De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

VII. Hoofdstuk.
Inhoud
Voorspoed des Schryvers, en weereldlyke gelukstaat. Dood van Wilhelmus en van Juffrouw P...., zyne grievende droefheid, en besluit, om een Christelyk leven te leiden.

GEdurende myn gantschen levensloop, waren myne dagen nooit vermakelyker geweest, dan tegenwoordig, zwemmende in loutere weelde. Wat doch is aanlokkelyker voor het vleesch, dan dat men in vollen voorspoed bemind word van een lief en ryk Meisje, 't geen in schoonheid voor de Mingodes niet behoeft te

[p. 198]

wyken. Ook is het aanlokkelyk, over anderen het gebied te voeren, en daar over als een Vorst te mogen regeeren. In dien toestant vergat ik alle myne vorige rampen, en dankte den Hemel voor een gelukstaat, die ik in myn Vaderland wel gezocht, doch nimmer gevonden had.

Aan de zyde van Wilhelmus was het geheel anders gestelt; in al wat my behaagde had hy een walg. Zyn uitspanning bestont alleen in eenige jonge Slaven om prys te laten lopen en worstelen, en in andere spelen, die weleer by de Grieken en Romynen in gebruik waren; doch met welke malligheden ik weinig op had, maar my met de geneugtens van dit leven vermaakte.

In weerwil dier uitspanning, sleet Wilhelmus zyne dagen in eene akelige kwyning, want zyn boosaardig Wyf hem het leven wars gemaakt had. Reeds vroeg by onze komst in dit Land, scheen het, dat hy hier welhaast zyn Kerkhof zoude vinden, gelyk hy wezentlyk, toen hy 'er slegts een jaar en zes maanden geweest was, het tydelyke met het eeuwige verwisselde, gevende in mynen arm den laatsten snik.

Ofschoon Wilhelmus my erfgenaam van alle zyne goederen verklaart had, griefde zyn dood my zodanig, dat ik ontroostelyk was; alle de zwarten onzer Plantagie beweenden hem als hunnen Vader.

[p. 199]

Mejuffrouw P.... had veel werk om my te doen bedaren, en ik geloof, dat, zo dit zoet Meisje my met hare lieftallige woorden niet overreed had, ik hem wel haast in het graf gevolgt zoude hebben.

Zo dra het lyk van myn lieve en dierbare vriend ter aarde besteld was, deed ik de Negers zyn uitvaart vieren, als wanneer bleek, dat die lieden, hoe redenloos zy ook schynen, nogtans recht dankbaar waren; want ofschoon zy de vryheid hadden, zich vrolyk te maken, storten zy een meenigte tranen ter gedachtenis van mynen Vriend, en hunnen Heer.

Ik begon weder de geneuchtens van dit leven te smaken, zo dra ik het verlies van myn harten vriend begon te verzetten. Mejuffrouw P...., die dagelyks in myne oogen in schoonheid en aanvalligheid toenam, bezinde my zo hartelyk, of ik door den trouw aan haar verbonden was. Geene uitspanning konde bedagt worden, die wy niet bywoonden, en onze onderlinge liefde ging zo verre, dat wy elkander over en weer erfgenaam van alles maakten.

Die onderlinge gemeenzaamheid verwekte wel een grooten nyd by onze Medecolonisten; doch onze groote rykdom sloot hen de lippen, vrezende zy een magtige party te vertoornen, die door een ieder gevleid en ontzien wierd, en wel

[p. 200]

voornamentlyk van de onmagtigen, die wy ook met ons vermogen hulp boden.

ô Bedorve Eeuw! ô bedorve Zeden, de Deugd behaald den hoogsten prys niet meer! de Deugd, de blanke Deugd, is thans een blooten naam, die in zich zelf weinig waardig is, zo zy door den Rykdom niet ondersteunt word. ô Bedorve zeden! gy verkoopt heden klater- voor geloutert goud. Zo worden onze dartele weelde, onze vermaaklykheden gekoestert van hen, die door hunne vlyerye voordeel denken te woekeren.

Maar wat zal men zeggen, al het ondermaansche is onbestendig en der vergankelykheid onderworpen. Myne dartelheid mishaagde den Hemel, want hy rukte den genen, op wien ik het meest bouwde en steunde, weg, en deed my zo diep door hartenleed wegzinken, als ik te voren door weelde was opgetogen.

Mejuffrouw P...., wien ik zekerlyk getrouwt zoude hebben, zo zy hare keuze had vry gehad, als wanneer zy ook nimmer den ramp zoude hebben ondergaan, die zy nu bezuren moest. Mejuffrouw P...., zegge ik, wierd op een zekere morgen dood in haar bed gevonden, niet zonder vermoeden, van vergeven te zyn; want haar Lichaam gezwollen, en met verscheide plekken uitgeslagen was. Men mompelde sterk, dat haar Man, uit een vervloekte wraaklust, daar

[p. 201]

van de bewerker was, doch hoe het daar mede zy, die weergaloze schoone Dame, welke een beter lot verdiende, was door dat vervloekt middel in de eeuwige slaap gesust.

Niemand, dan hy, die het verlies van een bemind voorwerp gesmaakt heeft, kan beseffen, hoe deze rampzalige tyding my in de ooren klonk. Ik snelde naar hare woning, viel op het dode lichaam neder, en maakte een vreeslyk misbaar.

Ik zond naar het Gerecht, en toen ik gewaar wierd, dat zy gewis vergeven was, bood ik het Gerecht twintig duizend guldens, zo het den dader konde ontdekken; doch alle navorschingen waren vruchteloos, en deze ramp was voor my onherstelbaar.

Toen het lyk van Mejuffrouw P.... ter aarde bestelt, en voorts gebleken was, dat zy my tot erfgenaam van hare magtige goederen verklaart had, deed ik alles verzegelen, en vertrok naar myne Plantagie, in het vast besluit, my nimmer in eenige verbintenissen, hoe schoon zy my ook voorkomen mogten, weder in te laten; want ik om geen waerelds goed zodanig een tweede ramp afgewagt zoude hebben, in aanmerking van het hartzeer, 't geen het verlies van Mejuffrouw P.... my verwekte.

Verscheide maanden bragt ik in een nare angstvalligheid door. Myne bezighe-

[p. 202]

den bestonden in een gedurige bespiegeling van de wisselvalligheid der ondermaansche zaken. Veeltyds wierd ik wandelende, in die beschouwing zo zeer opgetrokken, dat ik my zelf verloor. ô Hemel! riep ik veeltyds, hoe hobt en tobt den Mensch! wat zyn zyne uitzigten oneindig, en hoe dikwerf word zyn hoop verydelt, en in een oogenblik vernietigt. Wy menen de Kasteelen onzer verwagting op een rots te bouwen, en de ondervinding leert, dat wy niet dan op het gulle zant hebben gebouwt. Onze grondslag stort op de minste buldering van tegenspoed ter neder, en niets, dan een knagend naberouw blyft ons overig. ô Waereld ik hebbe u te veel gedient, en te veel naar uwe oogen omgezien. Ach! had ik u eerder verlaten, voor gy my zelf den scheidbrief gaf. Ach waar vind ik weder myne rust, die ik zo onbezonnen den rug toegekeert heb? Zoude de Hemel my in myne rust herstellen, die ik met den voet gestoten heb? Gewisselyk ja, want ik zal weder keeren; myne begeerlykheden temmen, en de Hemel om vergiffenis smeken. ô Weereld, vaarwel! ô Wellust! vlucht van my; de reden zal voortaan myn eenigste geleidster zyn. Door die redenen stelde ik allengskens myn hart gerust.