Den Nederduytschen Helicon
(1610)–Anoniem Nederduytschen Helicon, Den–
Auteursrechtvrij
[pagina 45]
| |
Neemt wille voor de daet, macht kan geen wil volbringen.
Liefhebber der Konst.
Wat deught doet oeff'ningh al, in reyn lofbare dingen!
Voorbeelden veelderley, nu blijcken hier ter stadt:
Wat hebben wy nu t' saem van Konst ontdeckt al schat,
Die anders noch versmoort in Lethes laegh verachtigh!
In Konsten vierigh.
Goed' oeff'ningh voester is van elcx natuere krachtigh:
Want Konst zijnd' ingelijft, den Mensch noch jong gejaert,
't blijct sonder oeff'ning goet, geen Konst hy toont noch baert:
Maer als onvruchtbaer lant, blijft zijnen aert gedoken.
Neerstigh Ondersoecker.
Maer wat soudt seggen ghy, had ons niet heel ontbroken
'T volkomen rijp verstandt, om rechten uyt dees saeck,
Die soo veel sins behoeft, dat schier haer reyn vermaeck
(Dwelc is haer eygendom) door sulcx veel wort benomen?
Oudt ghebruyck.
Elck hem met u genoeght, laet dit u herte vromen,
Maer lust my voort beweeght, u yet te vraghen noch:
Ist Konsten eyghenschap, gheen sins te lijden doch
Wat vreuchdigh soet vermaec, met dranck van bier of wijne?
Is (vraegh ick) soo de Konst, oft van alsulcke mijne,
Dat 't lichaems voedtsel goet, niet mogen soud' by haer
Ghenoten vreuchdigh zijn? dat sou Natuere swaer
Wel vallen, end' soo waer sy al te hardt bestreden.
Neerstigh Ondersoecker.
O neen sy, vrylijck neens, en 't waer oock teghen reden,
Waer soo Natuere kranck ontrooft, dat haer toekomt,
Alst komt met red'lijckheyt, zijt daer af niet verschromt,
De Konst geen vrecheyt prijst, maer soect slecht vroeg en late
Dat elck all' overdaet, na zijn vermoghen hate,
Op dat Gods gav' by maet, altijt magh zijn gebruyckt.
Oudt ghebruyck.
U Reden 't hert verlicht, dat mistigh lagh besmuyckt,
Ick neem van u in danck, dat ghy my jont uyt minnen.
Liefhebber van der Konst, komt, rusten laet u sinnen,
| |
[pagina 46]
| |
U herte wat versterckt, met dat u komt ter handt.
Liefhebber der Konst.
Ick danck u hooghelijck, nu ghy die vierigh brandt
In Konst, mijn herte gloeyt tot u, alsoo 't kan blijcken,
Dit wort u toeghedocht, dus willet na u strijcken,
Na u Natueren eysch, laet van u zijn ghenut.
In Konsten vierigh.
Ick neemt met vreugt in danc, als komend' uyt den put
Des herten mijnes vriends: Tot u konstrijcken sangher.
Sanger.
'T wort nu met lust aenveert, wil ooc niet toeven langer,
Mijn jonst te uytten reyn, mits 't lieflijck sangs gheluyt,
Elck acht in feesten meest, den sangh het best besluyt.
Hier wordt ghesonghen, eenvoudigh, veelvoudigh, soo veel
alst voeghlijck is.
|
|