|
| |
Dit dan na lust overlesen hebbende, ende vast veel over- leghs daer van in mijnen sin
makende, vandt ick my met ernstige toeghenegentheyt ghedrongen, eens te gaen na d' ander Poorte,
om te besien wat daer (my behaghelijcx) soude moghen wesen. Alwaer komende, ick sagh aen d' een
sijde van den ingangh, aenghehecht staen, twee ghedichten van onghelijcke grootte: d' eerste
was, eenen Seyndtbrief van eenen Dichter aen zijnen Vriendt, daer in hy verhaelde zijnen (veel
behinderden) lust, die hy hadde tot de Dicht-Konst, ende het vermaerden der rijcke Vlaemsche tale, alsoo luydende:
| |
Elegie, oft Klaeghdicht, van I.D.l.r aen K.V.M.
DEn soeten Nachtegael verlangt, noch haeckt so seere
Naer schoone Lenten niet: geen blomken ooc hoe teere
Naer lievelijcken dauw: noch Rijmer oock hoe strang,
En nam noyt soo ghereet naer Ocean den gangh:
Als ick (beminden Vriendt) en doe naer onse Musen:
Ons' seggh' ick, onse zijns', als dies' in onse huysen
En dulden maer alleen: alleen ick segghen magh:
Om dat wy moeten sien, alsoo men eertijts sagh,
Dat sy van elck veracht, versmaedt zijn end' versteken,
End' sonderlingh van die, die fraey gaen opghestreken,
Noch kreupel, manc, oft blint, verschrompelt oft geplot:
D' onwetentheyt, naer aert, altijt met ander spot.
De Reden leyder is: ja leyder magh ick segghen,
| |
| |
Dat die vernuft onwijs ons Muses schoon weerleggen,
Om datse niet en sien de Konst ten rechten in:
Sy houdent al voor goet, geplot, manck, sonder sin:
Al isser hooft noch steert, noch Muses gheen ghelijcke,
Het moeten Musen zijn, 't is d' oude Reden-rijcke:
By Mydas in den stoel sit Marsis onghevilt:
Ten helpt noch keerss' noch bril, daer 't volck niet sien en wilt
Ick seyde daerom dan, laet ons ons' Hoofden rusten,
'T is moeyte doch voor niet, wie soud' den arbeydt lusten?
'T waer teghen mijnen sin: want als ick segghen moet,
Den arbeydt die is licht, van datmen gheerne doet.
Maer of ic hebbe my (soo 't schijnt) hier gaen verheffen,
Tot nevens uwen stoel, wilt anders dat beseffen:
Want 't woort ons en ons tween, en strect hem maer tot daer,
Om dat ick ben alleen, die u wil volghen naer.
Dat ghy my hebt belast, by voorgaend', en dees leste,
Soud' ick wel willen doen, end' voorts in als mijn beste,
En faeldet niet aen Tijdt, end' meer noch aen 't verstant:
Al sitt' ick still' alleen, met penn' al in mijn handt,
Of daer ghebreeckt my sin, of hier faelt my goed' mate:
Of nu ghekrijgh' ick vaeck, of dan soo ist te late:
Of yemant vraegt naer my, of derwaert moet ick gaen:
Of dit moet zijn beschickt, of dat moet zijn ghedaen:
Of dien hebb' ickt' belooft, of desen moet ick helpen:
Of soo men siet den kerst, of dickwils maer de schelpen:
Of sy en komt maer in, of hy neemt zijn vertreck:
Of 't wijf komt overdweers, end' spreect al van gebrec:
End' wat in huys behoeft, van kleeren, eten, drincken:
Dan peyns' ick, dat is waer, ic moet wat anders dincken:
Hier af komt kleen ghewin, maer wel groot tijt verlies:
Van niemant geenen danck: dan dinck ick boven dies,
Sot is hy, die den tijdt laet onachtsamigh lijden:
Want Tijdt (alsoo men seght) en komt niet t' allen tijden.
Och dat ick niet en ben, dinck ick somtijts daer by,
Als sulcke, des' of die, van alle sorghe vry,
Hoe soud' ick 't rijcke Vlaemsch uyt Lethes helpen halen,
| |
| |
End' zijnen lof uytbreen verr' boven ander talen,
Als die, die gheen behulp van niemandt noot en heeft.
Dan segg' ick tot my selv', als ghy u slechts begheeft
Tot 't ghene dat ghy kont, wat wildy voorder sorghen?
Die geeft al dat hy heeft, al 't ander moet m' hem borgen,
Hoe wel dat my den tijdt bysonder nu behoeft,
Door 't overvloedigh werck, dat my komt aengesnoeft,
Noch hebb' ick desen tijdt, den tijdt om u ontstolen,
Al mijn bekende groet, end' blijft den Heer bevolen.
'T Werck gheeft ghetuyghe.
Naer 't overlesen van dit, sloegh ick oock mijn ghesicht op het ander minder Ghedicht, het
welcke (hoe wel kleyn) voorwaer niet te verachten en was: want het hielt in,
Den waerom, dat alle konsten aenghevanghen oft gheleert worden.
DRie dingen yeg'lijck meest te leeren Konst bewegen,
'T een Gelt is, 't ander Eer, end' 't derde Lust tot Konst:
Die Gelt soect, op den wegh komt Giericheyt hem tegen,
Die 't voortgaen hem belet, dies hy maer leert op 't ronst:
End' die naer Eere staet, verwerft wat meerder jonst,
Mits Ydel eere wel na Konsten boom kan leyden,
Dan soo hy om de Vrucht, niet om den Boom begonst,
Hy 't Onrijp plucken sal, geen recht gheniet van beyden.
Die d' aengeboren Lust den wegh hier gaet bereyden,
En staeg in Liefden vlam, voortdrijft daer toe met kracht,
Van dien sal Neersticheyt noch Lijdsaemheyt niet scheyden,
Waer door in Arbeydt hy tot Konste werdt ghebracht,
Wiens Oeff'ning namaels Faem met Gelt en Eer versacht.
Deught verwint.
|
|
Auteursrechtvrij