De muzen
(1834-1835)– [tijdschrift] Muzen, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 77]
| |
I.Cecilia.
Zacht ruischt de toon van 't stervend harpakkoord,
De blanke hand zinkt langs de dunne snaren,
De ontgloeide ziel zweeft rond in reiner oord
En hoort verrukt het lied der Englenscharen.
‘O! keer terug en geef de toonen weer
In 't vroom gemoed met diepe kracht gedrongen,
De luistrende aard knielt dan aanbiddend neer,
Bij 't hemelsch lied door uwe mond gezongen.’
Zacht ruischt de harp in zuivre harmonij;
Op 't maagd'lijk hoofd daalt hooger lichtglans neder,
De heilige zingt: en in haar melodij
Ontvangt de mensch 't verloren Eden weder.
| |
[pagina 78]
| |
II.Schipbreuk.
De storm vliegt rond langs de opgeruide golven,
De lucht is zwart en zwarter is het meir;
De ranke kiel in 't schuimend nat bedolven,
Of steigrend op den rug der golven,
Trotseert het buldrend weêr,
En 't moedig lied der wakk're schepelingen
Klinkt door den storm, bij 't forsch en krachtig zingen.
‘In des afgronds duistren schoot
Schuilt de dood;
Wie voor 't golfgeklots moog' beven
Wende vrij den smallen steven.
't Lust ons als de meeuw te zweven
Waar de zee 't onstuimigst bruist;
En als vrije mannen
't Breede roer te omspannen,
Met gespierde vuist.’ -
Nog jaagt de storm langs de opgeruide golven,
De lucht is zwart en zwarter is het meir;
Doch 't ranke schip in 't schuimend nat bedolven
Herrijst niet op den rug der golven,
En 't lied herklinkt niet weer. -
| |
[pagina 79]
| |
III.De spiegel.
Frons de blonde wenkbraauw niet,
Laat geen rimpel 't voorhoofd plooijen,
Als ge 't lokkig hair wilt tooijen
In 't kristal van d' effen vliet,
En mijn spiedend oog U ziet.
Frons de blonde wenkbraauw niet!
In uw hut, met veil omwassen,
Zou geen gulden siersel passen;
Schooner spiegel dan de vliet,
Lieve linda is er niet.
Frons de blonde wenkbraauw niet!
'k Zag in rijk getooide zalen,
Menig' trotschen spiegel pralen;
Schooner beeld, dan in de vliet,
Allerliefste, zag ik niet.
Frons dus 't blanke voorhoofd niet!
En zoo ruwe winterstormen
't Vochtkristal tot ijs vervormen,
Ligt, zoo ge in mijne oogen ziet,
Linda, mist ge uw' spiegel niet.
Eduard Wit.
|
|