Den Nederduytschen Helicon

Eer ick my nu wel versadight hadde, van dese ooghlustighe schilderije te staen besien, oversien ende doorsien, soo hebbe ick onversiens eens omme ghesien na d' ander sijde, ende daer sien hanghen een schoon Tafereel, beschreven met groote vergulden letteren: ende om den inhoudt te weten, is mijnen gheest belust gheworden, my derwaert te keeren, ende 't selve eens aendachtelijck te overlesen, ende hebbe daer in gheschreven ghevonden, een

Lofdicht der Duytscher Talen.

AY trom, trompet, en krijghs rumoer nu sust,
U grof ghebas my niet te hooren lust,
U dompigh vyer en kan my niet verwarmen,
U ballen hardt en lust doch mijn swack armen
Te keeren niet: Ay 't is een ander liedt,
'T geen my vermaeckt, 't en is het briesschen niet
Der peerden stout des krijgs, die grimmig rasen,
Als wanghen ront in 't koper trompigh blasen,
En 't kalver huyt ghespannen als een krans,
'T ghehoor verdooft door stocken snel ghedans,
End' stickend' poer, uyt holle buysen dondert,
Dat d' aerde selv' al schuddend' schijnt verwondert,

[p. 62]

 

Van 't groot gheluyt: Ay sus, my dunckt, ic hoor

 

Een soet ghesangh: en ist niet in den Choor

 

Daer ses en dry ghesusters singhen t' samen?

 

Ay soet gheluyt! wie kan de maet soo ramen,

 

Soo juyst den toon te houden even langh?

 

O Dichter kloeck: O vinder van 't ghesangh:

 

Ja 't schijnt ghy selv' de lessen hier komt stellen.

 

In Boorten plaets, en wil ick my niet quellen,

 

Oft waer ghy zijt ghevoestert, aen wat kant:

 

'T is my ghenoegh, u hier te sien int landt

 

Der Bataviers. Of dan Beotij lieden

 

In slaep oft droom veel vreemde fabels dieden,

 

En acht ick niet, 't is ydel rom om prijs,

 

Onvast ghegront, een schoon ghebauw op 't ijs.

 

Ay 't brandigh licht, dit hoogh gesticht, ten dale

 

By Pluto sendt: Ay d' alder oudste tale

 

Te rommen heeft van sulck een eel gheboort.

 

Wat romt den Griec? Wie heeft doch oyt ghehoort,

 

So lang de Son heeft d' Aerden kloot beschenen,

 

Dat eerst ghesangh ghevonden is t' Athenen?

 

Hun Helicon, end' onsen witten blinck,

 

Acht ick ghelijck: want als ick 't wel bedinck,

 

Geen plaets kan konst oft wetenschap yet geven.

 

Wat romt dan 't kint van oudtheyt oft lang leven

 

In Konst meer dan zijn Grootvaer oudt begrijst?

 

Bekanus schrift ons klaer ghenoegh bewijst,

 

De duytsche spraec, outst, rijcxt van al te rommen:

 

Ooc schijnt hun naem hier van te zijn gekommen,

 

Of Alle Man van in 't begin duyts sprack,

 

Tot op den tijdt, doe tonghe dwaligh brack

 

De meeningh dwaes van d' Babylons geslachte.

 

Wie sagh daer Griec, die steen oft kalc toebrachte?

 

Seght Phocides, eersuchtigh waenwijs volck?

 

Wie vant 't Gesang? Wie was der Konsten tolck?

 

Heeft Iubal niet 't ghesangh al langh ghevonden,

 

Eer oyt Atheen in wendels was ghewonden?

[p. 63]

 

Sprack Iubal duyts, den ghever niet te min,

 

Daer 't al van heeft zijn uytgangh end' begin?

 

Hoe komt den Grieck hooveerdigh dus te pratten

 

Op anders goedt, oft op gheleende schatten?

 

Ay of ghy lacht, oft schuddebolt u hooft,

 

U vreemt ghedicht en wordt nu niet ghelooft:

 

Een vaster grondt en beter stijl wy treffen,

 

Om Scheppers werck, end' Schepper self verheffen.

 

Ay rust nu Grieck, oft volght u Voorders stap,

 

En slijt u tijdt nu niet met yel gheklap.

     De Liefde sticht.