De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

V. Hoofdstuk.
Bevattende
Eene heerlyke en stoute redenvoering van een Zwart, en de gevolgen 'er van.

Nauwelyks merkte zy dat wy hun gehoor zouden geven, of een der Zwarten trad naar ons toe, en toen hy merkte, dat wy hem gemakkelyk konden hooren, begon hy dus zyne reden: Het is lang genoeg, myne Heeren, gezwegen onder eene tirannische slaverny. Het is lang genoeg voor ons, dat wy als redenloze Dieren worden behandelt, zonder onze klachten te durven uiten, om eene wreede dood te ontgaan.

Het noodlot heeft ons, helaas, Slaven gemaakt; doch onze Ziel blyft in 't midden der diepste slaverny nochtans vry, waar door wy in bespiegeling de handelwyzen onzer Heeren, of liever Tyrannen, omtrent ons, beschouwen; hunne wrevelige beestagtigheid

[p. 187]

vervloeken, de liefde tot hun uit ons hart verbannen, en de Goden smeken, om verlossing door eene gewenschte dood, die veel zoeter in onze verbeelding, dan onzen harden dienst is.

Het zal u zekerlyk, myne Heeren, verwonderen, dat gy een Slaaf, zo veragtelyk in uwe oogen, dus vrymoedig hoord spreken; doch weet, dat duizend mishandelingen, ons dus lange zo onbarmhertig aangedaan, ons het besluit hebben doen nemen, kloekmoedig te sterven, of een zachter handelwyze te smaken.

Is het u niet genoeg, dat wy door den arbeid onzer handen uwe wrekkige geldzugt voldoen? is het u niet genoeg, dat ons zweet en bloet u dag op dag het wellustigste leven doet smaken dat hier op aarde genoten kan worden? Neen, gy bemind daar en boven een zeker vermaak, waar in gy u hoogste genoegen vind! En wat vermaak is dit doch? wat anders, dan uwe Slaven om de minste beuzeling aan de dood over te geven? aan een dood, die wegens zyne uitvoering, duizend dooden genaamt mag worden.

Wat wyze van dood heeft uwe wreedheid niet uitgedacht? Ja de wreedste dood is nog barmhartigheid in uwe oogen. Gelukkige Negers, die reeds de dood hebt doorgestaan, want gy vind nu rust van uwe slaverny.

Men stelt thans zynen roem daar in, dat men nieuwe tormenten uitvind, en dadelyk te werk stelt, om de onnozele Negers te wre-

[p. 188]

der te behandelen. Geene Slaaf vind genade in hunne oogen, dan die zich geheel aan uwe bloeddorst overgeeft, en u behulpzaam is, om nieuwe wreedheden te bedenken.

Zulk een Slaaf (verdoemt moet zyn uiteinde zyn) word wel haast tot een Overste en Bevelhebber der Negers gestelt, die, om zich meer en meer in de gunst zyner Heeren te dringen, en door dat middel zyne vryheid te verkrygen, zich niet ontziet, zyne Natie, Vrienden, Bloedverwanten, ja zelf haar, die hem gebaart heeft, te verzaken en op het onmenschelykste zynen Landaard te plagen, vergetende de verdrukkingen, die hy, zelf lydende, duizendwerf vervloekt heeft.

Onsterffelyke Goden, hoe dult uwe rechtvaardigheid, dat een Volk, 't welk wy nooit hebben gekent, veel minder eenig leed gedaan, ons dus tiranniseert! wat kwaad hebben wy boven anderen bedreven, dat wy zo verdrukt worden! ô Starren! ô Zon! ô Maan! ziet eindelyk onze zielgrievende rampen!

Ja, myne Heeren, de baldadigheid onzer verdrukkers gaat zo verre, dat zy, wanneer zy zich willen verlustigen, of hunne leden werk verschaffen, om niet te verstrammen, ons op het ysselykste teisteren, en diepe wonden in ons Lichaam slaan, zonder reden, van hunne wreedheid te konnen geven. Wat zyn doch de vruchten dier onmenschelykheid? wat anders, dan dat de Slaven zich wreken, en die Beulen in een gewisse

[p. 189]

dood storten, in weerwil der straffen, die zy in dat geval te verwachten hebben, welke straf doch niets anders is, dan een gewisse dood, die zy dagelyks te verwachten hebben.

Aan de Noordzy dezer Plantagie ligt een boomryk Bosch; zoude het niet glorieryker voor ons zyn, dat wy, om ons op het gevoeligst te wreken, ons met de vlucht in dat Bosch salveerden, en wanneer de honger ons knaagde, ons aan de bomen ophingen, dan langer dit elendig en slaafachtig leven te lyden?

Deze reden voere ik niet, myne Heeren, om u te vervaren; neen, wy hebben geen oproer nog wederspannigheid in den zin. Wy zyn uwe Slaven, handelt ons als Heeren, niet als Beulen, zo hebt gy in uwe Plantagie diergelyke ongevallen niet te wagten (dit zeggende toonde hy ons den vermoorden Neger) maar veeleer eene algemeene toegenegenheid. Zo gy ons als mededogende Heeren behandelt, en de wreedheid der Opper Negers en Bevelhebbers beteugelt, zal uw Land dubbele vruchten voortbrengen; uwe Slavinnen vruchtbaarder zyn, en uw vermogen toenemen tot een oneindige rykdom. De Goden zullen u dan een gezont en welvarend leven schenken, en gy zult hier zo veilig zyn, als onder de hoede van een groote meenigte.

Hier zweeg de Neger, en alle Slaven en Slavinnen klapten in hunne handen, en

[p. 190]

maakten een groot getier en gejuich. Toen 'er stilstant was gekomen, deed ik dien Neger, die zo vrymoedig gesproken had, roepen, schonk hem een goed stuk vleesch en een bottel wyn, en vermaande hem goeds moeds te zyn; waar op de Bevelhebbers de meenigte van een deden scheiden, met zo veel omzichtigheid, als of zy straks den dood verwachten.

Nooit had ik gedacht een diergelyke reden van een Slaaf te zullen hooren, waarom ik besloot, my den raad van dien Neger ten nutte te maken. Om daar toe alles te bereiden, deed ik den volgenden dag een gebod door de Plantagie uitgaan, dat indien de Bevelhebbers zich niet wel gedroegen, de Slaven de vryheid hadden, zich met hunne klachten naar ons te wenden, met belofte, hun recht te zullen verschaffen. Vervolgens maakte wy den welsprekende Neger Bevelhebber, in plaats van den vermoorden, die om zyne wreedheid weinig beklaagt wierd.

Niet lang hier na verkreeg de Plantagie een gantsch andere gedaante. Die het verkorven hadden, en door een matige straf niet getuchtigt konden worden verkocht ik, en kocht weer anderen in hunne plaats, waar door onze plantagie dermaten boven anderen in vermogen toenam, dat wy reeds vroeg de vruchten van onze oplettenheid gevoelden.

De Slaven en Slavinnen werkte met lust,

[p. 191]

waren even gewillig, en geheele maanden verliepen, zonder eenige strafoeffening. Ik bezorgde hen ook boven anderen van al het nodige, waar door ik steets fris volk hield. Myn Compagnon kon zyn vergenoegen over die handelwyze niet genoeg uitdrukken, weshalven hy ook alles aan myn beleid overig liet. Geene Slaven verliepen, zy waren met hun lot te vreden, en baden de Goden, hunne dagen altoos onder een zo zagte regeering te slyten. Kortom, ik had geen jaar deze Plantagie bestiert, of men verzekerde my, dat zy wel zes duizend gulden meer waardig was, dan toen wy 'er eerst op kwamen.