraeck, tusschen Konst-lievigh Hert, ende Yverigh tot Konst.
OCh wee, o! Portunus end' Ino hoogh gheseten,
My dunct, ick worde noch al heen en we'er gesmeten
Van 't Zeesche brijnig vocht, 't welc my berooft 't verstant:
Doch als ick 't wel aenmerck, ick vinde my ghestrandt
Hier onder een Steenroots, beneffens grouwel berghen.
Och Pallas! suldy hier mijn reys-gheluck vererghen?
Ghy weet doch wel, waerom dat ick dees reys bestondt.
Maer hoe! ist water my uyt oore, neus en mondt,
Ghevloten als een vloedt, dus nu 't begint te stremmen?
Will' ick mijn beste doen, om op 't geberght te klemmen,
Dat ick sie aen wat Landt den Spoet my heeft gebrocht?
Of ic een Stadt, gehucht, oft Menschen vinden mocht,
Het welck my ware lief, een hert'lijck herten wenschen:
Al waren sy soo woest, als Barbarissche Menschen,
Met een med'-doogent hert sy souden my aensien,
In desen droeven staet soud' elck zijn hulpe bien:
Want niet alleen 't verstant, maer cracht is oock verdwenen.
O hooghsten Iupiter, daer gins Met Arbeyt henen,
Sie ick op 't steyl gheberght een klimmen als vermoeyt
My dunckt, dat in elc lidt mijn kracht nu weder groeyt
Nu ick een Mensch aenschouw', tot hulp' in mijn ellende:
| |
| |
En oock dit troost my meer, 't is een van mijn bekende.
Wat doe, oft laet ick best? loop ick, oft blijf ick staen?
Wil ick hem roepen toe, oft stille-swijghens gaen?
Mijn ongedaen ghestalt sal (vrees' ick hem verschricken.
Nochtans, waer ick by hem, 't waer my een groot verquicken.
Best sal ick doen mijn vlijt, om volghen soetkens naer.
Daer siet hy eens te rugg'. Ho! hy wort my ghewaer.
Hy siet my: ja ghewis: wat magh hy nu doch dincken?
Wil ic stil staen? neen: gaen? eerst teycken doen met wincken:
'T hert vlieght my op in 't lijf, soo ist ghemoedt verblijt.
Hau, eer ghy naerder komt, spreect, segt wie dat ghy zijt,
'T zy eenig sterff'lijc Mensch, oft van 't geslacht der Goden:
Want van u wesen vreemt hadd' ick byna ghevloden,
En waer ick niet soo swack te been end' oock te voet,
Ten anderen benam vermoeytheyt my den moedt:
Maer ick en weet by wien ick u doch sal gelijcken.
My dunckt, ghy wel gelijckt Neptunus, den Zee-rijcken,
Die menigh om misdaet met Offer soet versoent:
Want even eens ghy hebt den baert end' 't hayr begroent.
Oft g'lijc als Glaucus, die de schippers trou plag t' helpen.
Oock is, als Tryton, u al 't lijf becleeft met schelpen,
Daer 't Galatheesche schuym op blinckend' is seer wit.
Proteus selsaemheyt merck ick dat u besit.
'K en weet dan, of ic Mensch oft Godt van u wil maken.
En kendy my niet, vriendt, so aen gedaent' oft spraken?
Is u vergeten, dat mijn komst seer aenghenaem
U eertijts heeft gheweest, doen wy eens hebben t'saem
Een Hymeneus feest soet Speel-wijs helpen eeren?
Oock Musas Eeren-feest, daer wy in 't t'saem verkeeren
Tot hertelijcke vreught ons hebben seer ghehaest,
Om uyt der Konsten-Schuer te werden soet gheaest.
Doch ijskout niet als nu, maer vierigh als een brander,
Wy in end' buytens huys berichten dan elckander,
In deught en wetenschap, naer Konsten-aert oprecht.
| |
| |
O mijn trau-liefdigh vrient, nu ghy dus veel my seght,
Word' ick indachtigh yet, door dijne klare reden:
Maer anders aen gesicht, aen kleers, gestalt noch leden,
En hadd' ick dy ghekent: noch oock aen dijnen gangh.
Dies, om meer weten, is nu hert'lijck mijn verlangh,
Tot wat eynd', d' oorsaeck u dus verr' hier heeft geropen:
End' voort, hoe ghy dus siet, als of ghy quaemt gekropen
Uit Thetis wooningh wijdt, ontijdigh, 't lijf bekroost,
U wesen onghedaen, ontschepen, end' mistroost,
Als of Zee-Goder toor'n u veel had doen beseuren.
'K wil geerne mijnen vrient (nu 't so my magh gebeuren)
Eens gaen vertellen, hoe my is vergaen dees reys:
Want soo 't geschepen stondt, en hadd' ick noyt ghepeys,
Dat ick soodaen tempeest soud' konnen eens ontkomen.
Amphitrite (soo 't scheen) hadd' 't leven my benomen,
Hadd't Pallas niet ghedaen, die stedigh knielend' satt,
En 't leven, t' mijn behoedt, van haren Oom afbadt,
En dat hy wilde my gheleyden t' rechter haven:
Soo dat, door 't bidden seer, de Goden eynd'lijck gaven,
Dat ick te lande ben gheraeckt, uyt droefheyts wee.
Hoe, hebdy dus ghedaen een reys' al over Zee,
Daer van (doen ick vertrock) en wist ick niet met allen?
Zijdy door ongheluck dan uyt het schip ghevallen,
Dat u de windt oft 't seyl ghesmackt heeft over boort?
Oft is het schip vergaen? daer van dient wat ghehoort.
Ist (soo ick dincke) ja, ghy hebt wel noot te klaghen.
Maer eer wy voorder tre'en (in praet,) moet ic u vragen,
Werwaerts dijn meyningh is dees reys te doene nu?
Daer na, soo suldy dan my wel verhalen u
Ong'luckigh tegenspoet, 't welc reysers schielijc krijgen.
Seer wel: mijn meyning, vrient, wil ic u (sonder swijgen)
Verhalen hier in 't kort, waer dat ick henen wouw:
| |
| |
Mijn afscheyt was van huys geschiet, om 't nieu gebouw
Op Helicon ghemaeckt te moghen gaen besoecken:
Maer nu ben ick verseylt, niet wetend' in wat hoecken
Des Aerdrijcks dat ick ben, noch by wat Horizon.
Wel, dit 's den rechten wegh, om gaen naer Helicon:
Want hy niet verr' van hier seer lustigh staet in 't wesen.
Hoe sal van my ghenoech nu konnen zijn ghepresen
Die weldaet, die, O Goo'n, ghy my bewesen hebt!
Want voorspoet vloeyt my toe, en 't druckigh weenen ebt,
Nu hier den eenen vriendt den and'ren komt te vinden:
Sulcx heeft wel moeten zijn der Goden onderwinden,
Dewijl ick merck en hoor', dat ghy daer heen oock wilt.
Ja doch, mijn med'gesel: maer 't heeft niet veel gheschilt,
Of ick en waer oock doodt hier op den wegh gebleven:
Ick hebbe dick gheweest in vrees' van lijf en leven,
Door quaden wegh en volck, my quellend' al om seerst:
Ooc menigh wilt gediert hebb' ick ontmoet: maer eerst,
Wilt my doen een verhael van uwe reys te water.
Om sulcx te doen, 't is tijdt: want 't wort allengskens later,
En duysternis die doet, dat menigh Mensche dwaelt:
Ick sie, dat Phoebi licht met zijnen waghen daelt,
Naer Thetis vochten hof, om rusten met zijn Peerden.
Dus, hoort lijdsamigh aen, hoe wy ons reys aenveerden,
Eer wy dan de'en vertreck, maeckt' yeder hem bereyt,
Met 't gheen hy had van doen, end' nam alsoo afscheyt
Van zijn gebroederschap, van kenniss', en van vrienden,
Die ons gheleyden t' scheep, en allesins wel dienden:
Dus zijnde wel voorsien, ist schip ghesteken af,
Aurora toond' haer jonst, die schoon weer 's morgens gaf,
Zephirus lieff'lijck blies zijn winden neffens 't suyden,
't scheen dat 't schip niet en voer, maer 't lant verciert met kruyden,
Elc voegd' hem in zijn plaets, in vreugd', en wel te pas,
| |
| |
'T schip-volck wierp riemen uyt, en roeyden snel en ras,
Tot dat sy brochten 't schip van 't water nauw' in 't wijde,
Daer wert den mast gerecht, 't schip held' op d' eene sijde,
Door 't vallen van het seyl, en 't vieren van den schoot,
D' hooft-touwen uytgestrect, men haeld' op 't schip den boot,
Men sagh de baren licht d' een over d' ander rollen,
Den windt versnelde wat, waer van de seylen swollen,
Dus voeren wy voor windt tot langhe naer middagh,
So dat men vliende 't lant, maer locht en water sagh,
'T welck ons verweckt' in 't lijf een moedigh herten evel,
'T veranderde doch haest, daer quam een dicken nevel,
Die sonne, dagh en vaert, belemmerde gheheel,
Waer door Schip-lieder vreugd' veranderd' in krakeel:
Want d' een woud' hebben, dat sy 't ancker neder lieten,
End' d' ander seyd', laet 't schip voor wint en water vlieten:
Maer t' wijlen sy alsoo daer stonden dweers ghesint,
Verdween den dichten mist, door eenen snellen windt,
Soo dat men niet in tijts en konde 't seyl in trecken,
'T een scheurd' of 't ander brac, men sag d' hooft-touwen recken,
Als snaren aen den boogh, 't seyl als een trommel-vel
Ghespannen stondt. Vergramt, uytwijsende quaet spel,
Daer sagh men Boream, met bringend' uyt den Noorden
Den Blaeu-gehelmden Godt, siend' als een fel verstoorden,
Die beyde met haer macht bestormen quamen 't schip:
Elc schip-maet steld' hem kloec daer tegen als steenklip,
Soo wel om schip en goet, als om het lijf behouden,
Som deden pooghen groot, om 't seyl in een te vouden,
End' d' ander oock vergeefs om vellen neer den mast,
De derd' heeft met de puts te scheppen hem gherast,
Maer weynigh hielpt of niet, wat sorge dat sy droegen,
De baren staegh in 't schip al t' overmatigh sloeghen,
En altijt meer en meer 't onweder hem op stack,
So dat door 's waters kracht 't roer van den schepe brac,
Want steyl als berghen hoogh soo resen op de golven,
Dan overwelfden s' ons, 't schip scheen somtijts bedolven,
Ja 't was wel menichmael met water soo vervult,
| |
| |
Dat arbeyt werdt verkoelt, end' ons vergingh 't gedult,
Men hoorder anders niet dan suchten ende karmen,
'T sou hebben wel beweeght een steenen hert t' erbarmen:
D' een riep tot zijnen Godt, om doch behouden 't lijf,
Een ander klaeghde vast van kinders ende wijf,
Som susters ende broers, soo dat elck sorghd' om 't zijne:
Maer 't swaerste last van al, dat ons aended' meest pijne,
Dat was den Donck'ren nacht, die ons bedecken quam,
En niet meer lichts en liet, dan uyt des Blixems vlam,
Die ons so heeft verschrict, mits zijnen broer den Donder,
Dat 't scheen al om gekeert, 't nat boven end' locht onder,
'T gewichte met den windt 't schip druckten dattet boogh,
Dan hief hem 't water op, datt' naar de Wolcken vloogh,
Dan daeldet wederom tot in des Zees afgronden,
So dat door 't swaer onwe'er 't schips plancken gansch ontbonden:
Want g'lijc een Toren hoogh moet vallen als hy breect,
Of g'lijc een Steenrots steyl, die hoornig opwaerts steect,
End' door aerd-beving valt, vermorselt oock die 't lijden:
Alsoo werdt oock het schip rond'om van alle sijden
Gheborsten en ghescheurt, ghewentelt gins en weer,
Een stuck oock van den mast viel plotseling daer neer
Op eenen die daer sat en schuylde voor 't afgrijsen,
Als icker noch om dinck, mijn hayren bergigh rijsen,
Hoe grouwelijck dat 't schip eens van een golf afviel,
En 't water hem ontsonck, alsoo datt', als zijn kiel
Stict teghen harden grondt, geplettert bleef in stucken,
'T welc 't schip vol water bragt, en ons in groot verdrucken
End' noch ten laetsten, laes, ist om ghesmeten dan,
Met meerder woel-ghetier, dan yemandt dencken kan.
Doen sorgder niemant meer om vrienden, goet of schatten,
Maer elck een ded' zijn best als hant-gau, om te vatten
Yet wat van schips gereck, 't waer boeyer, spriet, of luyck,
Dan uyt het schip gespoelt, 't was wel tot hulps gebruyc
Ghebesicht wat van som, die slechts so veel noch kregen,
Dan al en hielpt haer niet: want siet, daer quam slagregen,
Die 't al heeft uyt haer handt ghewrongen oft ghewoelt,
| |
| |
En ander zijn door kracht der baren af ghespoelt:
Ooc met het schips omkeer, wel som te gronde soncken,
Soo dat sy deerlijck daer ellendigh zijn verdroncken,
End' geenen Mensche meer daer van ontkomen is,
Dan ick (daer van ik weet:) derhalven ick ghewis,
So langh ick leven sal, Godt dancken moet daer vooren.
Verwondert en verblijt ben ick in dit aenhooren,
En elck die 't hoort en leest, sulcx oock wel wesen mocht:
Danck zy den Goden al, van Aerde, Zon end' Locht,
Dat sy u, mijnen vriendt, noch hebben 't landt gegheven,
Maer hoe quaemdy daer an, geswommen of gedreven?
Verhaelt my doch noch dat, soo 't eenighsins u past.
Het paste juyst alsoo, een groot stuck van den mast
Quam my ghedreven toe, als my den windt end' vloeden
Afsmeten van den boort, maer snel most ick my spoeden,
Eer ick hem noch ghekreegh, dit hielp my aen een klip.
Maer warender niet meer, dan ghy alleen, in 't schip,
Die in het Lust-tooneel verlust oock wilden werden?
Besloten hadden wy dees reyse met ons derden,
En dat wy souden dan t'saem keeren we'er naer huys.
Och dat heeft u ghetreft, ja 't is my selfs een kruys,
T' aenhooren 't ongheluck, in plaetse van verblijdingh,
'T is om te zijn betraent, al hoorende dees tijdingh,
Dat Phoebi vrienden lief soo qualijck zijn ghetoeft,
En dat ghy 't hebt ghesien, gheleden en gheproeft,
'T welc u 't gemoet benaut, en 's lichaems kracht vermindert.
Hoe, heeft Apollo niet dit misval doch verhindert?
Hoe, heeft hy niemandt kloeck tot uwer hulp verweckt?
Want reys' en al 't ghebauw heel t' zijnder eeren streckt,
Nieu Maet-dicht onghewoon men daer in sal verklaren,
Mercurius is selfs ghetrocken, om vergaren
| |
| |
Gheheel der Goden heyr, soo van verr' als van na:
Doch Momus met zijn lief, de boos' Invidia,
Die soecken altijts noch elcks lust tot Konst verflauwen.
Dit ongeluck voor ons heeft hy voorwaer gebrauwen:
Want als hy heeft ghehoort, hoe menigh Konst-lief gast
Dit schoon ghebauwsel socht na Thracy-wout hy vast
Ghetrocken is met haest, in nijdigh quaet op setten,
Om die vast reysden heen, den voortganck te beletten:
Ghekomen zijnde snel daer Boreas in woont,
D' oorsaec van zijnder komst heeft hy hem stracx vertoont,
End' badt, dat hy hem wou in zijn begeert gherijven.
'T antwoort was: nu wel aen, 't sal geensins achter blijven,
Dat ghy aen my versoeckt, 't sal wesen naer u stem.
Terstont hy gingh, en nam den Palemon met hem,
End' pooghde met der haest dit schielijck te volbringhen,
T'wijl d' ander Goden veel beschickten ander dinghen:
Want Iupiter was rechts ghetoghen in zijn sael,
Om met zijn Iuno wijf te houden 't avontmael,
Daer 't Ganimedes hem leyd' alder eerst voor ooghen.
Diana was oock in haer wooningh, om haer drooghen,
Haer hebbende ververscht in 't kleer waterken reyn.
Apollo was ghereyst na 't Amplytische pleyn.
Neptunus was naer zijn Eylanden wijt ghetoghen.
Mercurius in 't rijck Hesperien ghevloghen.
Ja (soo het blijck'lijck scheen) en was 't gheselschap noyt
Van een soo wijdt verseylt, alst nu wel was verstroyt.
Dies moestent met der Doot mijn medemaets bekoopen,
End' of hulp-biedigh daer hadd' yemant komen loopen,
't hadd' al om niet geweest, ons schipbreuc was geschiet.
Nu ick aldus dit hoor', en dinck ick anders niet,
Of Momus hevet my oock soo beschickt te lande:
Want schade, schimp' en smaet, leedt ic seer veelderhande,
Van in 't begin des wegs, 't verschricken heugt my noch,
Alst my te vooren komt: maer wilt my segghen doch,
| |
| |
Wie heeft dees heymel'heyt ghegheven u te kennen?
Doe ic daer lag aen 't strant, daer staeg de Zee komt rennen,
Een Stemme my aensprack in droom uyt Klare-wolck,
Dit maeckte my verbaest, want ick en sach geen volck,
Noch ick en weet oock niet, wie my heeft aengesproken,
Maer ware niet soo snel den dagh ons gantsch ontdoken,
Ghy hadt my 't heel bescheydt van u reys' oock vertelt.
Ja hadd' ons (so ghy seght) den nacht so niet versnelt,
'K soud' hebben noch gevraeght na die twee ander gasten,
Haer Spreeck-woort, of hen Naem: maer 't waer tijt dat wy pasten
Te letten op den wegh, licht geeft hy sulcken schijn.
Ick sie dat wy niet wijdt van 't Lust-tooneel en zijn,
Den Bosscher staet by 't Bosch, ick meene daer t' herbergen.
Den wegh en kenn' ick niet, dies woud' ic dy wel vergen,
Woudt ghy te brenghen my tot by den groenen muer,
Daer nu in korte wijl ghebauwt is een nieu Schuer,
Een Konste-lievigh Geest is daer woonachtigh binnen,
Die Konstenaers en Konst men stadigh siet beminnen,
'T is een beweger wis van veel nieu-vondigh Werck,
Wy werden t'saem verblijt en well'kom in zijn perck,
Of wy schoon onversiens hem soecken te betrapen,
End' soo ghy dincken kont, my lust bet wat te slapen,
Dan langer gaen of staen, 'k en hebbe' nau lust noch vreugt.
'S gelijcx ist ooc met my, so ghy Vrient dincken meugt,
Van soo veel moeylijck gaen my swellen al mijn aders,
Dus will' ick strecken my al op end' aen dees Bladers.
Vlysses eens benaut ghebruyckte dese konst.
Maer Hope seyt my dat d' Houtvester hier houdt wonst,
Die Bosch-heer is van 't bosch, daer wil ick my versorgen,
En rusten desen nacht, end' dan wy moghen morghen
Noch doen een wijdt verhael van mijn gevaer niet kleen.
| |
| |
'T heeft al veel beter smaeck', als vele zijn by een,
En dat sal morghen zijn, met ander veel ter banen.
'K hebb' ander van dit Bosch ooc hooren wel vermanen,
Dat 't geeft seer soeten reuck, welsmakende goed' vrucht,
Ja dat de Musas reyn daer maecken soet gherucht,
Met onderlingh ghesang gaen sy daer dickwils spelen,
Maer vriendt, 't is tijdt dat wy elckander Godt bevelen,
Gaend' elck tot zijnen Weerdt, eer datt' te late wort.
Ick vind' om sulcks te doen my self oock aengheport,
End' morgen willen wy gaen sien de vruchtbaer rancken:
Van goet gheselschap (vriendt) wil ick u nu bedancken,
End' wensch' u altijt voort verheuginghe seer soet.
En ick u insghelijcx: vaert wel in Gods behoedt.
Liefde baert vrede.
Pieter Vergeel suen.
|
|
Auteursrechtvrij