Nadruk. Jaargang 1

[p. 60]

Loepzuiver

De schrijver die nog geen tekstverwerker had, stokte.

Hij schonk zich nog een rode wijn in.

De schrijver voelde zich enigszins ontwricht. Bloeide plots een prachtige zin in hem op en hij kon hem niet gebruiken, stond hem zelfs in de weg.

‘De takshond bewaterde uitgelaten de laatste theeroos van de doktersvrouw..’

Mooie zin, ontegenzeggelijk, maar hij kon er niets mee doen.

De schrijver die nog geen tekstverwerker bezat, hield zich immers met heel andere dingen bezig, met duistere zaken eigenlijk.

Hij had de gordijnen strak gesloten. Niet dat iemand bij hem, vier hoog, naar binnen kon kijken, maar toch. Er bestonden verrekijkers, infraroodlenzen. En het halve heelal hing vol met spionagesatellieten.

Dus je wist maar nooit: waakzaamheid bleef geboden!

Anders zou hij zijn stipendium misschien nog kwijt kunnen raken, want om zich een tekstverwerker te kunnen aanschaffen, was hij bezig, naamloos natuurlijk, met de redactie van het jaarboek van een groot golfplatenbedrijf. De fabriek produceerde onder meer golfplaten met eterniet, en zelfs asbest, duurzame materialen, ook dat nog, maar vooral kankerverwekkend, milieuverwoestend, schier dodelijk voor alle natuur!

‘En’, grinnikte hij verloren voor zich heen, ‘wat is natuur nog in dit land van mist, mestoverschot en zure regen.’

Was het redigeren van een jaarboek vol giftige golfplaten feitelijk niet doodgewoon heulen met de vijand? .. Co .. Cobola? .. Hij raakte het spoor volkomen bijster, was het woord volledig kwijt.

Hij vond het weer terug in de oude groene woordenlijst: collaboreren. Voorkeurspelling met een c. Misschien kon je alleen maar collaboreren als je niet wist hoe je het schreef.

Godzijdank was hij pas vier toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Wat dat betreft was de schrijver loepzuiver!

ALHOEWEL, ER WAS DIE DUITSE WEHRMACHTSOLDAAT GEWEEST! Die had hem in 1941 in Nijmegen, tegenover het Krayenhoffparkje, opgetild, toen hij als kleuter een ansichtkaart voor een zieke tante op de bus moest doen. Maar ondanks zijn jeugdige leeftijd was hij ogenblikkelijk in verzet gegaan.

[p. 61]

Hij had de Duitse soldaat kordaat de rood-wit-blauwe linten laten zien waarmee zijn slobpakje was dichtgeknoopt. De vijand had hem meteen hardhandig op de tegels teruggezet. Of hij daarna ook nog spontaan ‘Het Wilhelmus’ had ingezet, wist de schrijver zich niet meer te herinneren. Er kon echter ook niemand getuigen dat hij het níet gedaan had.

Hij schoof de teksten voor de giftige golfplaten van zich af, schonk zich nog een rode wijn in. Hij voelde zich geteisterd. Misschien moest hij toch eens overgaan op dat alcoholarme bier. Een kennis in de kroeg had daar schamper over opgemerkt, dat het net zoiets was als rijden op een fiets zonder wielen. Nou ja, dacht hij, dan liet hij de fiets maar staan.

Hij keek op de klok. Die stond stil.

Een tijdloze loomheid golfde door al zijn leden.

Wijnvlekken zochten hun weg tussen de warrige letters.

De schrijver die nog geen tekstverwerker had, staakte de strijd.

Morgen kwam er weer een dag.

Al was je daar nooit helemaal zeker van.

Dit verhaal werd geschreven door Fried Peterz en voorgelezen in de Trippe-uitzending van Camera Obscura op 12 november 1988