|
| |
Liedeken.
DAer liefde groeyt // en konste vloeyt,
Magh 't herte wel verblijden,
Comt onvernoeyt // ter feest u spoeyt,
Vreest niet Zoilus benijden:
Want siet, aen alle sijden
Is ons ghesent // veel hulp ontrent,
Dies 't fondament // blijft ongheschent,
Laet liefd' ons niet ontglijden.
Siet hoe Parnas // nu op dit pas
Gheladen staet seer schoone,
Van sulck ghewas // niet veel men las,
Elck krijght hier vreught te loone,
Op Helicon // schoon als de son,
Sint elck begon // Lofkranssen won,
Ja elck een eeren kroone.
Al wort ghetracht // op 't hoogst ghebracht,
De Dicht-Konst reyn ghequeten,
'T woort groot van macht // wort niet veracht,
Maer blijft naest 't hert gheseten,
| |
| |
Als noodighst onghemeten,
Eerbare vreught // die 't hert verheught,
Ghy pleghen meught // by maet gheveught,
Doch 't beste niet vergheten.
Vorstinne reyn // elck niet ghemeyn,
Na groot en kleyn // vloeyt u fonteyn,
Die u met jonst aenkleven,
Zijt ghy vermaert // vry best van aert,
Dus die bewaert // hier zijn vergaert,
O lofbaer Konstenaers, wiens lof meer vloeyt dan ebt,
O Konst voortsetters kloeck, die daer ghedroncken hebt
Uit Castalides vloedt, en Pegasis springhader,
U geestigh vroet beleyt, nu hert en gheest te gader,
(Meer als den Diamant) inwendigh soo verblijt,
Dat 't uytwendigh ghelaet, betoont als nu ter tijt,
Met veel mercteecknen klaer, van sulcx de rechte waerheyt,
Al ware jonstigh my, ghejont al sonder swaerheyt,
Heel Cresus grooten schat, oft oock Pelias dranck,
Niet meer waer ick verheught, dan my nu het geklanck
Van uwe red'nen soet, verheught op deser erven,
Dus gaet vry voort en voort, soo ick u menighwerven
Heb hertelijck versocht, vreest arbeydt noch ghepijn,
Doch dat nootsaeck'lijckst is, moet meest betrachtet zijn,
Een deuchdig vreugts vermaec schuylt hier doch altijt onder,
En sulcx magh zijn ghepleeght, doch nootsake bysonder,
Daerom dees Konst hantiert, als schuldig toe verplicht,
Dat ghy u selven leert, en uwen naesten sticht,
'T nut laten ende doen, tot stichtingh in den lande,
Voeght u tot sulcke deught, al waert ter weerelt schande,
Niemant doch oorsaeck gheeft, om lasteren dees Konst,
So meught vercrijghen ghy een plaets' in Famas wonst,
Daer ghy in woonen sult, tot 't eynde van der weerelt.
| |
| |
Sulcx ons voornemen is, dierbare schoon bepeerelt,
Gheeft Godt ons zijn genaed, de daet sal volgen 't woort:
Doch nu voor desen tijt, dewijl den tijt loopt voort,
Ons sinnen gantsch vermoeyt, wy zijn van sulcken rade,
Van hier te scheyden siet, eert werden mocht te spade,
O Maeght, ist uwen danck, wy zijn daer toe ghesint.
Sulck' eerbaer herten vroet, zijn van my seer bemint,
'T is mijnen wil en danck, 't sal oock zijn eerlijck mede,
En doende sulcx, ghy sult veel opspraeck en onvrede
Verwinnen, die te recht en t' onrecht wort verbreyt,
Een Konst-rijck eerbaer hert, wort eere na gheseyt.
Oorlof lofbaer Meestresse,
In danck neemt ons voortstel:
Door u Konst-rijcke lesse,
Wort menigh dick gheleert.
Oorlof lofbaer Meestresse,
'T streckt ter verdervenesse,
Die booslijck hier verkeert:
Want oeffeningh in deught,
| |
| |
Oorlof lofbaer Meestresse,
In danck neemt ons voortstel.
Oorlof beminde mijn, ick vaet u meeningh wel,
Die was, is, en sal zijn, beveel ick u al t' same,
En ghy aenhoorders al, die hier na den betame
U by ons hebt versaemt, om hooren ons doen slecht,
Afgonste drijft van u, in 't goed' ons faut uytleght,
'T ghewas des nijts afsnoeyt, In liefde groeyt tot 't lest,
Niet my soo aengenaem: want siet, Ick wensch om 't best.
Ick wensch om 't beste.
Celosse.
|
|
Auteursrechtvrij