De muzen

[p. 90]

De waterlelie.

De lente lacht en 't jeugdig groen der dalen
Schuilt ned'rig weg in 't rijke bloemfestoen,
Doch 't schoonste kind van 't welige saizoen
Is 't wit gebloemt' dat we op den stroom zien dwalen.

De zuivre kelk, omringd door helder groen,
Zien we in den glans der maagd'lijke onschuld pralen;
Zij koestert zich in 't licht der zonnestralen,
Als koningin van 't wieglend stroomplantsoen.

Doch naauw verbruint het malsche groen der boomen,
Of 't bloempje zinkt in 't kille bed der stroomen
En zon en licht en leven zijn voorbij.

We ontwaken snel uit d'eerste en zoetste droomen!
En 't jeugdig hart, vol liefde en Poëzij,
Boet al te duur heur zoete tooverij.

Eduard Wit.