Den minnelijcken roosen-knop

[p. 59]

Geen druck het Hert noch leet vermelt, Als wordt de Liefd' met Liefd' vergelt.

Stemme: Je languis malgre moy.

JONGHMAN.

VVEl hoe bedroefde Vrau!

Mijn liefste Lieff verheven

Waer toe soo grooten rau!
In 't bloyen van u leven,
Wat leet is u geschiet!
Dat soo u Ooghskens leken,
Wie baert u dit verdriet!
Dat gy kont schier gespreken.

DOCHTER.

Jonghman, vraeght gy noch dat

Wat leet dat my komt quellen!
Gy vraeght naer 't kondigh pat
Als doen veel loos gesellen:
g'Hebt achter rugh geseyt
Dat gy my wilt verlaeten
En spotten mette Meyt;
Syn dat u waere praeten?

JONGHMAN.

Jonck-vrou dat's klapperny,

Mijn hert, het is geloogen,
Mijn Lief, ghelooft dogh my,
En wilt u traientjens droogen,
Ick spreeck met trauw, en eer;
t' Is dat sy ons benyden,
Gelooft hun nimmermeer,
Stelt allen druck ter zyden.

[p. 60]

 

DOCHTER.

 

Jonghman u woorden soet

 

Ontraeden my het sorgen;

 

Doch, of u hert is goet,

 

Dat is voor my verborgen:

 

Geeft my een teecken van

 

U MIN, tot my bewoogen,

 

Ick ben te vreden dan,

 

Ick sal het u gedoogen.

 

JONGHMAN.

 

Op dat gy schoone Vrau

 

Niet meer en hoeft te vrefen,

 

Soo sult gy van mijn Trau

 

Terstont versekert wesen;

 

Myn Engel syt gherust

 

k' Wil daer mijn handt op geven,

 

Op Trauw dan eens gekust

 

En wilt blij-moedigh leven.

 

DOCHTER.

 

Jonghman nu is mijn hert

 

Van allen druck ontslaegen,

 

Ick ben bevryt van smert:

 

Adieu bedroefde daegen.

 

Al wat my is geschiet

 

Dat sal ick nu vergeten,

 

k'En acht de nyders niet

 

Komt Liefsten wat geseten.

 

 

 

Quaem naer 't lijden,, Geen verblijden,

 

Soo waer lijden groot verdriet

 

Maer naer 't lijden,, Kompt 't verblijden,

 

k' Acht daerom het lijden niet.