Den minnelijcken roosen-knop

[p. XXXV]

Voor den diep-sinnigen leser.

EEn kille huyveringh ons Vingers dreegh te kleunen,

Nu scheenen sy vertraeght, dan wacker, weer te dreunen;

Eer onsen geur'gen KNOP der MINNELYCKE ROOS,

Die jders Oogh versaeyt met sijne purp're bloos,

Durf spart'len uyt de Pen: mits scherp-getonghde menschen
Van Momi nyd'geschaer, die met een jver wenschen

Te schrobben jders schurft, te slabben in het vuyl

Gelijck de drabbe Vliegh suyght aende etterbuyl.

Ons docht: dit schamper volck sal sich hier aen vergaepen,
En 't Slangen vleesch alleen uyt den Driakel raepen:

Hun borst verkropt van Nydt, vergalden laster braeckt:

Oock goede spyse walght soo die een siecke smaeckt;

De sieckt vertwyfelt hem den smaeck: niet kander smaecken
Aen 't laster-sieck vernuft, sijn aert is: alles Laecken

Dit klopten ons aen 't Oor den nieuw-begosten loop

Van onse dartel Pen te kratsen overhoop,

Doch soo ons inne viel, dat al de slimste wielen

[p. XXXVI]

 

Meest raesen; 't schurfste Schaep meest Bleet, de plomste zielen

 

Meest buld'ren; ende dat het quaede Oogen sijn,

 

Die schem'ren voor een Kaers, oft voor de Sonne schyn:

 

Soo jeuckten weer ons handt, wy terghden moet te schaffen,

 

Niet tegenstaend' de vrees voor 't snaêtringh tegen blaffen

 

Van Momi slim gespuys; en dachten: niemant smaet

 

De Sonne, schoon den VYL sijn Gulde straelen haet.

 

Den ROOSELAER thoont dan sijn KNOP, die noch sal groyen,

 

Soo gy hem met den dauw geweerdicht te besproyen

 

Van 't laster loose sap, en soo gy hem bestraelt

 

Met u goet gunstigh Oogh, als s'op hem nederdaelt.

V L. Dienaers De Lieff-Hebbers vande Roos