Momus Program

Et kammeneerke.

Dao waos e kammeneerke, Truike,
Dat wou zoe geere trouwen goon.
- En eeder preuf ins van dat nuike,
't Is vreug of laat, das onderdoon. -
Mer wie ziek noe get goods gegeven?
Dat maolde Truike in de kop;
Want in et houw'lik smaal te leven,
Dee wêijer gong bij heúr neet op.

Woe neet is enen haos te vangen,
Dao ziin de vrijers drommels raar.
Eus Truike leet de lip zoe hangen,
Dat heúr Mevrouw dat woort gewaar.
Die dacht: wat maag eus Truike plaogen?
En vroog heúr: zék, wat is et dan?
- ‘Mevrouw, ich wél me leid neet klaogen,
Mê!... 'ch hêi zoe geeren ene maan!’

‘O! - zag Mevrouw - das licht te vinden,
Dee wins is déks te gauw vervúld;
Mer laot tich oppe mouw niks binden,
Want anders weurste mer gekúld.
Op twintig gúllen konste téllen,
Die zét ich tich es broedschat tou,
Mer geere zou ich kinnen wéllen
Wee dine maan dan weerden zou.’

Et meidske waos van vreúgd wie dronken.
Den daag waos nog neet um, of blij

[p. 3]

 

En trots, dao kaom ze mét em pronken:

 

‘Mevrouw, zeet mine leeste hei!’

 

Dao stont e keelke, e mager schrenske,

 

Stiif, plomp, en roed van haor!

 

't Waos veur te lachen, zoe en henske,

 

Dat neet ins recht gewassen waor.

 

 

 

‘Foi! - zag Mevrouw - onnuzel Truike,

 

Is dat veur dich noe ene maan

 

Ich weit neet wie e núgger vruike

 

In zoe get zich verleeven kaan.’

 

Et kammeneerke kós neet zwigen,

 

En zag, zoe sneppig es ene sprieuw:

 

‘Wat is dan ouch veúl raars te krigen,

 

Veur twintig gúllen in dees ieuw!’

 

 

 

G